«Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου, του εν ουρανοίς»
■ Ματθαίος ι 32 – 33
Οι Τούρκοι τελάληδες περιδιάβαιναν τις πόλεις και τις κωμοπόλεις, μα και τα χωριά της Μικράς Ασίας -όπου υπήρχε Ελληνισμός- και πού δεν υπήρχε (σε πολλές πόλεις μάλιστα το ελληνικό στοιχείο υπερτερούσε κατά πολύ του τούρκικου), στεκόντουσαν στη μέση των οδών, των πλατειών, χτυπούσαν με δύναμη τα χοντρά ραβδιά τους στη γη, και βροντοφώναζαν μια και δυο και τρεις φορές, με μεγάλη τους ευχαρίστηση και αγαλλίαση γιατί η υπόθεση μύριζε πλιάτσικο και μάλιστα γερό, τις παρακάτω φράσεις κλισέ: Ακούσατε! Ακούσατε!
Κατά Διαταγή του Πολυχρονεμένου μας Πατισάχ ή της τάδε Ανωτάτης Αρχής, του Ταλαάτ πασά ή του Εμβέρ πασά, υποχρεούνται όλοι οι χριστιανοί στο θρήσκευμα (άνδρες, γυναίκες και παιδιά), όπως την τάδε ημέρα και ώρα με ένα μπόγο 6- 7 οκάδες ο καθένας στο χέρι, αναχωρήσουν προς άγνωστη κατεύθυνση καθοδηγούμενοι από της Στρατιωτικής Ηγεσίας.
Τα σπίτια τους και τα χωράφια τους, θα τα παραλάβουν όταν επιστρέψουν.
Υποκριτές! Όλοι ήξεραν πως δεν θα υπάρξει γυρισμός. Όλοι ήξεραν πως μόλις βγούνε έξω από τα όρια της πόλεως όλο το απαίσιο τουρκομάνι θα πέσει πάνω τους και δεν θα μείνει κανείς, μα κανείς, ζωντανός.
Όλοι ήξεραν πως μόλις φύγουν θα αρχίσει το πλιάτσικο. Περιουσίες αιώνων θα αλλάξουν χέρια, χωράφι, ζωντανά επίσης.
Αυτό ήταν: Μαζικός εκτοπισμός, ξεκληρισμός, αφανισμός. Ούτω μωρό στην κούνια. Το τούρκικο μιλέτι στην αποθέωσή του. Στην απελπισία τους οι Έλληνες σχημάτισαν αμέσως διάφορες επιτροπές και πήγαν: Άλλοι στον Στρατιωτικό Διοικητή δηλ. τον Πασά. Άλλοι στον Μουφτή (Δεσπότη), άλλοι στον Νομάρχη. Άλλοι στον Χότζα (Ιερέα). Αμάν είπαν. Έλεος! Γιατί!
Είμαστε καλοί άνθρωποι. Πληρώνουμε τους φόρους μας και με το παραπάνω μάλιστα. Γιατί θέλετε να μας αφανίσετε; Δεν υπάρχει τρόπος να μην εφαρμοστεί αυτή η διαταγή; Πως υπάρχει τρόπος, απάντησαν, χαμογελώντας πονηρά και στρίβοντας τα μουστάκια τους οι Τούρκοι.
Αναθάρρησαν προς στιγμή οι Έλληνες. “Ποιός είναι;” ρώτησαν με λαχτάρα. “Ποιός;”
Η απάντηση ήρθε κοφτή: Να τουρκέψετε! Ναι, να τουρκέψετε! Τότε μόνο θα σωθείτε. Αλλιώς;
Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός. Παγωνιά, βουβαμάρα, σαστιμάρα, αμηχανία, απελπισία. Τότε όλοι κατανόησαν το απαίσιο, το αισχρό, το διαβολικό σχέδιο των Τούρκων.
Όμως κανείς μα κανείς δεν τούρκεψε.
Προτίμησαν όλοι την οδό του μαρτυρίου.
Προτίμησαν να πεθάνουν παρά να προδώσουν την πίστη τους.
«Όστις με ομολογήσει ενώπιον των ανθρώπων…»
Αυτοί ήσαν οι χιλιάδες, οι δεκάδες χιλιάδες αφανείς Ήρωες – Μάρτυρες – Εθνομάρτυρες – Άγιοι, της αιματοβαμμένης Χριστιανοσύνης της Μικρασίας.
«Όστις με Ομολογήσει…»
