«Είναι σημαντικό να ελευθερώνονται οι άνθρωποι και να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι τους κι αυτό το πετυχαίνει η τέχνη». Με αυτά τα λόγια η Χανιώτισσα εικονογράφος – γραφίστρια Κάθυ Τσουρλάκη περιγράφει το πώς μπορεί η τέχνη την σύγχρονη εποχή να αποτελέσει μια μορφή ψυχοθεραπείας και βήματος για εξωτερίκευση συναισθημάτων.
Το “Μολύβι – μελάνι” συνομιλεί με την freelancer πια εικονογράφο – γραφίστρια για την 9η τέχνη στη ζωή της, για τις επιρροές στα δικά της σκίτσα αλλά και σε αυτά που την ελκύουν και γίνεται “αναγνώστριά” τους και για το γεγονός της απελευθέρωσης μέσω της τέχνης στη δική της περίπτωση.
-Πότε ξεκίνησες να σκιτσάρεις;
Ήμουν 4,5 ετών όταν η μητέρα μου, βλέποντάς με πόσο μου άρεσε η ζωγραφική και πώς διαχειριζόμουν ως νήπιο συγκεκριμένα πράγματα, αποφάσισε να με εγγράψει σε ένα εργαστήρι ζωγραφικής. Βρέθηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο σε ένα υπέροχο εργαστήρι με πολλή ζωγραφική, θεατρικό παιχνίδι κ.λπ. Πήγα λοιπόν εκεί στα 4,5 μου χρόνια κι έφυγα… στα 20! Θεωρώ ότι η ενασχόλησή μου με τη ζωγραφική έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη και ψυχοσύνθεσή μου. Θυμάμαι μάλιστα ότι ήταν η αγαπημένη μου ώρα μέσα στη βδομάδα, τόσο που περίμενα να έρθει εκείνη η μέρα που θα πάω να πιάσω τα χρωματιστά υλικά, να κάνω κατασκευές και να λερωθώ!
-Κι ο κόσμος των κόμικς πότε σου χτύπησε την πόρτα;
Ο κόσμος της 9ης τέχνης μπήκε στη ζωή μου όταν σπούδαζα Γραφιστική. Στον περίγυρό μου υπήρχε η ιδέα να εισαχθώ στην Καλών Τεχνών, ενώ εγώ δεν ήξερα ακόμη με τι ήθελα να ασχοληθώ στην ζωή μου. Δεν θα έλεγα βέβαια ότι ήταν κάτι τυχαίο καθώς η μητέρα μου ειδικά είχε καλλιτεχνική ματιά και ταλέντα κι έβλεπε σε μένα κάτι αντίστοιχο. Η επαφή μου με το κόμικ λοιπόν ήταν σχεδόν τυχαία κι ανάποδη· δεν ασχολιόμουν πιο πριν με τον χώρο, επέλεξα στην Σχολή όμως ένα μάθημα κόμικ και το λάτρεψα! Με γοήτευε το γεγονός ότι μπορείς να πεις μια ιστορία με μέσα παρόμοια με του κινηματογράφου λόγω των καρέ και με ενθουσίασαν οι δύο αφηγήσεις: εικόνα και λόγος. Τα πρώτα μου λοιπόν κόμικς τα δημιούργησα για τη Σχολή, εικονογραφώντας ιστορίες της αγαπημένης μου φίλης και συγγραφέως Ελισάβετ Φωτοπούλου. Και πάλι εντελώς τυχαία, είδε κάποιος τα κόμικς μου και με προέτρεψε να κάνω αίτηση σε κάποιο φεστιβάλ κόμικ, όπως κι έγινε. Μετά την πανδημία λοιπόν, συμμετείχα στο πρώτο μου φεστιβάλ, ενώ να φανταστείτε ότι μέχρι τότε πολλοί φίλοι μου δεν γνώριζαν καν ότι ζωγραφίζω! Την προηγούμενη δεκαετία βέβαια αποτραβήχτηκα για ένα μεγάλο διάστημα από τον κόσμο των τεχνών καθώς ασχολήθηκα με άλλες δραστηριότητες στη ζωή μου που με εξέφραζαν εκείνη την περίοδο, όπως τα κοινά, ενώ πίστευα πλέον ότι «ο κόσμος καίγεται κι εγώ θα ασχολούμαι τώρα με την τέχνη;». Για αυτό η συμμετοχή μου στο φεστιβάλ ήταν σημείο αναφοράς για μένα· ξαναθυμήθηκα την τέχνη και τι μου έχει προσφέρει ο χώρος αυτός.
-Δοκιμάζεσαι πια ως freelancer καλλιτέχνιδα. Είναι τρομακτικό αυτό για σένα; Υπάρχει κάτι στα σκαριά;
Με φοβίζει πολύ από τη μια πλευρά, αλλά από την άλλη νομίζω με φόβιζε περισσότερο το να βλέπω τον εαυτό μου να εργάζεται σε μια δουλειά γραφείου, χωρίς να μπορώ να κάνω αυτά που επιθυμώ. Επομένως ο φόβος αυτός είναι πιο γλυκός πια…
Ασχολούμαι με το design γενικότερα και τις εικονογραφήσεις, ενώ στο πρόγραμμα είναι και κάποιο μεταπτυχιακό διότι νιώθω ότι μετά από χρόνια αποφάσισα να ασχοληθώ με πράγματα που αγαπάω περισσότερο. Μάλιστα αυτήν την περίοδο έχω δύο εικονογραφήσεις που είναι στα σκαριά και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Η μία δουλειά αφορά σε μεταφορά μυθιστορήματος σε κόμικ και η άλλη ένα κόμικ 250 σελίδων που θα γίνει σχετικά με την ιστορία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Σε αυτό το project του δημιουργού και σεναριογράφου του “Ρεμπέτικου” Νίκου Κουφοπούλου θα συνεργαστούμε 10-12 εικονογράφοι, οπότε αυτό από μόνο του είναι πολύ όμορφο γιατί θα βγει ένα συλλογικό αποτέλεσμα.
-Ποια είναι η εικόνα που έχεις σχηματίσει για τη γυναικεία παρουσία στα κόμικς;
Ουσιαστικά μόνο την τελευταία περίοδο συμμετέχω σε φεστιβάλ κόμικς, οπότε η όποια “εικόνα” έχω είναι από εκεί. Είμαι λίγο δύσκολη στην ανάγνωση, δηλαδή δεν με εκφράζουν τα “κλασικά” κόμικς με σούπερ ήρωες κ.λπ. Αναζητώ λοιπόν πιο underground έργα, ενώ γοητεύομαι πολύ κι από το ελεύθερο χέρι ή το ψηφιακό που έχει δουλευτεί με τέτοιο τρόπο. Οπότε είναι πολύ μικρό το δείγμα που έχω για να βγάλω κάποιο ασφαλές συμπέρασμα.
-Οι επιρροές που έχεις και τα σκίτσα που φτιάχνεις μοιάζουν με αυτά που ούτως ή άλλως προτιμάς να διαβάζεις;
Το πρόσημο στο να δημιουργήσω το οποιοδήποτε έργο είχε πάντα στη δική μου περίπτωση κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα. Τα θέματα με τα οποία μου αρέσει να καταπιάνομαι είναι οι ανισότητες, η αδικία, η ψυχοσύνθεση. Ειδικά η ψυχολογία είναι η δεύτερή μου αγάπη, μετά τη ζωγραφική και το σκίτσο. Για παράδειγμα έχω κάνει ένα κόμικ με τον τίτλο “Ελεύθερη”, το οποίο έγινε σε μια βδομάδα σε περίοδο καραντίνας και όταν ολοκληρώθηκε ένιωσα ότι απελευθερώθηκε ένα κομμάτι του εαυτού μου, εξού και ο τίτλος. Τα κόμικς για μένα είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας κι εξωτερικεύσης πιο μύχιων συναισθημάτων και σκέψεων. Μου αρέσει πολύ αυτή η αμεσότητα και ο διαμοιρασμός που υπάρχει πια μέσω της τέχνης, ειδικά όσον αφορά σε πιο προσωπικά ζητήματα που κάποτε θεωρούνταν ταμπού. Είναι σημαντικό να ελευθερώνονται οι άνθρωποι και να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι τους κι αυτό το πετυχαίνει η τέχνη.
ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΚΑΘΥ ΤΣΟΥΡΛΑΚΗ
