Είναι πραγματικά απορίας άξιο. Πριν από δύο εβδομάδες, λίγες ώρες μόλις μετά ακόμα μία δημόσια απαίτηση των δανειστών, συγκεκριμένα του αντιπροέδρου της Κομισιόν Ντομπρόβσκις, οι διώξεις κατά των στελεχών του ΤΑΙΠΕΔ για σκάνδαλο που κόστισε στα δημόσια ταμεία εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ έπαυαν, μετά την αναίρεση του βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου.
Τότε, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε και οι εκπρόσωποι της Δικαιοσύνης διαμαρτυρήθηκαν για παρεμβάσεις στο έργο της και για τη διάκριση των εξουσιών.
Ομοίως, καμία αντίδραση δεν υπήρξε έτη επί ετών, όταν ποικίλα σκάνδαλα που συγκλόνισαν για την έκταση και τη ζημιά του Δημοσίου δεν κατέληξαν με κανέναν ή σχεδόν με κανέναν ένοχο. Είναι αδύνατον η χώρα να χρεοκόπησε τρεις φορές και όλα αυτά να αποδίδονται στο… μεταφυσικό.
Στις ημέρες μας, η έντονη δημόσια κριτική σε αποφάσεις που -όλως τυχαίως- ευνοούν λίγους και κατέχοντες, η μία μετά την άλλη οι ενώσεις των εκπροσώπων του θεσμού της Δικαιοσύνης κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ακόμα και για τη δημοκρατική ομαλότητα.
Θα ήταν συνετό και ψύχραιμο, και σίγουρα αναμενόμενο από ανθρώπους που οφείλουν να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, εάν υπάρχουν στοιχεία για τέτοιες πράξεις της κυβέρνησης να δημοσιοποιηθούν και να κινηθούν διαδικασίες. Της όποιας κυβέρνησης.
Το ίδιο, από τη μεριά της, οφείλει να κάνει η κυβέρνηση στην περίπτωση που στοιχειοθετεί μεθοδεύσεις δικαστικών οργάνων που άγονται και φέρονται με αμφίβολες προθέσεις.
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και οι εκπρόσωποι του θεσμού της Δικαιοσύνης το οφείλουν στο δημόσιο διάλογο και τους πολίτες. Διαφορετικά, η συζήτηση θα γίνεται όλο και πιο νοσηρή και τοξική. Και όσο αυτή η συζήτηση πλαταίνει, η Δημοκρατία πράγματι θα κινδυνεύει περισσότερο.
Αυτός ο κατήφορος είναι εξαιρετικά ολισθηρός, και μιας και η κατρακύλα έχει ξεκινήσει, το φρενάρισμα είναι επιβεβλημένο.
