Αν δεν αλλάξουν οι καιροί, χάνονται οι εποχές. Το χώμα, όπως και το σώμα, διψούν για αλλαγές. Και πάντα αλλάζεις για να γιορτάσεις. Και φοράς την πιό καθαρή σου φορεσιά, για τη γιορτή. Η ψυχή που γιορτάζει φορά τη γιορτινή της Λήθη. Και πορεύεται χωρίς τη θύμηση των μαχών, που χάθηκαν. Μα και αυτών που κερδίθηκαν. Μα άφησαν πληγές που αργούν να κλείσουν. Κι είναι η γιορτινή Λήθη, το βάλσαμό τους. Κι είναι το κρυφό χαμόγελο της ανοιξιάτικης καταιγίδας. Που παιχνιδιάρικο είναι. Και σου λέει : ”Μη με πιστεύεις που αγριεύω. Το φως θα ‘ρθει. Να σε φιλέψει Έρωντες. Και κάτι ξεχασμένες αμαρτίες”. Και γελά η Άνοιξη. Και γιορτάζει. Τη δική σου Λήθη. Που είναι το δικό της πανηγύρι. Γιατί αυτό κάνουν όλες οι γιορτές. Ακόμα κι οι πιό δύσκολες. Είναι χειμώνας σήμερα. Μα Άνοιξη είναι.
Και καλοκαίρι στην ελπίδα σου. Γιατί είναι καλοκαίρι πάντα στην ελπίδα. Και όχι. Η ελπίδα δεν είναι για τους απελπισμένους. Μα γι’ αυτούς, που σε πείσμα της καταιγίδας, ερωτεύονται στην βροχή. Δεν ξέρω αν έμαθα ποτέ το όνομα του ορίζοντα. Ορίζοντας είναι. Έτσι γενικώς και αορίστως ονοματολογικά. Μα το όνομά του, ο καθένας του το δίνει. Ανάλογα με το νόημα της δικής του ζήσης. Κι έπειτα ; Έπειτα είναι ότι έπεται της γιορτινής Λήθης. Κι αυτό που έπεται συνήθως μιας γιορτής, είναι η σιωπή του νου. Και η σιωπή της ψυχής. Γιατί και τα δυό αυτά, ανάσα βαθιά έχουν πάρει. Κι όταν πέρνεις ανάσα, δεν μιλάς. Αρκείσαι και συγκεντρώνεσαι στην ανάσα. Που ανακουφίζει. Που αναζωογονεί. Που καινούργιο σε κάνει. Σα να πλύθηκες μόλις. Σα να βαφτίστηκες μόλις. Είναι γιορτή η ανάσα. Μια στιγμιαία γιορτή. Που όπως κάθε στιγμιαίο, μια αιωνιότητα διαρκεί. Κι είναι λες, η αιωνιότητα της στιγμής, η γιορτή σου. Κι η ονοματοδοσία του ορίζοντά σου. Καθώς το νου ελευθερώνει. Και τη ψυχή ξεδιπλώνει. Και η απλώνει. Σα λευκό σεντόνι. Φρεσκοπλυμένο. Κάτι λιόφωτα μεσημέρια. Ζεστά. Γιορτινά. Κι ας είναι μια καθημερινή. Και μοσχομυρίζουν όλα φρεσκοφτιαγμένο γλυκό νεραντζάκι. Και μια πολλά υποσχόμενη μυρωδιά, από γιασεμί, που μόλις άνθισε. Κι είναι ξανά γιορτή όλα. Λες και δεν υπήρξε ποτέ. Το κάπου. Το κάποτε. Κάτι ξεχασμένες αμαρτίες..
