…Στα σταυροδρόμια των επιθυμιών, γεννιέται το όνειρο… Στα σταυροδρόμια των ονείρων, γεννιέται ο αγώνας… Στα σταυροδρόμια των αγώνων, γεννιέται ο ανταγωνισμός… Στα σταυροδρόμια των ανταγωνισμών, γεννιέται η νίκη, με την τήβεννο της επιτυχίας και της κοινωνικής αναγνώρισης…
…Περιβεβλημένος με τούτη την τήβεννο ο διαβατάρης, βάδισε ζωή ολάκερη τη φαρδιά λεωφόρο που του εξασφάλισαν οι χρόνιες επιθυμίες, τα όνειρα, ο αγώνας, ο ανταγωνισμός, η νίκη!… Και ένοιωθε πλήρης! Μα πλήρης κι από άπειρες εμπειρίες που απέκτησε στο διάβα τούτου του δρόμου, ζωή ολάκερη: Εμπειρίες για τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, τον φίλο, τον συγγενή, τα πολιτικά συστήματα όπου Γης… Ένοιωθε και πλέρια πληγιασμένα, αιμορραγούντα τα εσώψυχα στα πεδία των ανταγωνισμών ζωής από τη συμπεριφορά συνάνθρωπων, φίλων, συναδέλφων, συγγενών… Τούτους τους πάλεψε, και μάταια αποζητούσε ζωή ολάκερη τον Άνθρωπο τον ένα, ίδιος νέο-Διογένης στο λυκόφως του 20ου αιώνα, στο λυκαυγές του 21ου. Μα δεν το κότησε ποτές του να τα βάλει με το Σύστημα, το ίδιο Σύστημα που διαφεντεύει τους λαούς. Τούτο το Σύστημα το απρόσωπο κι απάνθρωπο κι ανθρωποβόρο, που λογιάζει τον όπου Γης συνάνθρωπο ως κάτι το αναλώσιμο…
…Κουράστηκε ο διαβατάρης… Ασθμαίνοντας οδοιπορούσε στον ανηφορικό πλέον μονόδρομο με ολόλευκη την πλούσια κόμη από τις χρονοκαταιγίδες, και τα γόνατα να λυγούν απ’ το αδιάκοπο “μαστίγωμα” του χρόνου του πανδαμάτορα. Μα κυρίως με πλέρια πληγιασμένα τα εσώψυχα από τις χρόνιες πληγές απ’ τον συνάνθρωπο και με “χαριστική βολή”, την τελευταία ενέργεια του Συστήματος, που αφού του ρούφηξε -στην κυριολεξία- ικμάδα και ιδρώτα ζωής ολάκερης, τώρα, στην εσχατιά του μονόδρομού του, του πήρε ληστρικά και το αντίτιμο του μόχθου ζωής, τη σύνταξη… Και πώς θα συνεχίσει την πορεία στο μονόδρομο; Αδιάφορο τ’ ανθρωποδίαιτο το Σύστημα, σε τούτο το ερώτημα… Παγερά, αδιάφορο!
…Κάθισε αποσταμένος σε ριζιμιό χαράκι. Ανοιξε και άπλωσε τα μπράτσα προς τα πάνω, και με τα μάτια του στραμμένα στο αχανές του ουρανού, άρχισε φωναχτό μονόλογο, σ’ ένα στεντόρειο “Κατηγορώ”. Χρόνιες οι πληγές εις τα εσώψυχα, χρόνια τα παράπονα, χρόνια τα ατέλειωτα “γιατί”! Ήρθε η ώρα να τα ξεστομίσει… Τον άκουγε αυτός και η γύρωθέ του η σιωπή, καθώς εβροντοφώναζε:
-«Κατηγορώ:
– Αυτούς που αποφασίζουνε για μένα, μακριά’ πό μένα, χωρίς εμένα…
– Εκείνους που μιλάνε σε μπαλκόνια κι όλο παίρνουν…παίρνουν…παίρνουν, αντί –ως θα’ πρεπε- να δίνουν…
– Αυτούς που στα ψηλά ανεβαίνουν, “γλιστρώντας” στο γλοιώδες το υγρό της γλώσσας…
– Τους οσφυοκάμπτες, τους αυλοκόλακες, τους χειροκροτητές, τους επιτήδειους…
– Αυτούς που περπατάνε νύχτα…
– Αυτούς που περπατάνε σε λαγούμια…
– Αυτούς που μπαίνουν στην ψυχή μου απ’ το παράθυρο…
– Εκείνους που μιλάνε δύο γλώσσες…
– Εκείνους με τα δύο πρόσωπα…
– Αυτούς που δεν γελάνε…
– Αυτούς που μοιάζει γέλιο η γκριμάτσα…
– Τους φίλους πιότερο απ’ τους εχθρούς…
– Τον νεο- Κάϊν…
– Τη νέο-Μήδεια…
– Μα στην υστεριά, και Σένα Κύριε –και ήμαρτον- γιατί επίτρεψες στον Αριμάν, στον Λούσιφερ, στο Μαμωνά να διαφεντεύουν τους ανθρώπους όπου Γης…»…
Σταμάτησε αποσταμένος… Ενοιωσε τα σώψυχά του να’ ναι ανάλαφρα, σαν άδειασαν –λες- από τα κατακάθια τα σωριασμένα χρόνους ατέλειωτους εντός τους, στον γήινο μονόδρομό του… Εμεινε εκεί στο ριζιμιό χαράκι ν’ απολαμβάνει τη θεϊκή γαλήνη του λυκόφωτος καθώς τούτη αγκάλιαζε τη φύση γύρωθε, και κόλλαγε στοργικά το φάλι της και στα εσώψυχα του αποσταμένου διαβατάρη…
* Γεωπόνος – Συγγραφέας Μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
