Κατοχικές αποζημιώσεις

Σε συμπληγάδες η Ελλάδα μετά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής του διακομματικού πορίσματος διεκδίκησης των Γερμανικών αποζημιώσεων της ναζιστικής κατοχής. Η κυβέρνηση θα αποφασίσει να χειρισθεί το θέμα σύμφωνα με το άρθρο 28 της Συνθήκης του Λονδίνου του 1953 ή θα επιχειρήσει να το διαχειρισθεί πολιτικά και διπλωματικά; Η Ελλάδα ποτέ δεν παραιτήθηκε των διεκδικήσεων για τα απαράγραπτα εγκλήματα, που έγιναν κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Το ζήτημα παρέμεινε ζωντανό. Πρώτη ρηματική διακοίνωση έγινε τον Ιούλιο 1995 απ’ την κυβέρνηση Παπανδρέου για να διεθνοποιηθεί και να παραμένει διαπραγματεύσιμο. Εκτοτε φραστικές επεμβάσεις γινόντουσαν. Το 2000 ο τότε Π.τ.Δ. Κ. Στεφανόπουλος έθεσε το θέμα, ευρισκόμενος σε επίσημη επίσκεψη στη Γερμανία στον ομόλογό του πρόεδρο Γκάου εν μέσω του 2ου προγράμματος διάσωσης (Ιουλ. 2011) εξεδόθη η απορριπτική απόφαση του Δ.Δ. της Χάγης, που είχε προσφύγει η Ιταλία και είχε συμπεριλάβει το θέμα του Διστόμου. Το πρόβλημα για να μείνει ζωντανό ξαναετέθη μεταξύ 2013-2014 μέσω διπλωματικής οδού σ’ όλους τους Γερμανούς ΥΠΕΞ στη Μέρκελ, στον Σόιμπλε, στον πρόεδρο Γκάου, όταν επισκέφθηκε επισήμως την Αθήνα. Τελευταία ρηματική διακοίνωση έγινε το 2014.
Στο πόρισμα της Διακομματικής λείπουν οι ενέργειες των προηγουμένων κυβερνήσεων, λες και ξεκινάμε απ’ το σημείο μηδέν ιδίως μετά τη “συμφωνία 4+2” επανένωσης των δύο Γερμανιών, ώστε να αποδεικνύεται, ότι η Ελλάδα δεν ολιγόρησε.
Τρεις κατηγορίες αποζημιώσεων διεκδικεί η χώρα μας ιστορικώς επιβεβαιωμένες και τεκμηριωμένες. Την αποπληρωμή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου 163 εκ. δολαρίων (τιμές 1942) που ο Χίτλερ πριν την πτώση του είχε αρχίσει να εξοφλεί. Τις αποζημιώσεις για καταναγκαστική εργασία Ελλήνων σε Γερμανικές επιχειρήσεις και για καταστροφές σε υποδομές. Την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών και εκκλησιαστικών κειμηλίων, την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Οσον αφορά τις θηριώδεις εκτελέσεις στο μαρτυρικό Δίστομο, δεν είδαμε κανέναν υπ. Εξωτερικών να υπογράφει την αμετάκλητη εφαρμογή της Απόφασης του Α.Π. για νά ’χουμε απόδειξη της αλήθειας.
Οι νεότεροι Γερμανοί έχουν άγνοια για τις ωμότητες των προγόνων τους στους δύο παγκοσμίους πολέμους, επειδή δεν διδάσκονται σωστά την ιστορία. Οι κυβερνώντες τώρα είναι και θρασείς, λέγοντας ότι το θέμα είναι λήξαν, περίπτωση αποζημιώσεων δεν υπάρχει. Δεν αποκλείεται εκείνοι να ζητήσουν αποζημιώσεις, γιατί καταξοδεύτηκαν να αγοράσουν όπλα, για να μας πολεμήσουν!!
Η Επιτροπή της Βουλής ολοκλήρωσε τις εργασίες της και παρέδωσε το πόρισμα το 2016 στον πρόεδρο κ. Βούτση. Πέρασαν 3 χρόνια για νά ’ρθει στην ολομέλεια προς συζήτηση. Ψηφίστηκε με ευρύτατη πλειοψηφία δι’ εγέρσεως, εκτός της πλευράς του ΚΚΕ, το οποίον διευκρίνισε, ότι το κόμμα στηρίζει δική του πρόταση, βάσει της οποίας η κυβέρνηση οφείλει να φέρει το θέμα σε κάθε αρμόδιο διεθνή οργανισμό. Γιατί καθυστέρησε 3 χρόνια; Η απάντηση από την αντιπολίτευση είναι, ότι έγινε τώρα, που τελείωσε η Συμφωνία των Πρεσπών, που πήραμε τη δόση απ’ την επιστροφή των κερδών των ελληνικών ομολόγων, που βγήκαμε τυπικά απ’ το μνημόνιο και για επικοινωνιακούς λόγους που φθάνουμε στις εκλογές.
Για τις μη παραγεγραμμένες απαιτήσεις μας είναι ιστορικό χρέος και βούληση κάθε ελληνικής κυβέρνησης, να τις διεκδικήσει διά της πολιτικής και όχι δια της δικαστικής οδού. Διότι αν προσφύγουμε στο Δ.Δ. του άρθρου 28 της Συνθήκης του Λονδίνου, θα είμαστε εκ προοιμίου χαμένοι, λόγω του τρόπου διορισμού των μελών του. Και άμα απορριφθεί το αίτημά μας, τελείωσαν όλα. Θετικό δεδικασμένο δεν θα επέτρεπε η Γερμανία, διότι θα κατέρρεε στο βάρος των αποζημιώσεων των ωμοτήτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.