Κατοχικό δάνειο

Δύο επιφανείς Γερμανοί ιστορικοί κυκλοφόρησαν προσφάτως ένα βιβλίο, το οποίο προβάλει και η “D.W.”, επαναφέροντας το δυσχερέστατο και περίπλοκο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου στην Ελλάδα. Δεν συμμερίζονται τις απόψεις των κυβερνήσεων της χώρας τους, ότι το θέμα έχει κλείσει νομικά και πολιτικά, όπως είπαν τον Μάιο 2015, όταν ο πρωθυπουργός «Τσίπρας το είχε θίξει και πήρε την απάντηση, “ότι δεν υπάρχει καμία εξέλιξη”».
Οι ιστορικοί στο βιβλίο τους λένε, ότι η Γερμανία θεωρούσε μέχρι το 1990 άκαιρη τη συζήτηση για τις επανορθώσεις, έως ότου λυθεί το θέμα της ενοποίησης των δύο Γερμανιών, διότι η μισή Γερμανία δεν μπορούσε να πληρώσει για ολόκληρη τη Γερμανία.
Οταν υπεγράφη η συμφωνία ενοποίησης “4+2”, διαφοροποιήθηκε και είπε, ότι το θέμα για την Ελλάδα είχε λήξει, όταν της χορήγησε 115 εκ. D.Μ.
Η ελληνική πλευρά υποστηρίζει, ότι δεν δεσμεύεται με τη “Συμφωνία 4+2” διότι δεν ήταν συμβαλλόμενο μέλος. Μπορεί η “Απόφαση Παρισίων” να αναγνωρίζει τη  “Συμφωνία 4+2”, αλλά το θέμα των επανορθώσεων μένει ανοιχτό. Κατεκυρώθη στην Ελλάδα ποσό 7,2 δισ. $ έναντι 14 δισ. $, που είχε ζητήσει και δεν τα είδε. Αξιώσεις κατοχικών αποζημιώσεων εγείρει τώρα και η Πολωνία.
Το αγκάθι για τους Γερμανούς, όταν καλούνται να καταβάλουν πολεμικές αποζημιώσεις, είναι το κατοχικό δάνειο. Το πήραν Μάρτιο 1942 με αναδρομική ισχύ από 1/1/42 και λήξη Απρ. 43, βάσει διμερούς σύμβασης, που υπεγράφη στη Ρώμη απ’ τους πληρεξουσίους Ιταλίας και Γερμανίας, εν απουσία της Ελλάδος. Η τράπεζα της Ελλάδος υποχρεώθηκε να καταβάλλει 1,5 δισ. δρχ. το μήνα ποσόν, που θα χρεωνόταν αναλογικά στις κυβερνήσεις Ιταλίας και Γερμανίας. Αυτό υπολογίστηκε σε τρέχουσες τιμές του ’38 σε 3,5 δισ. $ και σε σημερινές τιμές ανέρχεται σε 54 δισ. ευρώ χωρίς τόκους.
Το δάνειο θα επιστρεφόταν σε ισόποσες μηνιαίες δόσεις απ’ τον Απρίλιο 1943. Η Ιταλία εξόφλησε το μερίδιό της, ενώ η Γερμανία αφού κατέβαλε τις δόσεις Απριλίου – Μαΐου έκτοτε σταμάτησε. Η λιμοκτονούσα λοιπόν, Ελλάδα, που η παραγωγή της μηδενιζόταν, που εκφυλιζόταν ηθικώς και υλικώς και καταστρεφόταν ο κρατικός της μηχανισμός, πίστωνε τους επιδρομείς της(!).
Αν οι πολεμικές επανορθώσεις διευθέτουνται με Διεθνείς Συνθήκες, το θέμα του δανείου και μάλιστα αναγκαστικού, είναι Διμερής Σύμβαση και έχει να κάνει μόνο με τα δύο κράτη.
Υπάρχει και η “Συνθήκη του Λονδίνου” του 1953, όπου αποφασίσθηκε το κούρεμα του Γερμανικού χρέους κατά 50% και το υπόλοιπο να δοθεί σε 30 ισόποσες μηνιαίες δόσεις υπό την προϋπόθεση, ότι η Γερμανία θα έχει πλεόνασμα 3%. Οι Γερμανοί ουδέποτε τήρησαν τη δέσμευσή τους, ούτε με τη “Συνθήκη του Λονδίνου” ούτε με τη “Συμφωνία 4+2” επικαλεσθέντες την προφορική συμφωνία με την Κυβέρνηση Καραμανλή, που ήρθε η ΖΗΜΕΝΣ, να εγκαταστήσει τα φανάρια ρύθμισης της κυκλοφορίας οχημάτων στις ελληνικές πόλεις. Δεν υπάρχει τίποτα γραπτό. Πάντως η συσταθείσα επιτροπή στη Βουλή το 2015 αποτίμησε το κόστος των ζημιών σε 279 δισ. ευρώ, ποσό το οποίο διεκδικεί θεωρητικά η χώρα μας.
Η αναθέρμανση των γερμανικών αποζημιώσεων απ’ τους Γερμανούς ιστορικούς επικαιροποιεί το θέμα, εν όψει των προσπαθειών της κυβέρνησης για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Είναι ευκαιρία, μια και συζητείται ο Π/Υ 2018, να αναγράψει η κυβέρνηση αυτή το ποσό ως οφειλόμενο και διεκδικούμενο και να ζητήσει τη διευθέτησή του από τους οφειλέτες. Δεν θέλουμε να το συμψηφίσουν με τα δανεικά, αφού δεν το επιτρέπει η δανειακή σύμβαση, αλλά να μας τα δώσουν μετρητά, όπως τα πήραν!!!