Το ότι ο νικητής ταπεινώνεται, εξευτελίζεται και εξαθλιώνεται από τον ηττημένο, οφείλεται στις νικήτριες δυνάμεις, που έκαναν λάθη και επέτρεψαν στους Γερμανούς να σηκώσουν κεφάλι και να απειλούν την ευρωπαϊκή ζώνη. Το πάθημα μετά τον Πρώτο δεν έγινε μάθημα και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Γερμανοί με τα μνημόνια της τρόικας απαιτούν τα “μύρια όσα” για να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ απ’ το ποσό της συμμετοχής τους στα δάνεια των 110, των 130 και στο επικείμενο να δοθεί των 86 δισ. €. Αδιαφορούν προκλητικά διά του Σόιμπλε και των συνοδοιπόρων του, που δεν δέχονται συζήτηση για τα ανοσιουργήματα που έκανε το 3ο Ράιχ, όταν υποδούλωσαν την Ελλάδα. Αποδεκάτισαν χωριά, ολόκληρες οικογένειες, κατέστρεψαν περιουσίες, τις υποδομές της χώρας και δεν δέχονται κουβέντα για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. Ο ευρωβουλευτής κ. Μαριάς αποκάλυψε ότι «σύμφωνα με δικούς μας υπολογισμούς το χρέος που συνδέεται με τις γερμανικές αποζημιώσεις ανέρχεται σε 278,7 δισ. €, εκ των οποίων τα 10,3 δισ. € είναι το αναγκαστικό δάνειο. Στη Συνθήκη των Παρισίων του 1946 το ποσό αυτό είχε οριστεί στα 341,2 δισ. δολάρια της εποχής…» (Kontra, 7/4/15). Και ενώ η Γερμανία, που πριν 70 χρόνια έχασε τον πόλεμο, θα ’πρεπε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, ασκεί πιέσεις να συνεχιστεί η λιτότητα στην Ελλάδα, χώρα του ευρώ, θέτοντας σε κίνδυνο και την Ευρωζώνη. Ο Χέλμουτ Κολ κατά την υπογραφή της Συνθήκης “4+2” το 1990, για ν’ αποφύγει το γερμανικό κράτος να καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις, κατάφερε να μην περιληφθεί ο όρος “ειρηνευτική Συνθήκη”, βάσει του οποίου η Ελλάδα θα μπορούσε να ζητήσει αποζημιώσεις. Αλλά αν ήταν λάθος της κυβέρνησης ’90, που δεν υπέβαλε ένσταση και αίτημα αποζημιώσεων, παραμένει χωρίς νομική υποστήριξη η μη απαίτηση της επιστροφής του κατοχικού δανείου, που είναι θέμα “κοινού εμπορικού δικαίου”. Αν, λοιπόν, κατηγορηθεί μια φορά η κυβέρνηση Μητσοτάκη για ολιγωρία στη Συνθήκη “4+2” της Μόσχας, τότε η κυβέρνηση του Γ.Α.Π. με τη δανειακή σύμβαση τον Μάιο του 2010, κατηγορείται πολλαπλώς, διότι απεμπόλησε απαιτητά δικαιώματα της χώρας ή επειδή δεν γνώριζε ή εσκεμμένα. Στη σύμβαση διαλαμβάνεται: «Όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τους δανειολήπτες, θα είναι στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης…». Τούτο σημαίνει ότι το Βερολίνο αναγνωρίζει ότι υπάρχει απαίτηση της Ελλάδας. Με διπλωματικές παρεμβάσεις στη Συνθήκη “4+2” και εκβιασμούς με τα μνημόνια οι Γερμανοί ξεφεύγουν. Στις όψιμες διεκδικήσεις από μη θεσμικά όργανα (περίπτωση Διστόμου) και τελευταίως απ’ την κυβέρνηση μας παραπέμπουν αναιδώς στους φταίχτες του 3ου Ράιχ, λες και έπαψε να αποτελεί συνέχεια το γερμανικό κράτος. Αντίθετα κατηγορούν εμάς για αθέτηση υπεσχημένων και μη προσαρμογής μας στους νόμους της Ευρωζώνης. Το κατοχικό δάνειο δεν αμφισβητήθηκε, ο δε Χίτλερ πρόλαβε να μας χορηγήσει δύο δόσεις. Ο Γερμανός πρέσβης Αλτενμπουργκ, πριν αναχωρήσει απ’ την Αθήνα, παρέδωσε στην ελληνική κυβέρνηση και την Τ.τ.Ε. έγγραφα που αφορούσαν το κατοχικό δάνειο. Τα είχε επιδείξει στον τότε εκπρόσωπο της Ζήμενς Γιάννη Βουλπιώτη. Το περιστατικό αναφέρει η εγγονή του Ισαμπέλα Παλάσκα στο βιβλίο της “Άγγελος ή Δαίμονας” (εκδόσεις Λιβάνη). Γράφει τι είπε ο πρέσβης στον παππού της: «Λοιπόν κ. Βουλπιώτη… ιδού το πρωτοκολλημένο έγγραφο… της Γερμανικής Πρεσβείας… που θα κοινοποιηθεί αύριο… στην ελληνική κυβέρνηση και στην Τ.τ.Ε… Αναφέρονται τρία ποσά, το ακριβές ποσό, που έχει λάβει το Ράιχ από τις 27/4/41 έως σήμερα… το δεύτερο τον αντικειμενικό προσδιορισμό των εξόδων… και το τρίτο το ακριβές ποσό που οφείλει το Ράιχ να επιστρέψει στην Ελλάδα, οψέποτε υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης» (*) Να δούμε, πώς θα χειριστεί η κυβέρνηση το θέμα των αποζημιώσεων και κυρίως του κατοχικού δανείου από τους ειδικούς, νομικούς και ιστορικούς, όπως δήλωσε ο κ. Τσίπρας: «Να προσεγγίσουμε το θέμα με την αναγκαία ευαισθησία, με αίσθημα ευθύνης και ειλικρινείας, με διάθεση συνεννόησης και διαλόγου». Αρκεί να μη δούμε μία από τα ίδια! *Πηγή: “Το Παρασκήνιο”, 18/11/12.
Κατοχικών αποζημιώσεων τεχνάσματα
