Κατόπιν εορτής

Ταχτοποιούμε και ξαναταχτοποιούμε!
Το καθετί!
Απ’ τα καθαρά, επιμελώς στεγνωμένα πιάτα, που τ’ αραδιάζουμε με τάξη στην πιατοθήκη μας, μέχρι και τον επίπονο διορισμό του παιδιού με τα δυο πτυχία και τα τρία δοκτορά!
Ύστερα βουλιάζουμε στη πολυθρόνα μπρος στο χαζοκούτι κι απλώνουμε τα πόδια ψηλά για να ηρεμήσουμε λιγάκι!
Αμ, δε! Ξεχάσαμε πως οι κύκλοι στην ουσία ποτέ δεν κλείνουν;
Πως σε λίγο ο νεροχύτης θα γεμίσει πάλι, κι εκείνο το κινητό, το αδίστακτο, πιθανότατα να χτυπήσει για να μας ενημερώσει πως το παιδί -μάλλον και δυστυχώς- εντάχτηκε σε κάποια απ’ τις γνωστές μας  κινητικότητες…
Άλλο ένα καλό, επίκαιρο παράδειγμα και το… «αμόκ» το προ-εορταστικό! Που μας καταλαμβάνει ένα μήνα πριν κι ακόμα και με άδειο πορτοφόλι λογαριάζουμε πως θα στολίσουμε το σπίτι καλύτερα απ’ της γειτόνισσας, πως θα τα φέρουμε βόλτα να παρουσιάσουμε στην οικογένεια και στους φίλους ένα πλήρες εορταστικό γεύμα, πως θα εντυπωσιάσουμε στο κόψιμο της πίτας κάνοντας το παλιό μας ρούχο να φαίνεται καινούργιο, τι δωράκια θα αγοράσουμε για του Αγίου Βαλεντίνου, με τι στολή θα παρουσιαστούμε στο αποκριάτικο μασκέ…
Άσε τώρα τις απανωτές ακυρώσεις ή επιβεβαιώσεις με γνωστούς, φίλους και συγγενείς για τις συνάξεις και τις εξόδους των ημερών…
Σκέψη θέλει το καθετί, επιτρέπουμε σ’ όλα τα τετριμμένα  να μας τριβελίζουν το μυαλό και να προσθέτουν κι άλλα βάρη στο ήδη φορτωμένο κεφάλι μας. Σχεδιάζουμε, σχεδιάζουμε, αλλά ξαφνικά την προπαραμονή -που είναι κι η  μεγάλη μέρα των προετοιμασιών- γλιστράμε στο μπάνιο, πέφτουμε μονοκόμματα σε υγρό δάπεδο, μωλωπιζόμαστε από πάνω μέχρι κάτω, στραμπουλάμε γερά τον ένα αστράγαλο και μας ανακαλύπτουν στο Νοσοκομείο -όπου περνάμε όλο το πρωινό- κι ένα πλευρό ραϊσμένο…
Όλ’ αυτά τα τερατώδη… προ της «εορτής», που ξαφνικά βεβαίως, παύει να έχει σημασία!Εδώ παραλίγο να σκοτωθούμε, πανηγύρια θα κοιτάμε τώρα; Καθηλωμένοι σε άβολη θέση στην καρέκλα -στο κρεβάτι αδύνατον να ξαπλώσουμε, γιατί πως θα σηκωθούμε μετά, που τα μέλη μας πεισματικά αρνούνται να μας υπακούσουν- σκεφτόμαστε και ξανασκεφτόμαστε τα θέματά μας.
Μέσα στην πολυήμερη απραξία της ανάρρωσης, έχουμε όλο τον χρόνο στη διάθεση μας προ -και κυρίως… κατόπιν εορτής-  να κάνουμε απολογισμό, και να βγάλουμε συμπεράσματα επί του θέματος…
Εντάξει!!
Αφού όλα είναι τόσο ρευστά κι απροσδιόριστα, ποτέ πια δεν θ’ αγωνιούμε για τίποτα… Για τίποτα!! Και θα μένουμε βεβαίως, στην ουσία των πραγμάτων! Σωστή η απόφαση, αλλά για να δούμε; Θα καταφέρουμε να την εφαρμόσουμε, ετούτη εδώ την καινούργια χρονιά που μόλις μπήκε;