Στο λογικάδικο της εξουσίας είμαι μηδενιστής, όσο είναι και η άνοιξη μηδενίστρια.
Νίκος Καρούζος .
Πολλοί απορούν πώς συνεμορφώθημεν προς τας υποδείξεις της κρατικής εξουσίας.
Πώς τέτοια υπακοή στα μέτρα περιορισμού.
Πώς ο εξουσιαστικός, αυταρχικός και απολυτος λόγος του Χαρδαλιά έτυχε της αποδοχής μας.
Αφού είναι γνωστό. Αν θέλεις κάτι να γίνει οπωσδήποτε, απαγόρευσε το.
Το πιο δύσκολο πράγμα στον άνθρωπο είναι να κάνει αυτό που θα του επιβάλουν.
Διότι αυτό προϋποθέτει ακύρωση του εγώ του.
Και όμως πειθαρχήσαμε στα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Ετσι το λέμε τώρα… μετά τον κορωνιό
Είναι η νέα κανονικοτητα.
Ο περιορισμός των ατομικών ελευθεριών -που θα μείνει και μετά- λέγεται κοινωνική αποστασιοποίηση.
Για το καλό μας, για την ασφάλειά μας.
Υπάρχουν αδαείς που το δέχονται όχι σαν αναγκαίο αλλά σαν θετικό λόγω των δυνατοτήτων της ψηφιακής τεχνολογίας.
Αλλά υπάρχει διέξοδος της κοινωνίας πλην αυτής που οδηγεί στον ατομισμό μέσα στον φόβο, στην απόσταση, στην αποστασιοποίηση, ή στην περιθωριοποίηση;
Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα μας.
Δεν είναι το σκληρό πρόσωπο, η επιχειρησιακή ενδυμασία και ο απόλυτος και αυταρχικός λόγος του Χαρδαλιά που έπαιξε ρόλο.
Είναι ο μειλίχιος τρόπος του Τσιόδρα.
Διότι το ξέρουμε: Η επιστήμη χωριζομένη της αρετής πανουργία γίνεται, μας λέει ο Πλάτων.
Είναι ο λυγμός του Τσιόδρα, όταν αναφερόταν στους γέρους.
Πολλή φασαρία κάνετε για τους ηλικιωμένους, του είπε ένας διάσημος συνάδελφός του.
Μα αυτοί είναι η ταυτότητά μας, χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε, του απάντησε.
Και το δάκρυ βγήκε αλλά δεν κύλησε.
Είναι αυτά τα πατρογονικά, τα ανατολίτικα, ακόμα και τα σκοτεινά μας ευτυχήματα που μας διαφοροποιούν και μας σώζουν από τη δυτικότροπη ευωχία, ευημερία, ανάπτυξη.
Απ’ τόν κυνισμό του οικονομικού συμβούλου του Boris Johnson ο οποίος είπε: Ο κορωνοϊός είναι μία λύση για ανθρώπους που θα κάνουν άνοια ή καρκίνο, και θα πεθάνουν βασανιζόμενοι!
Μας διαφοροποιούν από την εικόνα των χιλιάδων ηλικιωμένων νεκρών στα γηροκομεία στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και Αμερικής που πέθαναν αβοήθητοι και ξεχασμένοι.
Μας διαφοροποιούν από την παραδοσιακή ιατρική που “δίνει” χρόνια στη ζωή και θέλουμε να δώσουμε ζωή στα χρόνια.
Δεν θα γίνει για τους Ελληνες νέα κοινωνική αξία η κοινωνική αποστασιοποίηση ποτέ .
Ούτε η ιδεοληψία μερικών για την ιδιωτικοποίηση της υγείας!
Τώρα είναι που έπαθαν αλαλία, διότι είδαν τι θα γινόταν χωρίς το δημόσιο Σύστημα Υγείας.
Ο λόγος του Τσιόδρα έρχεται από το απώτερο παρελθόν.
Υπαρξιακός, οντολογικός και στερεος.
Από την Αρχαία Ολυμπία όταν οι ελλανοδίκες στεφάνωσαν τον Δημάγετο, τον Ακουσίλαο και τον Δωριέα που έγιναν ολυμπιονίκες, αυτοί έτρεξαν στην εξέδρα, τοποθέτησαν τα στεφάνια στο κεφάλι του υπέργηρου πατέρα τους, του Ροδίου Διαγόρα μύθου των Ολυμπιακών Αγώνων και πολυνίκη, τον πήραν στους ώμους τους και διέτρεξαν το στάδιο. Από την εξέδρα και ενώ τα πλήθη παραληρούσαν ένας Σπαρτιάτης ενθουσιώδης φώναξε: Κάτθανε Διαγόρα, ούκ εις Ολύμπον αναβήση.
Πέθανε τώρα Διαγόρα, τι περιμένεις να ανέβεις στον Ολυμπο;
Και ο Διαγόρας έγειρε το κεφάλι του και πέθανε στους ώμους των παιδιών του.
Ειναι αυτά λοιπόν που μας οδηγούν και δεν θα χάσουμε πότε τον δρόμο μας.
Συγχαρητήρια κ. Κοκκινάκο! Το άρθρο σας αυτό το θεωρώ άριστη απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες (ξαφνικά!) αποφάσισαν να πειθαρχούν και να σέβονται ο ένας τον άλλο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Να προσθέσω κάτι για το θέμα της «πειθαρχίας» αυτής: ας έλειπε ο (δικαιολογημένος) φόβος για την επιδημία και τα αποτελέσματά της – που δέχομαι ότι παρουσιάστηκαν χωρίς υπερβολές· ας έλειπαν οι απειλές για τα εξοντωτικά πρόστιμα, και θα βλέπαμε πόσοι ακόμη «απείθαρχοι» θα είχαν προστεθεί στις δεκάδες χιλιάδες όσων δεν συμμορφώθηκαν. Όσοι λοιπόν μιλούν για (τη συγκεκριμένη) πειθαρχία πρέπει να θυμούνται ότι αυτό το σπουδαίο προσόν είναι ψεύτικο, όταν επιβάλλεται με καταναγκασμό και με απειλές. Γνήσια είναι όταν αποτελεί μόνιμο και ισχυρό γνώρισμα του χαρακτήρα και της νοοτροπίας ατόμων και λαών, είναι δε απόρροια παιδείας, αισθημάτων σεβασμού και αξιοπρέπειας.
Στα περί πειθαρχίας να μου επιτραπεί να προσθέσω και τούτο: Εκ της θέσεώς των εκείνοι που οφείλουν πρώτοι να πειθαρχούν, στέλνοντας στους υπόλοιπους και το αντίστοιχο μήνυμα, είναι οι πολιτικοί. Υποτίθεται ότι σε αυτό δεσμεύονται όταν δίνουν τον προβλεπόμενο όρκο, όλοι όμως ξέρουμε πόσοι από αυτούς τον τηρούν με ευλάβεια, χωρίς να βάζουν πάνω από αυτόν και από το κοινό συμφέρον ιδιοτελείς επιδιώξεις. Πόσοι και σε ποιο βαθμό τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους, χωρίς να τα μετατρέπουν σε λάστιχο που το προσαρμόζουν στα δικά τους μεγέθη και στις επιθυμίες τους. Και για να μη δίνουν λόγο για τις πράξεις τους περιχαρακώνονται με ειδικούς προστατευτικούς νόμους. Ακόμη και στο πλαίσιο της πανδημίας παρουσιάστηκαν κάποιοι, όχι οι τυχόντες, που δεν πειθάρχησαν όχι σε οδηγίες αλλά σε εντολές. Δυστυχώς, ανέκαθεν, και σήμερα, για ό,τι δεν πηγαίνει καλά κάποιοι άλλοι εκτός από εμάς φταίνε. Ας αναλογιστούμε πόσες φορές τις τελευταίες εβδομάδες ακούσαμε αυτήν την κουβέντα.
Αυτό που κατάφεραν ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς άριστα είναι να πείσουν πολλούς ανθρώπους πως αγωνιζόμαστε για να σώσουμε ζωές. Προσωπικά για εμένα και ο κ. Χαρδαλιάς παρουσίασε έναν άκρως ανθρώπινο και συναισθηματικό χαρακτήρα. Επικοινωνώ, και, αυτές τις μέρες με άνθρωπους από διάφορες χώρες του πλανήτη, Αγγλία, Γερμανία, Ελβετία, Σουηδία, ΗΠΑ, Κολομβία, Αυστρία κ.α. Δεν μπορώ να πω πως βλέπω ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις στην πνευματική, κοινωνική, ψυχολογική και συναισθηματική αντιμετώπιση του προβλήματος. Διαφορές ανάμεσα στους λαούς δεν βλέπω, αλλά μεταξύ ατόμων του ίδιου λαού βλέπω. Υπάρχουν άνθρωποι που κρυφά πιστεύουν πως δεν άξιζε να ζημιώσουμε την οικονομία για να σώσουμε άρρωστους και γέρους, υπάρχουν αυτοί που θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή γα να σώσουν αυτούς τους ανθρώπους ( γύρω στους 150 οι νεκροί από κορωνοϊό γιατροί και νοσηλευτές στην Αγγλία του κρύου Μπόρις Τζόνσον), υπάρχουν αυτοί που πουλούν ιδεολογία ( συνήθως αριστεροί και αναρχικοί) αγνοώντας και προσβάλλοντας τους νεκρούς και αυτούς που χαροπαλεύουν, και χλευάζοντας την προσπάθεια των πολλών από εμάς. Υπάρχουν οι πολλοί που ως έναν βαθμό θα θυσιάσουν δικές τους ανάγκες κει επιθυμίες για να σωθούν ζωές, αλλά που γρήγορα θα κουραστούν και θα παρατήσουν την προσπάθεια.
Αγαπητέ κ. Λουπάση, λίγα λόγια για την πειθαρχία και από εμένα ( με την ελπίδα να μην ενοχλώ τον κ. Ηλία). Η πειθαρχία είναι πάντα η πειθαρχία σε κάτι που ζητείται ή που επιβάλλεται. Αυτός που πειθαρχεί το κάνει από πίστη σε αυτό που του ζητούν ή από φόβο για κυρώσεις ή λόγω ενός συνδυασμού και των δύο. Στην δικτατορία το ποσοστό του πιστεύω σε αυτά που μου ζητούν είναι πολύ μικρό. Στην Δημοκρατία τς περισσότερες φορές όλοι κατά βάθος ξέρουμε πως είναι σωστό αυτό που μας ζητούν ( να μην καπνίζουμε σε δημόσιους χώρους, να μην οδηγούμε μεθυσμένοι, να μείνουμε ένα διάστημα στο σπίτι για να μην μεταφέρουμε μια θανατηφόρα επιδημία σε συνάνθρωπους αδύναμους, να μην κλέβουμε, να μην σκοτώνουμε, να μην εξαπατούμε, να μην νοθεύουμε τις εκλογές και πολλά άλλα που ορίζονται με τον νόμο), αλλά από μόνοι μας δεν το ακολουθούμε, γιατί χωρίς την επιβολή του νόμου δεν έχουμε την βεβαιότητα πως το ακολουθούν και οι άλλοι και έτσι είμαστε τα κορόιδα σε μια μοναχική προσπάθεια χωρίς όφελος. Οι Έλληνες κατά τ’ άλλα είναι στην φολκλόρ τους κάπως Ανατωλήτες αλλά στην ουσία του αστικού πολιτισμού τους είναι πλέον πιο πολύ δυτικοί και έτσι αντιδρούν σε απαιτήσεις του νόμου της Δημοκρατίας περίπου όπως όλοι οι δυτικοί λαοί, αν ως τώρα φαινόταν πως οι Έλληνες είναι αλλιώς και πιο άναρχοι αυτό οφείλεται στο γεγονός πως το ελληνικό Κράτος ως τώρα είχε μείνει πίσω από την πολιτιστική και κοινωνική εξέλιξη του ίδιου του λαού. Τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν με την, κατά την ταπεινή μου άποψη, πρώτη κυβέρνηση ευρωπαϊκών προδιαγραφών που έχουμε.
Κύριε Κοκκινάκο και κύριε Λουπάση, βλέπω πως και οι δύο δεν τα πάτε καλά με τους πολιτικούς, εντάξει, δεν ξέρω τα επαγγέλματα σας αλλά μάλλον με κοινωνιολογία έχουν σχέση, και αυτή δημιούργημα της δεκαετίας του εξήντα βασίζεται κυρίως στην αμφισβήτηση της κάθε εξουσίας, Δεν θα μπω σε συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα, ένας λόγος είναι να μην στενοχωρήσω τον κύριο Ηλία, γι’ αυτό μόνο μια, μόνο φαινομενικά, άσχετη παρατήρηση: Αυτές τις μέρες που οχτώ στους δέκα γύρω μου πιστεύουν πως μας ψεκάζουν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, οι πολιτικοί (ιδιαίτερα αυτοί της κυβέρνησης αλλά και τον περισσότερων δημοκρατικών κυβερνήσεων σε άλλες χώρες) με την απόλυτα ορθολογική προσέγγιση τους σε αυτόν τον περίπλοκο προβληματισμό διατηρούν την πίστη στην ικανότητα του ανθρώπου να λύνει τα προβλήματα του ορθολογικά ζωντανή. Οι διάφοροι λαϊκιστές στις δημοκρατικές χώρες είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Γενικά οι πολιτικοί (ιδιαίτερα αυτοί που κυβερνούν) δεν έχουν την πολυτέλεια να πειραματείζονται με κάθε είδους θεωρίες γιατί αισθάνονται πάντα την πίεση της πραγματικότητας να τους βάζει στην σωστή θέση. Υπήρξαν και υπάρχουν βέβαια οι λαϊκιστές, οι απατεώνες, οι κλέφτες, οι σκευωροί και άλλα καθίκια ( κάποια από αυτά κάθονται και τώρα στην Βουλή μας), αλλά επιμένω πως αυτοί είναι η μειοψηφία.