Η ταινία «Καζαμπλάνκα» προβλήθηκε για πρώτη φορά στους κινηματογράφους στην Αμερική, στις 26 Νοεμβρίου του 1942, μόλις 18 μέρες αφότου οι Σύμμαχοι έφτασαν στην πραγματική πόλη.
Η επίσημη πρεμιέρα έγινε τον Ιανουάριο του 1943, την ίδια περίοδο που οι ηγέτες των τριών μεγάλων δυνάμεων, ο Ρούσβελτ τον ΗΠΑ, ο Τσόρτσιλ της Βρετανίας και ο Στάλιν της Σοβιετικής Ενώσης, συγκεντρώθηκαν στην Καζαμπλάνκα, για να σχεδιάσουν την εξόντωση του Χίτλερ. Η δημιουργία της διάσημης ταινίας ήταν συνυφασμένη με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς, όταν ο εργαζόμενος του στούντιο Warner Bros αποφάσισε να προτείνει τη μεταφορά του θεατρικού έργου στη μεγάλη οθόνη, είχαν περάσει μόλις 24 ώρες από την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ. Η ιστορία ακολουθεί τον Ρικ Μπλέιν, που υποδύεται ο Χάμφρι Μπόγκαρτ.
Ο Ρικ είναι ένας κυνικός άντρας που έχει μείνει αμέτοχος στον πόλεμο και διατηρεί ένα νυχτερινό μαγαζί στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκο, που ήταν ουδέτερη τα πρώτα χρόνια του πολέμου. Όλα κυλούν ήρεμα, μέχρι που ένα βράδυ μπαίνει στο μαγαζί του ένας έρωτας από τα παλιά, η Ίλσα, που υποδύεται η Σουηδή ηθοποιός Ίνγκριντ Μπέρκγμαν. Είχαν γνωριστεί και ερωτευτεί στο Παρίσι, όταν η Ίλσα νόμιζε ότι ο άντρας της ήταν νεκρός. Τελικά όμως είχε επιβιώσει και η Ίλσα έφυγε κρυφά, για να τον βρει, αφήνοντας πίσω τον Ρικ.
Στην Καζαμπλάνκα, συναντιούνται ξανά, αλλά αυτή τη φορά είναι μαζί με τον σύζυγό της, τον Τσέχο Βίκτορ Λάζλο, που είχε φυλακιστεί απ” τους Γερμανούς επειδή ήταν αρχηγός της αντίστασης. Έτσι ξετυλίγεται ένα ερωτικό τρίγωνο μέσα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ο απόμακρος Ρικ καταλήγει να παίρνει θέση εναντίον των Γερμανών. Στο τέλος, η Ίλσα φεύγει για την Πορτογαλία με τον σύζυγό της, ενώ ο Ρικ φεύγει με τον αρχηγό της αστυνομίας, για να καταταχτεί στη γαλλική αντίσταση.
Για το κοινό που πρωτοπαρακολούθησε την ταινία, τα γεγονότα που περιέγραφε δεν ήταν ιστορία, αλλά επικαιρότητα. Η ζωή και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν….
Η «πατριωτική» σκηνή, όπου οι θαμώνες του μαγαζιού τραγουδούν μαζί τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας, για να καλύψουν τις φωνές των Γερμανών αξιωματικών, έκανε πολλούς να δακρύσουν στους κινηματογράφους, αλλά και στα γυρίσματα….
Ακόμα και ο Μάρνεϊ Μπένετ, ο άνθρωπος που έγραψε το θεατρικό έργο «Everybody Comes to Rick’s», όπου βασίστηκε η ταινία, εκμυστηρεύτηκε ότι έκλαιγε, την ώρα που έγραφε τη σκηνή: «Έκλαιγα όταν την έγραφα. Κυριολεκτικά, έκλαιγα καθώς έγραφα. Δάκρυα, πραγματικά δάκρυα. Ήταν τόσο έντονη για μένα. Και ήταν τόσο έντονη και στην ταινία». Στα γυρίσματα, πολλοί απ’ τους κομπάρσους ήταν Ευρωπαίοι πρόσφυγες, που είχαν καταφύγει στην Αμερική, για να γλιτώσουν από τον πόλεμο. Για αυτούς, η σκηνή δεν ήταν μία φανταστική ιστορία, αλλά η οικογένεια, οι φίλοι και η πατρίδα που άφησαν πίσω. Τα δάκρυα των ηθοποιών και των κομπάρσων δεν ήταν γραμμένα στο σενάριο, αλλά η αυθόρμητη αντίδρασή τους.
«Παίξ’ το ξανά. Σαμ»
Στην «Καζαμπλάνκα» ακούγονται ορισμένες από τις διασημότερες ατάκες του κινηματογράφου. Από το «Θα έχουμε πάντα το Παρίσι», που λέει ο Μπόγκαρτ στην Μπέργκμαν, για να της θυμίσει τις στιγμές που έζησαν, μέχρι το «Here’s looking at you, kid», που αυτοσχέδιασε ο ηθοποιός μια μέρα που έπαιζαν πόκερ με την συμπρωταγωνίστριά του. Ασφαλώς, δεν μπορεί να λείπει και η τελευταία ατάκα της ταινίας, το περίφημο «Νομίζω ότι αυτή είναι η αρχή μιας υπέροχης φιλίας». Το περίφημο «Παιξ’ το ξανά, Σαμ» όμως, που λέει η Μπέργκμαν στον πιανίστα, που έχει εμφανιστεί σε τίτλους βιβλίων, ακόμα και στην ομώνυμη ταινία του Γούντι Άλεν (1972). Όμως στην ταινία, δεν υπάρχει πουθενά.
Η πραγματική ατάκα ήταν «Παίξ’ το, Σαμ», αλλά για κάποιο λόγο, στο κοινό έμεινε η λάθος μορφή της….
Η σκηνή με την Μασσαλιώτιδα όπου οι κομπάρσοι κλαίνε, «επικαιροποιήθηκε» μετά τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι στην τρομοκρατική επίθεση των Ισλαμιστών. Χιλιάδες χρήστες αναδημοσίευσαν τη σκηνή στο διαδίκτυο σε ένδειξη συμπαράστασης στον γαλλικό λαό που δοκιμάστηκε από το χτύπημα….
Πηγή: http://www.mixanitouxronou.gr
