“Ο ήλιος μη επιδυέτω επί τω παροργισμώ υμών”. Αυτή τη βιβλική συμβουλή (να μη δύσει ο ήλιος και σε βρει με το θυμό σου) -την πρωτοδιάβασα στο “Διάλογο” του Σολωμού -εφάρμοζα για πάνω από τριάντα χρόνια κάθε φορά που ένας της συντεχίας μου έστελνε ποιητικό βιβλίο. Διάβαζα και μέσα σε λεωφορείο ή τρόλεϋ, γιατί θεωρούσα περίπου προπατορικό αμάρτημα να μην τo διαβάσω αυθημερόν άμα τη λήψει. Ωραίες μέρες αναγνωστικής βουλιμίας! Αργότερα βάρυνα από αμαρτήματα και βιοτικές σκοτούρες και δεν την εφάρμοζα πάντα. Σήμερα όμως με την ΚΑΖΟΒΑΡ (ομοιοκαταληκτεί με τον Αλμοδοβάρ, τον εξαίρετο Ισπανό ποιητή εικόνων), θυμήθηκα τα νιάτα μου και τις καλές αρχές -ή μήπως με ανανέωσε η ίδια η φλέβα της ανάγνωσης της ΚΑΖΟΒΑΡ- παρά τον άγριο φόρτο της ημέρας από εξωλογοτεχνικά, τη διάβασα πριν τη δύση του ηλίου και τη βρήκα εξαιρετικής αντοχής, με καμία ρυτίδα παρά τα χρόνια της.
Ο πρωτότυπος και εξαιρετικά γριφώδης τίτλος σε κερδίζει εξ υφαρπαγής να λύσεις το αίνιγμά του. Ευρηματικό το εξώφυλλο, πολύ καλή δουλειά, εργόχειρο με δωρεά. Το πορτραίτο στο εσώφυλλο, μιλάει και λέει πολλά με τη σιωπή του (σε αντίθεση με μια ζωγράφο που ο Σεφέρης της είχε πει, «Κυρία μου, οι πίνακές σου μιλούν αλλά δεν ξέρουν τι να πουν»).
Παρότι το εναρκτήριο ποίημα (Ιδού εγώ) παραπέμπει κάπως σε «Άξιον εστί» του Ελύτη, δεν τραυματίζεται η ακεραιότητα του, κυρίως χάρη στην τόλμη του και συνοχή του. Το ποίημα «Επειδή πολύ αγάπησε» θα ήθελε να το έχει γράψει κάθε ποιητής.
ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΣΕ
Επειδή πολύ αγάπησε
ο ζητιάνος το ξεροκόμματό του,
το παιδί τη δεκάρα του,
ο γύφτος το τσαντίρι του,
και η πόρνη την απόγνωσή της,
πελέκησαν τον σταυρό
με το ψωμί που βρήκαν
στο σακούλι του ζητιάνου,
έκαναν τα καρφιά
με τη δεκάρα που πήραν
απ’ την τσέπη του νηστικού παιδιού,
χάλκεψαν την επιγραφή
με την απόγνωση της πόρνης
κι ετοίμαζαν για τάφο
το τσαντίρι του γύφτου.
Όταν άφηνε η μέρα
την τελευταία της πνοή,
σταύρωσαν ένα κυκλάμινο∙
επειδή πολύ αγάπησε την ομορφιά…
ΘΑ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΩ ΤΗΝ ΚΑΖΟΒΑΡ, ωραία «Κάβα» και «Κάζα» μα την αλήθεια!
*φιλόλογος – ποιητής
