Η ποίηση του Βαγγέλη Κακατσάκη είναι δυνατή και ρωμαλέα, μη ακολουθώντας πάντα τον ομοιοκατάληκτο στίχο, αποφεύγει τον μονότονο ρυθμό έκφρασης. Χρησιμοποιεί, όμως, καλούπια νέων σχολών και νέων τρόπων στους οποίους κυλάει γάργαρα το πνεύμα της προοπτικής και της ανανέωσης και παίρνει την πιο καθοριστική και συγκεκριμένη μορφή, την εμπνευσμένη από το καθάριο ανθρώπινο βίωμα. Φθάνει και αγγίζει την ίδια την καρδιά (αίσθημα) και ακουμπά την ψυχή (υπερκόσμιο). Προκαλεί μια αληθινή πρωτοφανή δόνηση! Χαρίζει ένα μονοπάτι προσέγγισης της καρδιάς με τρόπο μοναδικό και άμεσο!
Ηταν και η ηλικία του Βαγγέλη που συνετέλεσε με την επαναστατική διάθεση και τον αντικομφορμισμό που όλοι περάσαμε σ’ εκείνη την ηλικία!
Έτσι, έγραψε -πιστεύω- πράγματα και καυτηρίασε καταστάσεις που ίσως θα τα έγραφε λίγο διαφορετικά τώρα, γιατί τότε η καρδιά κτύπαγε με άλλους ρυθμούς και συχνότητα και παρέσυρε το μυαλό σε περίεργους ατραπούς!
Τη θυμάμαι και γω αυτή την περίεργη περίοδο της ζωής, γιατί τότε περίπου ξεκίνησα να γράφω και γω -πεζά πάντοτε- την “Ασηγωνιώτικη Ρίζα”.
Έχω μια καλοπροαίρετη “ζήλια” για τους ποιητές, αντιλαμβάνομαι τον κόπο τους, το ταλέντο και τη δουλειά τους. Ίσως επειδή πάντα ήθελα να γράφω ποίηση. Όμως, ποτέ δεν ξετέλειωσα κάτι που… ξεκινούσα!
Ένας ποιητής που θαυμάζω και μου αρέσει είναι και ο Β.Θ.Κ. Η ποιητική συλλογή του ΚΑΖΟΒΑΡ που επανέκδωσε, πρωτοκυκλοφόρησε πριν από αρκετά χρόνια και ήταν σε μένα γνώριμη. Τώρα, όμως, και αφού το μελέτησα αρκετά, κατάλαβα το βάθος της ποιητικής σκέψης, του Βαγγέλη και τις ανησυχίες που διακατέχουν!
Δεν θέλω να ξεχωρίσω ποιήματα γιατί, κατά την άποψή μου, όλα είναι εξαιρετικά και έχουν το ειδικό βάρος και τη σημασία που τους έχει αποδώσει ο ποιητής. Όμως απλά θα παραθέσω κανα δυο που με εντυπωσίασαν την ώρα που τα διάβαζα. Λόγω χώρου δεν θα μπορούσα να τα συμπεριλάβω όλα στο ταπεινό μου σημείωμα.
“Η ζωή είναι ζωή
μόνο αν της δώσουμε φτερά,
μόνο αν τα χέρια μας είναι καθαρά,
μόνο αν οι ψυχές μας
κλείναν μέσα της τον ουρανό”.
Υπάρχει αλήθεια, πιο όμορφη και πιο εκφραστική γραφή για το “τι είναι ζωή”.
“Μετά τη νίκη”
“Με φλογωμένα τα τουφέκια τους·
με τις μαύρες ψυχές τους
με το χαμόγελο δολοφονημένο
στην κάννη του τουφεκιού…
Θέλω να τελειώσω με ένα απόσπασμα γιατί, κατά τη γνώμη μου, εμπεριέχει την αισιοδοξία που τόσο χρειαζόμαστε αυτή τη δύσκολη εποχή!
“Τραγουδήσαμε πάλι
το τραγούδι της θάλασσας
που σηκώνει στη ράχη της
τις αλέτριες των καραβιών.
Τραγουδήσαμε πάλι
το τραγούδι του έρωτα
της λεμονιάς
με την ξεχασμένη
μέλισσα”.
Υ.Γ. Το εξώφυλλο είναι πανέμορφο! Θερμά συγχαρητήρια στον καλλιτέχνη!
*Ασηγωνιώτης λαογράφος
