Και διηγώντας τα να κλαις…

Αυτό που επιχειρήθηκε στην Χρυσή Ακτή με τη μεταφορά των αμμόλοφων, είναι μια τραγική ανοησία.
Δείχνει την επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα δεδομένα, την τσαπατσουλιά, τη βιασύνη.
Δεν ζητάμε ευθύνες.
Ζητάμε εξηγήσεις για τη σύλληψη και την υλοποίηση ενός περιπαικτικού σχεδίου.
Διότι αισθάνομαι ότι μάς περιπαίζουν ως αθύρματα, όταν υλοποιούν τέτοιες αποφάσεις.
Κοιτάξτε, το περιβάλλον είναι εκκλησία και σαν τέτοιο πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται.
Oταν ασχολείσαι μαζί του, πρέπει να αισθάνεσαι ότι μπαίνεις σε ένα ιερό ναό.
Ειδάλλως θα σε εκδικηθεί…
Γνωρίζω ότι τη δικαιολογία για τη μετάθεση ευθυνών, την έχουν έτοιμη.
Κάνουν λάθος.
Αυτές είναι πολιτικές αποφάσεις που τις λαμβάνουν τα πολιτικά πρόσωπα.
Ως εκ τούτου, δεν χωρούν τσιριμονιές…
Σεβαστείτε το περιβάλλον, για να σας σεβαστεί κι αυτό.
Αυτό διανοίγεται ως προοπτική ζωής και η προοπτική δεν αλλοιώνεται.