Και έτσι… και αλλιώς

Τα μεγάλα εθνικά ζητήματα, πρέπει να κλείνουν με συνέπεια και με γνώμονα την αντιληπτικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν πρέπει να χαθεί από τους Eλληνες, η κοινή διατεταγμένη αίσθηση ότι κάθε κυβέρνηση υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα.
Αυτό εκτρέπει την κοινωνία στον βάρβαρο, ακροδεξιό λαϊκισμό.
Ο γράφων, στηρίζει ένθερμα, έναν οδικό χάρτη για την εξεύρεση, κοινής αποδεκτής ονομασίας στο Σκοπιανό.
Τα Σκόπια (λαϊκίστικος νεολογισμός και αυτός…) είναι η ασφαλής δίοδος διέλευσης της Ελλάδας προς την Βόρεια Ευρώπη.
Συνεπώς οι σχέσεις των δύο κρατών, πρέπει να είναι κατ’ αρχάς αρμονικές.
Η ιστορική ανάλυση των Σλαβομακεδόνων όμως, για την εθνική τους ταυτότητα είναι αντιεπιστημονική.
Οσοι έχουν σπουδάσει Ιστορία, γνωρίζουν άριστα τα πολιτικά τεχνάσματα του Στρατάρχη Τίτο.
Εφ’ όσον όμως, ο κ. Ζάεφ κατανοεί τις προκλήσεις της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της Ευρωατλαντικής συμμαχίας, πρέπει να του δώσουμε μια ευκαιρία.
Το χρωστάμε, στην τραγική Ιστορία των Βαλκανίων.
Δεν αρέσκομαι στην “Μακεδονομαχία”…
Σέβομαι τις εθνικές αγωνίες των Ελλήνων Μακεδόνων (γιατί είναι η ψυχή τους), αλλά ο Ελληνισμός δεν κινδυνεύει από ένα υπό διαμόρφωση κρατίδιο, που εναγωνίως αναζητά έναν πολιτικό προσδιορισμό.
Ανοησίες, όμως, (για να βρούμε λύση) πρέπει να πάψουν να λένε.
Η διαπραγμάτευση για το ονοματολογικό είναι ετεροβαρής.
Αυτοί “καίγονται”, εμείς ζούμε και έτσι…
Επειδή, λοιπόν, αφετηριακά η διαπραγμάτευση είναι ετεροβαρής, θυμίζω την χθεσινή δήλωση του προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου: “Σύνθετη ονομασία, έναντι όλων, αλλαγές στο Σύνταγμα”.
Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής.
Η Ελλάδα για να συναινέσει ζητά νομικές εγγυήσεις.
Ειδάλλως…