Ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, ο Δίας, κατέβηκε αργά απ’τον ολύμπιο το θρόνο του.
Εριξε μια ματιά στα μαύρα σύννεφα που κάλυπταν τα πάντα κάτωθέ του ως πέρα στο στρογγύλεμα του ορίζοντα, και άδραξε ένα κεραυνό. Χωρίς σκέψη δεύτερη, τον αμόλυσε…
….Κάτω στα γήινα πεδία, οι άλλοι, οι κοινοί θνητοί, αλάφιαζαν… έτρεχαν δώθε-κείθε, οι χείμαρροι γενήκαν ποταμοί κ’οι ποταμοί κάλυψαν πόλεις, χωριά, κάμπους κι αγρούς. Ανθρώπινα κορμιά παρασυρμένα απ’τούτο «το ακραίο καιρικό φαινόμενο» (κατά την ανθρωπίσια γλώσσα), διάβαιναν τον Αχέροντα ομαδικά, κοπαδιαστά και αδιάκοπα…
…Και κείνοι που καλούνταν επιστήμονες ξύνανε το κεφάλι κι απορούσαν: ήτανε βλέπετε Ιούνιος, κατά τ’ανθρώπινα τα μέτρα και σημάδια που οριοθετήσανε το άναρχο του χρόνου…
…Αλαφιασμένη η γαλανόφθαλμη η Αθηνά, με πλέρια τη σοφία συναγμένη στο είναι της, πλησίασε. Υποκλίθηκε με σεβασμό στον Δία και του μίλησε σοφά, αργά και μετρημένα:
– Πατέρα πάνσοφε, πώς το έκανες τούτο τώρα μόλις;… Αμόλυσες τον κεραυνό σου, κατακαλόκαιρο!
– Ποιος σύναξε τα σύννεφα; Ποιος κίνησε τούτη τη ραγδαία τη βροχή;
Αποκρίθηκε εκείνος, και ξακολούθησε:
-…να συναχθούν ευθύς όλοι οι θεοί εδώ, ενώπιόν μου… Να κληθούν και οι Υάδες1.
Κίνησε ο Ερμής, έκανε γενικό προσκλητήριο θεών και Νυμφών, και σε λίγη ώρα όλοι είχαν συγκεντρωθεί σε κύκλο, στο κέντρο του οποίου βρισκόταν καθισμένος στο θρόνο του ο Δίας. Πήρε το λόγο και απευθύνθηκε στις Υάδες, ζητώντας εξηγήσεις για την εκτός εποχής κατακλυσμιαία βροχή που προκάλεσαν.
– Δεν φταίμε `Αρχοντα εμείς…Ο Αίολος σύναξε τα νέφη…αποκρίθηκαν.
– Δεν ευθύνομαι εγώ…Ο πυρακτωμένος ο ήλιος σύναξε στους ουρανούς τους υδρατμούς της θάλασσας, αποκρίθηκε ο Αίολος.
– Ούτε εγώ ευθύνομαι για τις καταστροφές στις καλλιέργειες…παρασύρθηκα…αποκρίθηκε η Δήμητρα, η θεά της γεωργίας.
– Μήτε κι εγώ ευθύνομαι…θάρρεψα πως έπρεπε να επιστρέψω πρόωρα στον Κάτω Κόσμο, αποκρίθηκε η Περσεφόνη, θεά των εποχών…
Πέρασε ώρα…Οι αντεγκλήσεις συνεχίζονταν, χωρίς καμιά θεότητα να αναλαμβάνει καίρια την ευθύνη για την συνεχιζόμενη θεομηνία, κατακαλόκαιρο. Το λόγο πήρε πάλι ο Δίας. Απευθύνθηκε στη Θέμιδα, την κόρη της και του, θεά της Δικαιοσύνης, για να απονείμει κρίση δίκαιη για το κακό.
Η Θέμις ορθώθηκε, υποκλίθηκε βαθιά και μίλησε αργά, σοφά:
-Πατέρα, εγώ αποδίδω δικαιοσύνη μεταξύ των θνητών. Είμαι αδύναμη για τούτο, μεταξύ θεών…
Eπεσε βαριά σιωπή…
…Κάτω στα χαμηλά, στις πόλεις, στα χωριά, στην ύπαιθρο, άνθρωποι αλαφιασμένοι πάσχιζαν να προστατευτούν από την καλοκαιριάτικη θεομηνία που εξακολουθούσε να τους ταλανίζει.
…Κάπου σε μια γωνιά της Αθήνας, ο πιθαρόβιος σοφός ο Διογένης, πάσχιζε να απομακρύνει τα νερά από το κεκλιμένο πιθάρι του, με μια πήλινη κούπα.
Κάποια στιγμή σταμάτησε, ορθώθηκε, κι έστρεψε τη ματιά στον παράκαιρα συννεφιασμένο ουρανό. Ακούστηκε να ψιθυρίζει:
– Και οι θεοί τρελάθηκαν…
————-
1Υάδες: Λέξη που σημαίνει «οι της βροχής» `Ηταν αδελφές , που έφερναν τη βροχή. (από το αρχαίο ρήμα υώ = βρέχω). ().
