Και λοιπόν…

Παίζουμε με τα ΘΑ και τα ΑΝ και χάνουμε την ουσία της ζωής.
Και τι έγινε λοιπόν; Παρήλθαν και οι εκλογές και το μόνο που μας έμεινε είναι ένα μεγάλο ΘΑ. Ολοι κέρδισαν, όπως διατρανώνουν, όλοι πέτυχαν στις προβλέψεις τους. Και η ζωή συνεχίζεται για τον λαό χωρίς να διαφαίνεται καμμία αλλαγή, παρά μόνον ένα ΘΑ που μας πάει όλο και βαθύτερα. Κι αν μας πήγαινε βαθύτερα στην συνείδησή μας θα ήταν καλό, διότι θα εμβαθύναμε στο “γνώθι σ’αυτόν” και θα συνειδητοποιούσαμε τις καταστάσεις και την πραγματικότητά μας.
Και η πραγματικότητά μας βρίσκεται στο “αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις απ’ αλλού”.
Ακούμε πολλά τον τελευταίο καιρό για προφητείες, προβλέψεις, σίγουρες εξελίξεις, σχέδια φανερών και κρυφών ομάδων παγκοσμίως. Έ, και. Υπάρχει κάτι σίγουρο; Οχι, δεν υπάρχει τίποτε σίγουρο πέρα από το ότι ήρθαμε σ’ αυτή τη ζωή για κάποιο λόγο (αναζήτηση του καθενός μας) και ότι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή, όλοι μας.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις προβλέψεις και τα υπόλοιπα στην άκρη, κι ας δούμε τον άνθρωπο. Ολοι αυτοί που σχεδιάζουν είτε παγκοσμίως, είτε εθνικά, βλέπουν μόνο αριθμούς και υπάρξεις (πχ μυρμήγκια, μέλισσες, κουνούπια, κ.λπ.). Δεν βλέπουν πουθενά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ομως, διοικούν ανθρώπους, αποφασίζουν για ανθρώπους, παίρνουν την δύναμή τους από τους ανθρώπους έστω και με ψέματα πολλές φορές.
Ας δούμε λοιπόν τον εαυτό μας, τον διπλανό μας και τον παραδιπλανό μας, ως ανθρώπους, με κάποιο κοινό σκοπό, με μια κοινή πορεία. Ο στόχος δεν είναι τα χρήματα, ούτε η δόξα μέσω καταπίεσης, εξαναγκασμών και πιέσεων. Ο σκοπός όλων μας πρέπει να είναι η κοινή μας πορεία προς το ανέσπερον φως, προς τη γνώση (όχι την πληροφόρηση). Αυτά παίρνουμε μαζί μας μετά το πέρασμα μας στην “αντίπερα όχθη”, ως αποδεικτικά καλής θελήσεως για την συνέχιση της πορείας μας εκεί, όποιας κι αν είναι.
Κάποιοι παίζουν με το μέλλον και την προσπάθεια των ανθρώπων να κρατηθούν καλοί. Κάποιοι τους παροτρύνουν στην κλεψιά, το ψέμα, την απατεωνιά με το παράδειγμά τους, χωρίς να σκέφτονται ότι η ζωή εδώ, αφού γεννηθήκαμε, τελειώνει αργά ή γρήγορα. Άλλωστε ο χρόνος περνά τόσο μα τόσο γρήγορα. Δεν σκέφτονται λοιπόν την ευθύνη τους, όπως δεν σκεφτόμαστε και οι περισσότεροι την ευθύνη μας για την ατομική μας πορεία.
Πέρασαν κι οι εκλογές και λέμε ότι άφησαν μηνύματα. Ο,τι τάχα διαλύεται η Ευρώπη, ότι θέλουμε εθνικά κράτη, ότι θέλουμε εθνικά νομίσματα, ότι θα γίνει μεγάλος πόλεμος. Ε και λοιπόν, τι έγινε. Αφού η ιστορία ΔΕΝ διδάσκει, γι’ αυτό και κάνουμε τα ίδια λάθη χωρίς να παραδειγματιζόμαστε.
Το διαμάντι μέσα στον καθέναν μας είναι ο άνθρωπος, είναι αυτό που ζει και θα ζει. Γιατί λοιπόν δεν φροντίζουμε πρώτα γι’ αυτό και μετά για όλα τα άλλα; Γιατί ξεχνάμε τον άνθρωπο και το άνω θρώσκω; Μήπως θεωρούμε τους εαυτούς μας αυτοκίνητα βγαλμένα από εργοστάσιο που όταν τρακάρουν, όταν παλιώσουν, όταν χαλάσουν τα λιώνουν και ξανακάνουν άλλα αυτοκίνητα;
Πρώτη θέση σε όλες τις αποφάσεις μας, σε όλες τις αποφάσεις των διοικούντων, θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος, όχι το Α.Φ.Μ. του.
Παίζουμε λοιπόν με τις εκλογές, παίζουμε με τα ΘΑ και τα ΑΝ και χάνουμε την ουσία της ζωής. Ας δούμε πρώτα την ουσία της ζωής και μετά ναι να δούμε και το διοικείν, το αποφασίζειν, για τον άνθρωπο. Οχι όμως το ένα σε βάρος του άλλου.
Θα έρθουν κι άλλες εκλογές, και μετά άλλες, κι άλλες. Και τί έγινε λοιπόν; Η μάχη πάντα ήταν για την καρέκλα, την πολυθρόνα, τον θρόνο. Ηταν ποτέ για το καλό του λαού και μόνον; Οχι αφού αν και “μαζί τα φάγαμε”, ο λαός πεινά, αυτοκτονεί, ενώ “η κορυφή” είναι έξω από το νερό και αναπνέει.
Και αύριο κάτι άλλο θα έχουμε να παίζουμε. Μπορεί να είναι πάλι εκλογές, ίσως έλλειψη τροφής, ίσως φόβος. Πάντως κάτι θα έχουμε να μας απασχολεί και να ξεχνάμε τον ΑΝΘΡΩΠΟ.
Βρε δεν βαριέσαι αδελφέ, δεν βαριέσαι. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Να έχουμε κάτι να τσακωνόμαστε για να ξεχνιόμαστε.
Ε, και λοιπόν.