…Eχουμε τον ορισμό του Μύθου…
(Μένης Κουμανταρέας)
Αυτοβιογραφείται… Γοητευτικά, πειστικά… Με τη στόφα του διανοούμενου…
Γίνεται αντιληπτό… Σε κερδίζει, αμέσως!
Λιτός δωρικός λόγος, κι όμως αποκωδικοποιεί ένα ωραίο στοχασμό με εκλεπτυσμένες συχνότητες…
Εκπομπή παλιά λίγο μετά το ’81…
“Η ιστορία των χρόνων μου” επαναλαμβάνεται κάθε εβδομάδα… φωτίζει ενδιαφέρουσες μορφές της δημοφιλίας…
Στο κέντρο των Αθηνών, βηματίζει, στέκεται δίπλα σε αγάλματα, διασχίζει πλατείες συγκινημένος, και στα παιδικά του χρόνια, τον καιρό…
«-Να, εδώ το σχολειό μου, εδώ παίζαμε με τους φίλους μου… Από δω απέναντι, προβάλλει ξάφνου ο “Πολύβιος” ο ήρωάς μου με την καμπαρντίνα του, και τα μακρυά μαύρα μαλλιά του…». Διαβάζει αποσπάσματα από τα βιβλία του, ευκρινής, μεγαλοπρεπής…
Παράλληλα, εικόνες πολιτικών χώρων και πολιτικών προσώπων, παρεμβάλλονται…
Είναι σαφές, ταυτίζεται το πολιτικό τοπίο με τη σκέψη, τη διαδρομή του…
Ο Ανδρέας… ο Βασιλικός…
– «Ηταν ενδιαφέρον, λέει, πρωτόγνωρο να τιμηθούν με θέσεις νευραλγικές, και πρόσωπα, εκτός πολιτικής…
Εδωσε ο Ανδρέας αξιώματα σε φίλους μου, Ανθρώπους της Τέχνης…».
Διαβάζει ξανά…
– «Ναι, ναι, ο διαφορετικός, ο ακατανόητος ο ομοφιλόφιλος, ο άγνωστος, ο αντιδραστικός, ο αιρετικός, είναι αυτός που γίνεται στόχος, αλλά και εκείνος που θα δώσει έμπνευση στον δημιουργό, τον συγγραφέα, τον λογοτέχνη…
Ετσι γίνεται η Λογοτεχνία… Εκεί, θ’ αναζητήσει τους ηρωές του, στο διαφορετικό, σας είπα, το παράξενο… Οχι, στο καθημερινό, το σύνηθες.
Θα πρέπει να δώσεις στους ηρωές σου, διάσταση μυθική… Με τη λέξη Ηρωας, έχουμε τον ορισμό του Μύθου…».
…Τον ενοχλούν οι αλλαγές, των εξωτερικών χώρων. Θυμάται βασανιστικά, τι ήταν εδώ, και όχι πια, ένα προς ένα τα στέκια, τις γωνιές, δρόμους σοκάκια, μαγαζιά, όλα…
– «Τώρα, εδώ που βρισκόμαστε, ακούτε θορύβους; Εμένα μου αρέσουν… Συλλαλητήριο είναι… Κάτι διεκδικούν, καλά κάνουν… πώς εγώ διεκδικώ κάτι με τα βιλία μου από τους αναγνώστες; Ετσι κι αυτοί, από το κράτος…
Ο συνδικαλισμός να ξέρετε, βοήθησε τον εργαζόμενο, αλλά, κάθισε στο ίδιο τραπέζι με την εξουσία… Αυτό ήταν υπερβολή, έπαιξε στα πράγματα, μεγαλύτερο ρόλο, απ’ ό,τι έπρεπε… Τέλος πάντων, να πάμε πάλι στα βιβλία μου…».
Πάλι εξωτερικό πλάνο… Οσο να πέσουν οι τίτλοι… Δεν μπορείς να μη θυμηθείς το τραγικό τέλος ενός διανοούμενου πριν από κάμποσο καιρό.
Πρόλαβε όμως, ν’ αφήσει σημαντικό έργο…
