Και με την Παιδεία;

Εχει ξεκινήσει και πάλι μια συζήτηση στη χώρα για την Παιδεία που πιότερο αναδεικνύει τον κομματικό φατριασμό.
Οπως σωστά παρατήρησε η κα Αννα Διαμαντοπούλου σε πρόσφατη δημόσια παρέμβασή της, σε μαθήματα όπως τα Θρησκευτικά και η Ιστορία, που έχουν μια ιδεολογική και πολιτική φόρτιση, καλύτερα είναι να μην ξεσπά σάλος γύρω από αυτά και να προσεγγίζονται συνεκτικά και με επιστημονικό τρόπο.
Αυτό σημαίνει ότι όταν ασχολείσαι -επί παραδείγματι- με την Ιστορία… δεν ψάχνεις μελλοντικούς ψηφοφόρους.
Επιστρέφουμε στα καθ’ ημάς, αφού το Πανεπιστήμιο κλονίζεται… Να ξεκινήσουμε από την αρχή…
Η φιλοπατρία, εμπεριέχει την κοσμοπολίτικη δημιουργικότητα. Όταν αγαπάς την πατρίδα σου, πρωτίστως κοιτάς τις εξελίξεις στον διεθνή περίγυρο.
Γι’ αυτό πρέπει να προκάμουμε.
Η κα Διαμαντοπούλου πρότεινε “Αριστοτέλη και κομπιούτερ από την Α’ Δημοτικού”, όχι σ’ ένα κρεσέντο υπερευφυίας, αλλά σε μια πρακτική αναζήτηση του συγκερασμού της Θύραθεν Παιδείας, με τις καλπάζουσες διεθνείς εξελίξεις.
Ετσι αποκτά το παιδί συναισθηματική νοημοσύνη και κατανοεί σε τι κόσμο θα ζήσει τα επόμενα είκοσι (20) χρόνια. Τα υπόλοιπα είναι “τυφώνας Πάνος” στην Παιδεία.
Για το Πανεπιστήμιο, ήθελα μόνο να πω ότι για να είναι περήφανοι οι φοιτητές, πρέπει να προσφέρει σύγχρονες γνώσεις σε ένα περιβάλλον ασφαλείας. Αυτή είναι μια ειρηνική ιστορία θριάμβου.