Η ΣΥΜΦΩΝIΑ των Πρεσπών, ακόμη και με την πρωτοφανή, για τα πολιτικά ήθη του ελληνικού Κοινοβουλίου, ετερόκλητη “πλειοψηφία”, θα ψηφισθεί: Θέλουμε, δεν θέλουμε, έστω και με λιγότερους των 151 ψήφους! Προηγείται η γεωπολιτική των μεγάλων δυνάμεων στα Βαλκάνια και έπονται οι “ιστορικές διαμάχες” των λαών…
ΟΜΩΣ, στη συνείδηση πολλών απλών πολιτών, όσες «διευκρινιστικές» συζητήσεις και να γίνουν στη Βουλή ή στα τηλεοπτικά κανάλια, όσες “αναγκαιότητες” και να προφασισθούν οι “ειδήμονες”, η “Συμφωνία” αυτή θα παραμείνει ως μια παράταιρη και έκνομη ενέργεια, εφόσον δεν θα έχει την έγκριση του λαού. Που θα την θεωρεί -και θα είναι- οιονεί εναντίον του.
ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΜΕ ότι, στη διεθνή διπλωματία του λεγόμενου “εφικτού” αποτελέσματος, εμείς, αν και βρισκόμαστε σε θέση ισχύος, όχι μόνο δεν επιβάλλουμε τους βασικούς όρους μας αλλά παραχωρούμε (πιεζόμενοι τόσο πολύ, άραγε;) τα πάντα στους Σκοπιανούς.
ΜΑ, ποια «ιστορία -που λέει ο κ. Τσίπρας- παίρνουμε πίσω»; Τη δική μας;
ΚΙ ΟΤΑΝ ένα τόσο σοβαρό εθνικό πρόβλημα λύνεται με “γκρίζες αποχρώσεις” εις βάρος μας (όνομα, ταυτότητα, γλώσσα κ.λπ. -όπως τόσο αναλυτικά εξέθεσε (21-1-19) στα “Χ.ν.” ο Κ. Βασιλομανωλάκης), τότε τον… λογαριασμό θα τον πληρώνουν εσαεί οι επόμενες γενιές: όσες “ρηματικές” διαβεβαιώσεις κι αν προέρχονται εκ των υστέρων από τους άλλους (Σκοπιανούς) για την δήθεν «τήρηση των συμφωνηθέντων».
ΚΑΜΙΑ “ρηματική” διακοίνωση δεν υπερισχύει των συμφωνιών.
ΚΑΙ οι μεν κυβερνήσεις παρέρχονται, τα δε σφάλματα χρεώνονται στους λαούς.
Η ΧΩΡΑ μας, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, έχει υποστεί πάρα πολλές διπλωματικές ήττες (Σεπτεμβριανά 1955 – εκδίωξη ελληνισμού από Κων/πολη, Κυπριακό 1967 – εκδίωξη ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο, εισβολή στην Κύπρο και διχοτόμησή της το 1974, Ίμια 1996 κ.ά.), ώστε να υφίσταται κι άλλες. Και μάλιστα με την υπογραφή της!
…Ο ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ και η εξουσιομανία ικανοποιούν για λίγο καιρό και μόνο ελάχιστους. Η Ιστορία όμως έχει άλλη άποψη.
Αξιότιμε κύριε,επιτρέψτε μου στα διπλωματικά λάθη της χώρας μας να συμπληρώσω τον λάθος χειρισμό του Κυπριακού το μοιραίο εκείνο καλοκαίρι του 1964 που αποτελεί την μητέρα των λαθών της μεταπολεμικής περιόδου και είναι η μήτρα που γέννησε τα κατοπινά δεινά στα οποία αναφέρεστε.΄Ηταν μια μεγάλη Εθνική ευκαιρία την οποία ευνοούσαν τα συμφέροντα της υπερδύναμης,που ξεκινώντας με το σχέδιο Κένενντυ (εξελίχθηκε σε ΄Ατσενσον) ήθελε δημοκρατική λύση με βάση της ισχύουσες δημογραφικές πλειοψηφίες στο νησί και βεβαίως Νατοϊκό έλεγχο του γνωστού σ΄αυτήν πλούτου της περιοχής.΄Οτι δηλαδή συμβαίνει και σήμερα μετά από αιματοχυσίες και εξευτελισμούς.Το ΄Εθνος μας έπρεπε να αδράξει την ευκαιρία,έστω και αν δύο σημαντικοί παράγοντες έβαζαν τρικλοποδιές(οι αιτίες δεν είναι του παρόντος ) στο έργο του τότε Πρωθυπουργού .Για τον ένα εκ των δύο ο τότε Πρωθυπουργός εκνευρισμένος είπε:” Ο γιός μου στην Αμερική έμαθε καλά τις 4 πράξεις της αριθμητικής.Προσθέτει λίγους,αφαιρεί πολλούς,πολλαπλασιάζει τα προβλήματα και διαιρεί το ΄Εθνος”. Για όσους ενδιαφέροντα να μάθουν πως χύθηκε η καρδάρα γεμάτη γάλα υπάρχει το συγκλονιστικό βιβλίο του ΄Αντη Ροδίτη “Κουράγιο Πηνελόπη” που περιέχει όλη την τότε απόρρητη αλληλογραφία των υπηρεσιών του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ και όχι μόνο.Ενδιαφέρον έχει και το βιβλίο του τότε Υπ.Αμύνης Π.Γαρουφαλλιά ,ο οποίος οργάνωσε και διεκπεραίωσε την αποστολή της ελλαδικής μεραρχίας στην Κύπρο,”Ελλάς και Κύπρος”.Με εκτίμηση