Πολλά “είδε” πολλά “άκουσε” και, γενικότερα, πολλά “εισέπραξαν τα ακρωτήρια της ύπαρξής του”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο μιας ποιητικής συλλογής του Γιώργη Μανουσάκη, ο Νίκος Καζαντζάκης το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, 18 Φεβρουαρίου στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ενορίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Νέας Χώρας, την “Κωνσταντινουπολειάδα”. Ωσεί παρών και αυτός εκεί! Ανοιχτή η ώρα που πήρε την απόφαση να εκδώσει τα ποιήματά της, τα ποιήματα μιας ζωής (έξι ποιητικές συλλογές σ’ έναν καλαίσθητο τόμο 600 περίπου σελίδων με τον γενικό τίτλο “Γέλιο και Δάκρυ”, απ’ τις εκδόσεις “Ερεισμα”), η εκ Φουρφουρά Ρεθύμνης ορμώμενη και μια ζωή κάτοικος Νέας Χώρας, δασκάλα – ποιήτρια Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη. Ορθάνοιχτη που αποφασίστηκε να γίνει η παρουσίασή τους στον συγκεκριμένο χώρο, την συγκεκριμένη ημερομηνία, γενέθλια ημέρα του Μεγάλου Κρητικού Συγγραφέα, με συνδιοργανωτή το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Εταιρείας των Φίλων του…
Απρόσμενα πολύς ο κόσμος που προσήλθε (έντονη η παρουσία νέων παιδιών, αγοριών και κοριτσιών) στην παρουσίαση του ποιητικού έργου της φίλης μου της Ελισάβετ, που έκανε με τον δικό της μοναδικό τρόπο η γνωστή φιλόλογος – συγγραφέας Ρούλα Βουράκη με τους συνεργάτες της, τη φιλόλογο Χριστίνα Δουλαβέρη και τους οργανοπαίκτες Γιώργο Κριαρά και Αντώνη Βενάκη. Και ύστερα απ’ τους χαιρετισμούς που έγιναν απ’ τον ιερατικό προϊστάμενο της Ενορίας παπά Αντώνη Σαπουνάκη, τον δάσκαλο, συμφοιτητή της ποιήτριας, Πέτρο Πανηγυράκη και τον εκδότη Χρήστο Μαχαιρίδη· και την παρέμβαση του αντιπροέδρου του Ελληνικού Τμήματος της Δ.Ε.Φ. Νίκου Καζαντζάκη Σήφη Μιχελογιάννη. Με τον γράφοντα σε ρόλο συντονιστή.
«Δε θ’ αρνηθώ τον τόπο όπου κρατεί τ’ αχνάρια σου/ εκεί θα ψάχνω πάντοτε να βρω/ πετράδια απ’ τη θύμησή σου./ Δικιά μου θα ’ναι η ταπεινή αμμουδιά/ που τρέφει τα μελαχρινά παιδιά και τους ψαράδες». Της ποιήτριας Βικτωρίας Θεοδώρου, απ’ το ποίημά της “Καινούρια Χώρα”, οι πρώτοι στίχοι που ακούστηκαν στην προαναφερθείσα εκδήλωση. Αμέσως μετά από το ένα λεπτό της σιγής στη μνήμη της, με το οποίο ξεκίνησε. Επιβεβλημένο! Λίγες ώρες πριν η κηδεία της Ωραίας ως Ελληνίδας Μεγάλης Ποιήτριας και αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης, που είδε το φως του ήλιου στη Νέα Χώρα, στο Νεκροταφείο του Ζωγράφου… «Δεν θ’ αρνηθώ τον τόπο, όπου κρατεί τ’ αχνάρια σου», η υπόσχεση της Βικτωρίας Θεοδώρου στη μάνα της, στην ποιητική της συλλογή “Εγκώμιο”, απ’ όπου το παραπάνω ποίημα. Και στην Ελισάβετ ενώ τους απήγγειλα ο νους μου. Τον τόπο μας, την ιστορία του και τους ανθρώπους του (πατριδογνωσίας το ανάγνωσμα) προβάλει και αυτή.. Τοις Κείνου ρήμασι πειθόμενη. Του Νίκου Καζαντζάκη, δηλαδή.
«Καθισμένο -σε βλέπω- όλο φως, μέσα στο Πάνθεο των αθανάτων./ Απ’ τ’ αμφίβολο νησί της Καλυψώς έφυγες τότε -θυμάσαι;/ -Ζούσε μέσα σου η Ιθάκη. Ζούσες μέσα στην Ιθάκη./ Αθάνατος ζεις μέσα μας./ Θα ζεις στα παιδιά και στα εγγόνια τ’ ανθρώπου./ Ναι! Δεν μπορούσε -απ’ την Καλυψώ κι αν έφυγες,-/ να χάσεις την Αθανασία!/ Τάφος για σένα, Καζαντζάκη, δεν είναι το Μαρτινέγκο./ Είναι η καρδιά μας». Ενα απ’ τα πολλά ποιήματα (στίχοι του ακούστηκαν απ’ τη Ρούλα Βουράκη στην παρουσίασή της), που έγραφε για τον Νίκο Καζαντζάκη η ποιήτρια Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη. Ευθεία κι επαναληπτική η αναφορά του σ’ Αυτόν. Και γιατί έζησε ως φοιτήτρια στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου, στον απόηχο της κηδείας του (κι όχι όπως εκ παραδρομής ειπώθηκε και γράφτηκε κατά την κηδεία του, βλ. “Χ.Ν.”, 19 Φεβρουαρίου). Οπως και στον Ελευθέριο Βενιζέλο, άλλωστε, για την οποία θα κάμω κάποια στιγμή ξεχωριστή στάση.
“Οταν ο Νίκος Καζαντζάκης συνάντησε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη”, ο τίτλος ενός ωραίου βιβλίου που έγραψε η και συνεργάτις της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης Μαρία Χατζηαποστόλου. “Οταν η Ελισάβετ Διαμαντάκη συνάντησε τον Νίκο Καζαντζάκη”… Ταιριαστός σ’ ένα βαθμό ο τίτλος για το σύνολο ποιητικό έργο της τελευταίας. Απόλυτα ταιριαστός για την συγκεκριμένη εκδήλωση στην Κωνσταντινουπολειάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Σήφης Μιχελογιάννης παρέδωσε τη θέση ευθύνης της Τοπικής Επιτροπής για τη Δ.Ε.Φ. Νίκου Καζαντζάκη, στη Ρούλα Βουράκη…
