Και το όνομα αυτού…;

Η νέα χρονιά μπήκε με ποδαρικό τα εθνικά θέματα. Πρόκειται για γεωπολιτικά τεχνάσματα και επιδιώξεις, που δυναμιτίζουν και ανησυχούν τον ελληνικό λαό.
Κουβαλήθηκε εδώ ο Ερντογάν και όταν γύρισε στην Τουρκία, άρχισαν οι επιτελείς του να φωνασκούν με επιδεικτικό τρόπο, ότι οι Έλληνες κατοικούν σε δικά μας νησιά, που αν δεν τα αποκτήσουμε διπλωματικά ή μέσω Διεθνών Δικαστηρίων, θα τα κατακτήσουμε στέλνοντας τον στρατό μας! Και το πράγμα παρέμεινε έτσι μετά τις φραστικές διακοινώσεις του κ. Κοτζιά και τις έντονες δηλώσεις του κ. Π. Καμμένου.
Κατόπιν ξανάρθε το άλλο αγκάθι στις σχέσεις μας με τους μεγάλους για την επίλυση του ονόματος των Σκοπίων. Η κυβέρνηση, εν προκειμένω, πρέπει να δώσει εξετάσεις υπευθυνότητας στον πολιτικό κόσμο, για να μην θεωρηθεί, ότι χρησιμοποιεί μια εθνική εκκρεμότητα 25 χρόνων για εσωτερική κατανάλωση. Η πρωτοβουλία, ωστόσο, ανήκει στην κυβέρνηση, η οποία δεν ξέρουμε αν θα εναρμονισθεί με την τοποθέτηση της κ. Μπακογιάννη, τότε ΥΠ.ΕΞ., περί σύνθετης ονομασίας για κάθε χρήση και με το “βέτο” του Κ. Καραμανλή το 2008 στο Βουκουρέστι.
Προβάλλεται το σενάριο να ονομασθεί η γείτονα στην Κυριλλική γραφή “Νοβαματσεντόνστιν” χωρίς μετάφραση για όλες τις χρήσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί, να το λέμε εμείς στις διμερείς μας σχέσεις, ενώ μεγάλα κράτη ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Κίνα κ.λπ. να συνεχίσουν να την αποκαλούν όπως την έχουν αναγνωρίσει, δηλαδή “Μακεδονία”. Το Σκοπιανό έμεινε τόσα χρόνια σε εκκρεμότητα, διότι ήταν θέμα που αφορούσε στην ιστορία, τον πολιτισμό και την εθνική κληρονομιά μας και επειδή καμιά κυβέρνηση δεν ήθελε να πάρει οποιαδήποτε απόφαση, που θα την κουβάλαγε για πάντα στην πλάτη της.
Είναι προφανές, ότι στήθηκε ένα σκηνικό επιτάγχυνσης επίλυσης του θέματος. Δεν γνωρίζουμε, αν υπάρχει συγκεντρωμένη κυβερνητική πρόταση, ούτως ώστε να διαμορφωθεί ενιαία συναίνεση και άρα η κουβέντα γίνεται άνευ ουσιαστικού αντικειμένου. Το Σκοπιανό αφορά όλον τον ελληνισμό, τους “αγέννητους και τους νεκρούς”. Αν υπάρχουν πιέσεις να βρεθεί λύση, η κυβέρνηση καλείται να κάνει ένα μεγάλο “ρουσφέτι”. Μετά δε το όνομα, να δεχθεί το “κρατίδιο” στο ΝΑΤΟ, χωρίς κανένα ώφελος. Να αντιμετωπιστεί, δηλαδή, η Ελλάδα ως ισότιμη με το “κρατίδιο”, αφού λυθεί η διαφορά μισό-μισό, που ενδεχομένως να μην εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα, διότι σε τέτοιες συμφωνίες υπάρχουν και τα “ψιλά γράμματα”, πίσω από τα οποία κρύβεται ο διάβολος.
Λέγεται ότι η κυβέρνηση διατηρεί το Σκοπιανό σε φάση εκκρεμότητας, ένεκα της στάσης Καμμένου, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει για πρόωρες εκλογές, μετά τη λήξη του μνημονίου και την έξοδο στις αγορές, με την επίκληση εθνικού θέματος. Αν γίνει κάτι τέτοιο θα είναι λάθος του Τσίπρα. Οι Έλληνες κατά ποσοστό 80% έχουν πρόβλημα με το Σκοπιανό. Η υπόθεση ήταν χαμένη μέχρι που ήρθε το “βέτο” του Κ. Καραμανλή. Τώρα πάμε να τη βάλουμε στον τζόγο;
Ας βγει μπροστά, λοιπόν, η υπεύθυνη κυβέρνηση με ενιαία θέση, ανταποκρινόμενη στη συγκυρία των περιστάσεων. Πρέπει να ξεπεραστούν οι κομματικές αντιπαραθέσεις, να κατατεθεί μια πρόταση, που να συμφωνούν στη χάραξή της οι πολιτικοί και να επωμισθούν όλοι μαζί το βάρος της εθνικής απόφασης.