Ηρθε, και τα χείλια της ακουμπούσανε στ’ αυτιά της.
– Τι συμβαίνει, τη ρώτησα.
– Γλιτώσαμε πια. Πλουτίσαμε! Δεν έχουμε κανέναν ανάγκη!
– Δεν καταλαβαίνω, της είπα, για να τη φρενάρω, μα η Ροδούλα δε σταμάταγε με τίποτα.
– Πλεόνασμα, καλέ, έχουμε! Όχι έλλειμμα και μνημόνια και κουραφέξαλα.
Με είδε με το στόμα ανοιχτό, μου έκανε επίθεση.
– Χαζός είσαι ξάδερφε; Δε βλέπεις;
Κι αφού άνοιξε τα χέρια της, κάτι σαν χορευτική φιγούρα ή ελληνοπρεπή χειρονομία, συνέχισε.
– Πού ζεις βρε ξάδερφε! Καλέ, επίδομα και αύξηση και δώρα, απ’ όλα θα μας δώσουν!
– Ποιος θα σου τα δώσει όλ’ αυτά; Κέρδισες λαχείο;
– Ωχούου… αποβλακώθηκες; Δες ντε λίγο τηλεόραση να μορφωθείς. Η κυβέρνηση. Το είπανε καθαρά. Επενδύσεις, και προσλήψεις, μέχρι κι εξαγωγές θα κάνουμε. Και το Δεκέμβρη, λέει, επιδόματα κι αμέσως όλα τ’ άλλα.
– Κι η τρόικα;
– Ποια τρόικα καλέ; Το καλοκαίρι, λέει, θα ‘ρθουν να κάνουν μπάνια στα νησιά μας!
– Στα νησιά μας, έ;
– Ναι για. Κι επειδής, λέει, τους αρέσουν, μπορεί να αγοράσουν και κάνε-δυο. Θα πλουτίσουμε!
– Και αυξήσεις, επιδόματα ξαδέρφη; Θα τα ξαναδώσουν;
– Ουου! Δηλαδή όπως μου είπε η θεία Φρίκη, θα κόψουν ακόμα κάτι, να στρογγυλέψει ο λογαριασμός, και μετά θα τα δώσουν μαζωμένα. Τα Χριστούγεννα.
Κι αφού μορφώθηκα κατά Ροδούλα, διαπίστωσα πως πράγματι, από τη μια μέρα στην άλλη, πλουτίσαμε. Ανοίξανε οι ασκοί του Αιόλου, πήρανε τα μυαλά αέρα, φοβηθήκανε που είδανε τον Αλεξάκη να σκαρφαλώνει κι ας τον τραβά η τσαχπίνα η Ντορούλα με τα καινούργια λίφτιν και μίφτιν προς τα πίσω, και αποφασίσανε να ανοίξουν τα ταμεία τους».
Μα ποια ταμεία.
Δεν τους ψιθύρισε βλέπεις κανείς από κει πάνω πως σήμερα δεν υπάρχει σάλιο. Από πού θα ξεπερισσέψουν για όλα τούτα τα προεκλογικά ταξίματα; Με την αφέλεια που με δέρνει κάνω την εξής απλή σκέψη:
Ή χθες που μας κόψανε μισθούς και συντάξεις απειλώντας ότι πρέπει να πεινάσουμε για να μη πεθάνουμε, ή σήμερα που ακούγεται πως είμαστε σχεδόν η βραβευμένη χώρα της επαγγελίας, μια από τις δυο φορές, ή και τις δυο, μας ταΐζουν κουτόχορτο. Δύσπεπτο.
Και νά σου πάλι ο Μίλτος, στρίβει το μουστάκι, παίζει το μπεγλέρι με το μονόγραμμα του υπουργού απάνω, και ζητωκραυγάζει.
– Θα τον βγάλουμε πάλι. Μου πρόσλαβε και το μικρανίψι μου στη δημοτικιά αστυνομία. Διώξανε την άλλη πήραν τη δικιά μου. Μπορώ να μη του ρίξω, το λοιπό, πενήντα σταυρούς από το συγγενολόι; Πέντε τσαντίρια μετρούμε!.
Κι έτσι, με την ευλογία του Εφραίμ και με το θωρηκτό από δίπλα, πήρε στους στιβαρούς του ώμους όλο τον αγώνα, κι εμείς οι ιθαγενείς αναρωτιόμαστε για άλλη μια φορά.
Ρε, μπας κι έχουμε βολευτικές εκλογές και δε το πήραμε χαμπάρι;
Ή να πιστέψω τη κυρά Μέλπω που αναλύει τα πολιτικά δρώμενα και εμπιστευτικά, ψιθυρίζει:
– Καλέ, για δήμαρχος θα κατέβει. Μπορεί και περιφερειάρχης αν έχει τα κότσια. Δεν τον βλέπετε πώς ομόρφυνε το χρυσό μου;
Ή το Κατινάκι που εμφανίστηκε δακρύβρεχτη και μου ζήτησε πετσέτα αντί για μαντήλι;
– Θα τους κρεμάσουνε!
– Ποιους;
– Όλους.
– Ποιους όλους;
Οπότε, διέκοψε το κατάβρεγμα, και με ενημέρωσε πως παίρνονται αποφάσεις για όλα τα σκάνδαλα, μπορεί και για την οικονομία που παίζετε σταυροθηρικά το πράγμα, και όλα, μα όλα τα κεφάλια, όσο αψηλά κι αν βρίσκονται θα πέσουν, και, αφού έμπηξε μια σπαραξικάρδια κραυγή, είπε λουόμενη στα δάκρια.
– Και λένε, πως θα τους κρεμάσουν!! Κύριε Γιώργο, αλήθεια σου λέω! Όλους τους μπαγαμπόντες θα τους κρεμάσ…
Δεν πρόλαβε να τελειώσει, δεν άντεξε η καημένη, κι έπεσε λιπόθυμη.
Οπως κι η αφεντιά μου οδύρομαι, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ στην πλατεία Συντάγματος κρεμασμένους, το μισό κοινοβούλιο!
Ωωω! Tι φρίκηηη!
* gkamvysellis@yahoo.gr
