Κέινς, Δ.Ν.Τ. και οι άλλοι

Δανειστήκαμε γιατί κάποιοι μας δημιούργησαν δημοσιονομικά προβλήματα. Οι πιστωτές προθυμοποιήθηκαν να μας τα λύσουν και από τότε μας χτυπούν εκεί που μας πονάει. Εφαρμόζουν την ίδια συνταγή από το πρώτο μνημόνιο με πρωταρχικό τους μέλημα να ταπεινώνουν κάθε ελληνική κυβέρνηση. Το ίδιο κάνουν και τώρα με τη νέα κυβέρνηση μήπως και γίνει φιλική όπως οι άλλες.
Μας επιβάλλουν, λοιπόν, τη διατήρηση της λιτότητας ως μόνη λύση για το χρέος. Πιέζουν για ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και θέλουν το συνταξιοδοτικό να πάει απ’ τα 67 στα 70. Απαιτούν κι άλλη μείωση μισθών, κύριων και επικουρικών συντάξεων. Ζητούν ,όλο ζητούν, κατά το γνωστό του Χότζα. Μας βομβαρδίζουν με σενάρια για τον Φ.Π.Α. Δεν δεχόμαστε τους δύο συντελεστές 13% και 23% και αντιπροτείνουμε 7%, 14% και 22%. Θα ήταν τραγωδία να πάνε σε φάρμακα από 4,5% στο 13% και η εστίαση στο 23%. Το 2014 απ’ τον Φ.Π.Α. εισπράχθηκαν περίπου 13,5 δισ. €. Με την αύξησή του τώρα αναμένουν έσοδα το 2015 και το 2016 πολύ περισσότερα. Πώς θα γίνει τούτο, όταν μειωθεί η αγοραστική δυνατότητα των καταναλωτών;
Ο Φ.Π.Α. είναι οριζόντιος έμμεσος φόρος. Η αύξησή του για τον τουρισμό θα είναι θάνατος. Δεν υπάρχει κανένα είδος ανάπτυξης να φέρνει έσοδα. Η συνταγή αύξησης του Φ.Π.Α. επεβλήθη απ’ το πρώτο μνημόνιο, που απέτυχε και στα έσοδα του Δημοσίου και στα κέρδη των επιχειρήσεων. Οταν η τιμή ενός είδους επιβαρύνεται, δεν το αγοράζει ο κόσμος. Οσον αφορά πολλές παρεχόμενες υπηρεσίες αποφεύγεται η έκδοση απόδειξης, εκτός από τις ΔΕΚΟ, γιατί σε περίοδο ανέχειας ο μεγάλος Φ.Π.Α. είναι κίνητρο εκπτωτικής διαπραγμάτευσης.
Οι “οικονομικοί εγκέφαλοι”, που συγκροτούν την τριάδα των θεσμικών για το ελληνικό, τίποτα δεν έχουν διδαχθεί από παρεμφερείς κρίσεις στο παρελθόν. Ούτε απ’ το πρόσφατο της Lehman Brothers. Οδηγός θα ’πρεπε να ήταν για όλους το “μεγάλο κραχ” του ’29, του περασμένου αιώνα, που ρυθμίστηκε χάριν του Βρετανού οικονομολόγου Μέιναρντ Κέινς. Εφαρμόστηκε η θεωρία του, που είχε θετικά αποτελέσματα, ότι «η ύφεση αντιμετωπίζεται με αύξηση της ζήτησης καταναλωτικών αγαθών και παρεχομένων υπηρεσιών και όχι με περικοπές αποδοχών και ακατάσχετη φορολογία που οδηγεί στην ανεργία».
Στο “μεγάλο κραχ”, λοιπόν, αύξησαν την κυκλοφορία του χρήματος, διευκολύνοντας τη ρευστότητα, αδιαφορώντας για πληθωριστικές τάσεις και ελλείμματα και έδωσαν έμφαση στον ρυθμό της παραγωγικότητας με αναπτυξιακά έργα.
Οι σημερινοί πιστεύουν ότι το πρόβλημα του χρέους οφείλεται στις υπέρογκες κρατικές δαπάνες, που διευρύνουν τα ελλείμματα. Οταν η θεωρία τους τέθηκε σε εφαρμογή σε χώρες που πτώχευσαν του τρίτου κόσμου με εκτελεστικό όργανο το Δ.Ν.Τ., είδαν ότι είχαν αρνητικά αποτελέσματα. Το Δ.Ν.Τ. ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1945 μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρείχε οικονομική βοήθεια επιβάλλοντας μείωση εισοδημάτων, συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Ετσι η ύφεση βάθαινε, η φτωχοποίηση επεκτείνετο σ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα, εδημιουργείτο συνεχώς χρέος πάνω στο χρέος και η αποσταθεροποίηση έθετε σε κίνδυνο, όχι μόνο την ανεξαρτησία, αλλά και την ακεραιότητα των χωρών, με αποτέλεσμα γεωπολιτικές και γεωστρατιωτικές ανακατατάξεις.
Αν επιμείνουν οι δανειστές συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, θα διαλυθεί ό,τι απέμεινε απ’ τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας. Οι τροϊκανοί δεν έπεισαν, γιατί με τόσο ιδεολογικές εμμονές πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα αυτές οι δομικές αλλαγές με εφαρμογή τέτοιων μέτρων λιτότητας. Η κυβέρνηση της αριστεράς βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της νεώτερης ιστορίας της χώρας.