Υπάρχει ένας ελπιδοφόρος συμβολισμός στο γεγονός ότι οι σημαίες δεν κυματίζουν στο κενό
Άρθουρ Κλαρκ, 1917 – 2008, Βρετανός συγγραφέας
Το πήρα απόφαση. Θα βγάλω κι εγώ διάγγελμα στο Διαδίκτυο. Γιατί οι άλλοι κι όχι εγώ; Θα πάρω σοβαρό ύφος. Θα το βρω ανακατεύοντας σαράντα χρόνια δημοκρατίας. Δυο τρία λεπτά μόνο. Είναι αρκετά για να τρομοκρατήσω παχύδερμα αστικά προάστια, λιπόσαρκες συνοικίες του κέντρου, πολιτευάμενους και τρομοκράτες. Να τρομοκρατήσω πρώτα απ’ όλα εμένα τον ίδιο, που διέπρεψα στην ανοχή.
Έχω κι εγώ αυτό το δικαίωμα. Εγώ άλλωστε δεν παίρνω άδεια. Παραμένω σταθερά έγκλειστος, σε μόνιμη παρακολούθηση από μυστικές και φανερές αστυνομίες. Δεν προαυλίζομαι. Μένω στο Μέγαρο Μαξίμου, σε γκαρσονιέρα στη Δραπετσώνα, σε αυθαίρετη μεζονέτα, σε καταυλισμό αθίγγανων, σε ρετιρέ με φάτσα την Ακρόπολη, στον βράχο της οποίας δεν ανέβηκα ποτέ. Τρώω τυρόπιτα στη στάση του λεωφορείου, με λαιμαργία καταπίνοντας κρύο και άγχος μιας νέας ημέρας σε σχήμα καρμπόν. Απολαμβάνω ριζότο με ευγενείς διπλωμάτες, κάτω απ’ το άγρυπνο μάτι καλωδιωμένων μπράβων. Στέκομαι στην ουρά για το συσσίτιο, μαζί με μετανάστες, σε απέλπιδα προσπάθεια να ξεγελάσω την πείνα της δικής μου, εσωτερικής ξενιτιάς.
Δουλεύω κάποτε ως πτυχιούχος σερβιτόρος κι άλλοτε ως ανεκπαίδευτος δημόσιος υπάλληλος. Είμαι χαμηλόβαθμος εργαζόμενος τετράωρης απασχόλησης και υψηλόμιζο στέλεχος που φροντίζει για την ασφάλεια κράτους και ιδιωτικών προθεσμιακών λογαριασμών. Σπρώχνω χειμώνες σε υφεσιακές ανηφόρες, καίω παράνομη ξυλεία, βάζω πλάτη να μην γείρουν άλλο τα υποβρύχια. Χαζογελάω με το σαρδάμ της Τρέμη για να μην στεναχωρηθώ με την είδηση. Αποκρυπτογραφώ το σακουλιασμένο βλέμμα του Στουρνάρα κι αποφεύγω το ύφος του γείτονα που έμεινε άνεργος. Υπολογίζω με ακρίβεια την απόσταση από την επόμενη αργία και τηλεφωνώ από συνήθεια για ραντεβού με τους γιατρούς του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. που απεργούν.
Και δεν θα προβληματιστώ καθόλου στην επιλογή φόντου. Σύμβολα αυτή η χώρα έχει πολλά. Σημαία γαλανόλευκη, σημαία Ευρώπης, σημαία βυζαντίου, δημοτική σημαία, σημαία κόμματος, το τριφύλλι του ΠΑΟ, το κόκκινο του Θρύλου, το κόκκινο τριφύλλι του Πλατανιά. Και πάνω τους, σκόρπιες φωτογραφίες. Πολλές. Τσιγκουνιές δεν χωράνε. Όλοι χωράνε.
Φωτογραφία με τον Καραμανλή στο άνοιγμα πόρτας ιδιωτικού αεροσκάφους. Επιστροφή από το αντιστασιακό Παρίσι. Μικρή λεπτομέρεια πίσω του, ο Μιχάλης Λιάπης. Ερχόταν κι αυτός στη χώρα, που μικρές λεπτομέρειες μπορούν να γίνουν σημαντικοί παράγοντες. Μέχρι και υπουργοί πολιτισμού. Το ζιβάγκο του Ανδρέα και τα παχιά σοσιαλιστικά μουστάκια του ΠΑΣΟΚ. Ζάππειο. Κοντινό πλάνο στο χοντρό βιβλίο για την υπογραφή της ένταξης. Η Ευρώπη όρθια χειροκροτεί. Η Ευρώπη, όρθια πάλι λίγα χρόνια μετά γιουχάρει, αποδοκιμάζει, κατηγορεί, δανείζει.
Η Αθήνα στα πράσινα. Αεράκι αλλαγής ανεμίζει το τσουλούφι του Τσοβόλα. Ο καπνός απ’ τα τσιγάρα της Μελίνας ξεφεύγει απ’ τα παράθυρα του υπουργείου και φτάνει ίσαμε το Βρετανικό Μουσείο που τρίβουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Η κοιλιά του Κοσκωτά που χωρά τράπεζες, κόμματα, ειδικά δικαστήρια. Βρώμικο 89, ρυπαρές κυβερνητικές συνεργασίες κι ο ουρανός σταθερά καθαρός, εκεί ψηλά. Να υπενθυμίζει την μικρότητά μας. Το φλερτ του πρωθυπουργού είναι αεροσυνοδός, η Μακεδονία είναι ελληνική, τα ξεροτήγανα που λατρεύει ο Μπους είναι κρητικά. Τα ψώνια με τα πρώτα μου ευρώ, η τριπλή σειρά από γυαλιστερές πιστωτικές κάρτες, το καινούργιο τζιπάκι δίχως φρένα σε παλιές εθνικές οδούς.
Η τέντα στο Ωνάσειο. Οι ελιές του Σημίτη γεμίζουν τις οθόνες, η Μαλβίνα ωρύεται στον καμεραμαναντζή να χώσει το τεμάχιο, η Ελλάδα χώνεται σε στατιστικούς διαδρόμους που βγάζουν στον κήπο του ευρώ. Κρουαζιέρα στα Ίμια, άνεμος μας πήρε την σημαία, στρατηγός άνεμος μας έκαψε τα χωριά. Κοντινό στον Οτσαλάν, κοντινό στον Καραγκούνη, κοντινό στα μπούτια της Παπαρίζου που λιγώνουν τους θαυμαστές της ελληνικής ποπ τσαχπινιάς. Κι ύστερα, το Μεγάλο, το Ωραίο, το Αληθινό που γίνεται φλόγα, πυροτέχνημα, καπνός. Άλλος Καραμανλής ξεκαρδίζεται, Ζωνιανά ταμπουρώνονται, άλλος Παπανδρέου γυμνάζεται και βγαίνει έκθετος στον ήλιο του Καστελόριζου.
Ας εκτεθώ κι εγώ. Στο φόντο πίσω μου κι ένα μεγάλο κενό που δεν φωτογραφίζεται. Το εσωτερικό κενό των κομμάτων. Το κενό μεταξύ αριστεράς κι αριστεράς. Το κενό μεταξύ πρωθυπουργικής σκέψης και κυβερνητικής πρακτικής. Το χάσμα ευρωπαϊκού βορά και νότου. Και τέλος το βουητό μιας κοινωνίας που ακούγεται σε ένα υπόκωφο, παρατεταμένο χασμουρητό.
