Σεισμό δεν μπορούμε να το πούμε, ούτε σοκ και βίαιη αναστάτωση αυτό που συνέβη στις εκλογές για την Ευρωβουλή. Η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων ήταν επίχειρα των νεοδεξιών πολιτικών. Ηταν αναμενόμενη. Προκάλεσε έκπληξη, ανησυχίες και αναστάτωση, πράγμα που πρέπει οι κυβερνήσεις να το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν και ν’ αλλάξουν πολιτική. Πριν έρθουμε στα δικά μας, ας κοιτάξουμε τι έγινε στις ευρωπαϊκές χώρες, που η ακροδεξιά αύξησε τα ποσοστά της. Ακόμα και στη Γερμανία βγήκε ναζιστής ευρωβουλευτής. Το πλέον ανησυχητικό είναι αυτό που συνέβη στη Γαλλία, στη χώρα των επαναστάσεων και των ιδεολογικών συγκρούσεων. Το 26% του εκλογικού σώματος έφερε πρώτο κόμμα το Εθνικό Μέτωπο (F.N.) της Μαρί Λεπέν.
Το 1985 ο Λεπέν είχε 15,1%, το 2002 με σύνθημα “Πρώτα η Γαλλία” το έφτασε στο 17,13% και στις εθνικές εκλογές η κόρη του το ανέβασε στο 18%. Δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί αν η Γαλλία βρίσκεται σε παρακμή με το σημερινό απίστευτο ποσοστό της ακροδεξιάς. Φαίνεται πως στη Γαλλία με το 26% άλλαξαν τα πράγματα. Το “Εθνικό Μέτωπο” είναι πρώτο κόμμα, με δεύτερο το Γκωλικό της δεξιάς, που πήρε 20,3%. Τρίτο κόμμα του Ολάντ, που οι Γάλλοι του έδωσαν 14,7% εκφράζοντας έτσι τον θυμό τους στην πολιτική του που συνετέλεσε στο να μεγαλώσει η ανασφάλεια και να πολλαπλασιασθούν τα προβλήματα. Η πτώση των δύο μεγάλων γαλλικών παρατάξεων οφείλεται στην αναξιοπιστία τους, στο ότι απ’ αυτές ξεκίνησε η διαφθορά και μέσα σε αυτές μεγάλωσε. Ο Λιουέλ Ζοσπέν δεν κατάφερε να συσπειρώσει την αριστερά και παραιτήθηκε, με αποτέλεσμα να διασπασθεί σε ένα σωρό συνιστώσες.
Είναι φανερό ότι οι Γάλλοι αντέδρασαν μ’ αυτό τον τρόπο, που προκάλεσε την ενίσχυση της ακροδεξιάς. Η μεταστροφή του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος είναι ένα ζήτημα που δεν απασχολεί κάθε μεμονωμένο κράτος σαν ένα εσωτερικό γεγονός. Αποτελεί ευρωπαϊκό πρόβλημα, η λύση του οποίου θα εξαρτηθεί απ’ την αντοχή των κεντροδεξιών δυνάμεων που βλέπουν ότι χάνουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ξεσηκώθηκαν τα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα, φοβούμενα μήπως το γαλλικό αποτέλεσμα επηρεάσει το σύνολο της πολιτικής καταστάσεως που ισχύει σε όλη την Ευρώπη. Και για νάρθουμε στα καθ’ ημάς, δεν θα παραλείψουμε να καυτηριάσουμε τη συμπεριφορά τον τελευταίο καιρό και τις ευθύνες των κυβερνητικών κομμάτων ως υπαίτια για την άνοδο της ακροδεξιάς, που μέσα σε 2 χρόνια από 6,9% αύξησε τα ποσοστά της σε 9,4%. Μια σημαντική μερίδα των Ελλήνων ψηφοφόρων βρήκε ως διέξοδο, στο αδιέξοδό της, το “Εθνικό Μέτωπο Χρυσή Αυγή”.
Εκτός από τα λιγότερο μορφωμένα, αδύναμα και ανασφαλή κοινωνικά στρώματα βρήκαν εκεί καταφύγιο και ομάδες καλλιεργημένων ατόμων!! Πάνω σ’ αυτό το φαινόμενο πρέπει να σκύψουν οι κυβερνώντες, να βρουν τι έφταιξε, ώστε αυτή η κοινωνία να στραφεί τόσο ακροδεξιά. Υπήρχαν κενά εκπροσώπησης στα κοινωνικά στρώματα, τα οποία άλλοτε κάλυπτε η ακροαριστερά. Οταν αυτή ολιγώρησε, εστράφησαν για προστασία σε κάθε μορφής λαϊκιστικούς σχηματισμούς όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Οσο αυτό το κενό δεν καλύπτεται αποτελεσματικά, τόσο θα ξεφυτρώνουν ηγετίσκοι που θα εκμεταλλεύονται την οργή και αγανάκτηση των περιθωριοποιημένων. Και την κύρια ευθύνη θα τη φέρουν οι κυβερνήσεις με την ασκούμενη πολιτική τους.
Αλλά η πολιτική ηγεσία, μπλεγμένη στις διασυνδέσεις και στη στενή αλληλεξάρτηση, παραμένει στο να λέει τα ίδια και τα ίδια περί επικοινωνιακής πολιτικής, σαν νάταν αυτό το πρόβλημά της, πιστεύοντας ότι θα βγει απ’ τον φαύλο κύκλο της πολιτικής και της οικονομίας και θα δει η κοινωνία ευοίωνες προοπτικές. Αλλά και η αριστερά να καταλάβει ότι έφταιξε και η ίδια και να μην τα ρίχνει όλα στην κεντροδεξιά.
