ΜΕΡΟΣ 3ο
Στα προηγούμενα σημειώματά μας στήσαμε έναν καμβά, πάνω στον οποίο πρέπει να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας, ώστε να είμαστε νικητές και όχι ηττημένοι από την προσπάθεια που καταβάλλουμε. Οι Ευρωπαίοι είχαν τις δικές τους προοπτικές και καμιά δύναμη ή «συμφέροντα» δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο στον πρόσκαιρο κατήφορο που έχει πάρει αυτή η τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ευκαιρίες που είδαμε για επενδύσεις, σίγουρα στοχεύουν τις νέες τεχνολογίες και σίγουρα η Ευρώπη και η Ελλάδα, μέσα στην Ευρώπη, έχουν τον δικό τους δρόμο να διαβούν. Για τον λόγο αυτό θα τελειώσω το παρόν τρίτο μέρος με μια διπλή αναφορά σε μερικές περιπτώσεις ιδιαίτερης σημασίας για την πατρίδα μας, με την ελπίδα ότι θα τραβήξουν την προσοχή των ιθυνόντων και θα αποτελέσουν μια νέα αφετηρία για να σταθεί ο τόπος μας ξανά στα πόδια του.
Στο σημερινό σημείωμά μου θα αναφερθώ σε δυο τομείς που δημιουργούν ευκαιρίες επενδυτικού χαρακτήρα, με εξασφαλισμένα κέρδη, προστασία του περιβάλλοντος και δημιουργία σοβαρών θέσεων απασχόλησης.
Πριν προχωρήσω στην παράθεση ορισμένων στοιχείων, δε θα παραλείψω να σημειώσω ότι οι διοικούντες τον τόπο και οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, καλά είναι να προσέξουν ότι η επιχειρούμενη αποδυνάμωση της χώρας θα προσθέσει στο τέλος, ιδιαίτερα δεινά στους ίδιους τους εαυτούς τους. Και τούτο, γιατί στην άκαμπτη πολιτική λιτότητας της Γερμανίας που συμμερίζονται σοσιαλίζοντες του στυλ του Γάλλου προέδρου Ολάντ και δεξιοί κουλτουριάρηδες του στιλ του Ισπανού πρωθυπουργού Ραχόι, θα δουν την πόρτα της εξόδου γρήγορα. Οι λαοί τους αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι όσο πιο γρήγορα απομακρυνθούν από την εξουσία οι δυνάμεις της ΔΛ (δηλαδή της διαρκούς λιτότητας), τόσο πιο γρήγορα θα ανακάμψουν οι αγορές και θα ωφεληθούν οι μεγάλες μάζες των πολιτών που σήμερα χειμάζονται, πολλοί εκ των οποίων ανεπανόρθωτα!
Ευκαιριες της χωρας μας που χανονται και ρημαζονται
Πριν προχωρήσουμε λοιπόν στις ευκαιρίες που δεν πρέπει πλέον, να χαθούν, θα θυμίσουμε ότι μόλις πριν λίγες μέρες είχα αναφερθεί από τις ίδιες στήλες στην άθλια πολιτική της Κομισιόν και της ελληνικής κυβέρνησης να ξεπουλήσουν την ελληνικότητα της φέτας κερδισμένης με δικαστικές αποφάσεις τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και εκτός αυτής, όπως για παράδειγμα, σε δικαστήριο της Άγκυρας, που απαγόρευσε σε τούρκους να παράγουν με την ονομασία «φέτα».
Οι φίλοι μας οι καναδοί, μάλλον κέρδισαν το άθλιο «δικαίωμα» που τους έδωσαν οι βορειοευρωπαίοι για να πουλούν και αυτοί τα δικά τους… προϊόντα! Και όμως! Το μικρό αυτό παράδειγμα θα κοστίζει σε λίγο περίπου 280 – 300 εκατ. € ετησίως λιγότερες εξαγωγές μας!!!
Ένα άλλο παράδειγμα που πρέπει να αναφέρω εκ νέου είναι τα σιτηρά μας. Οι εύφορες κοιλάδες και οι πεδιάδες στη Θεσσαλία, Μακεδονία και Θράκη παρήγαγαν μέχρι και 3 εκατ. τόνους σιτηρά. Τώρα, με βία παράγουμε 450-500 χιλιάδες τόνους!
Το 2005 η τιμή του σταριού ήταν περίπου 50 $ ο τόνος και σήμερα περίπου 320 $/τ. Το ότι σήμερα παράγουμε 5 – 6 φορές λιγότερα στάρια, σημαίνει μια απώλεια περίπου 780 – 800 εκατ. €.
Για να μην αναφερθώ σε ένα άλλο προϊόν, που είναι κυριολεκτικά χρυσάφι, το ελληνικό λάδι. Για το προϊόν αυτό που είναι παρασάγγας καλύτερο από όλα τα άλλα λάδια, είτε ευρωπαϊκά, είτε βορειοαφρικανικά, καταφέρνουν κυρίως οι φίλοι μας Ιταλοί και το αγοράζουν έναντι χαμηλού τιμήματος και το μοσχοπουλούν στις πλούσιες αγορές του βόρειου ημισφαιρίου! Εδώ έχουμε και εμείς τις ορισμένες ευθύνες μας.
Ίσως το μόνο προϊόν μας, που ακόμη το πουλάμε σε κανονικές τιμές είναι ο τουρισμός, αλλά και εδώ θα πρέπει να καινοτομήσουμε, διότι είναι πεπερασμένα το μοντέλα που χρησιμοποιούμε, ενώ οι συνθήκες είναι εξαιρετικά απλές για να μπορούμε να επεκτείνουμε την τουριστική περίοδο και με ειδικά προγράμματα να αντλούμε σημαντικές μάζες τουριστών, σε εκτός καλοκαιρινών μηνών περιόδους.
Το πρόβλημα πάντως της διαρκούς λιτότητας δεν είναι υπερβάσιμο, αν αναλογιστούμε ότι δυστυχώς οι δανειστές μας έχουν δίκιο όταν λένε δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά στην περίπτωση της χώρας μας το έχουν μεταβάλει σε καταστροφική διείσδυση στον ιδιωτικό τομέα, με πλήρη νέκρωση του τραπεζικού συστήματος και έξαρση της φορολογικής αφαίμαξης, έτσι όμως, δε γίνεται δουλειά. Δεν μπορούμε να καταλήξουμε πουθενά! Και ο λαός μας διψά να ζήσει, και ολοένα και στενεύουν τα περιθώρια να λυθούν μα ομαλό τρόπο τα ήδη άλυτα προβλήματα που υπάρχουν στη χώρα.
Αυτοί είναι οι λόγοι που με ώθησαν να συντάξω μερικές σκέψεις θετικού περιεχομένου, ώστε να δούμε ότι τελικά δεν είμαστε για να γίνουμε γκαρσόνια των Κινέζων, αλλά επιζητούμε μορφές επένδυσης με περιεχόμενο και κέρδη, για να αναστραφεί το αρνητικό κλίμα του τόπου και γενικότερα της Ευρώπης.
Ευκαιριες που ειναι στο κατωφλι μας
Ο προσδιορισμός των νέων ευκαιριών νέας τεχνολογίας που είναι στο κατώφλι μας, είναι θέμα με σημαντικές προεκτάσεις, τουλάχιστον ως προς το περιβάλλον. Πρόκειται για την πλήρη τροποποίηση του συστήματος χρήσης των στερεών αποβλήτων, αλλά και των υγρών αποβλήτων. Τα οικονομικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί και οι περιπτώσεις που θα αναλύσουμε στα ερχόμενα σημειώματά μας, θα δείξουν όλη την έκταση, που είναι σημαντική, για το τι αποτελέσματα δίνουν οι επενδυτικές πρωτοβουλίες σε άλλες χώρες και γιατί θεωρούμε ως καινοτόμα εργαλεία την ανάληψη πρωτοβουλιών για τέτοιες επενδυτικές ευκαιρίες.
