Κύριε διευθυντά,
στη χώρα μας επικρατεί παραδοξολογία. Συχνά δε το αυτονόητο είναι ζητούμενο. Το εγχείρημα του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, προτάσσει την εκλογή της ηγεσίας και έπειτα τη συγκρότησή του και την αποσαφήνιση θέσεων και φυσιογνωμίας. Η μέθοδος μάλλον δεν είναι τυχαία. Φαίνεται να υποκρύπτει τις ανομολόγητες επιδιώξεις όσων θέλουν να χειραγωγήσουν τις εξελίξεις. Είτε γιατί προσβλέπουν στους εσωκομματικούς μηχανισμούς. Είτε διότι επενδύουν σε εξωπολιτικά κέντρα εξουσίας. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση κυριαρχεί μια ιδιοκτησιακή αντίληψη ελέω κληρονομικού δικαιώματος.
Οι ανακατατάξεις που συντελέστηκαν στην πολιτική σκηνή, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Μετά το 2004, δημιουργήθηκε ένα ισχυρό συντηρητικό υπόστρωμα που συνέβαλε στη αναδίπλωση της χώρας. Δεν φτάσαμε τυχαία στο χείλος της αβύσσου το 2009. Η νεοκαραμανλική Δεξιά αντιστρατεύθηκε τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία. Κορυφαίο παράδειγμα, η ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Στη συνέχεια, όταν κατέλαβε την εξουσία αποκαλύφθηκε η πλήρης ανικανότητά της να ανταποκριθεί στις ανάγκες της συμμετοχής μας στην ΟΝΕ.
Η ιστορική ευθύνη του ΠΑΣΟΚ έγκειται στο ότι δεν μπόρεσε να αντιτάξει καθαρό λόγο στην επέλαση της συντηρητικής παράταξης. Το κυριότερο, όταν κλήθηκε να διαχειριστεί τη χρεοκοπία εμφάνισε μειωμένα αντανακλαστικά. Αποτέλεσμα, να επωμιστεί ευθύνες που θα μπορούσε να τις είχε αποφύγει.
Μια άλλη παραδοξολογία είναι ότι μέχρι σήμερα δεν κατέστη εφικτή μια ουσιαστική συζήτηση και αποτίμηση των πολιτικών μας, πριν και μετά την κρίση. Πρωτίστως δεν επιχειρήθηκε να φωτιστούν οι αθέατες πλευρές ενός κομματικού και συνδικαλιστικού κατεστημένου που λειτούργησε ως βαρίδιο, ωθώντας στην απαξίωση το άλλοτε ισχυρό κόμμα της Μεταπολίτευσης. Το εφεύρημα ότι σήκωσε βάρος που δεν του αναλογούσε, χρησιμοποιείται για τη συγκάλυψη των υπαρκτών και διαχρονικών παθογενειών του.
Μια τρίτη παραδοξολογία είναι ότι εκείνοι που ταυτίστηκαν με τη φθορά του ΠΑΣΟΚ διεκδικούν σήμερα λόγο και ρόλο, προβάλλοντος τον εαυτό τους ως αυθεντικό εκφραστή του νέου φορέα. Μάλιστα ενδύονται το κουστούμι της αλλαγής. Δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι κάθε εποχή έχει ανάγκη από τους δικούς της πρωταγωνιστές. Χρειαζόμαστε πρωταγωνιστές που μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις και προσδοκίες.
Η απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την κοινωνία είχε ως επακόλουθο την επαγγελματοποίηση των στελεχών του. Φυσική κατάληξη, η αδυναμία τους να ενσαρκώσουν και να θεμελιώσουν πολιτικές χρήσιμες τόσο για τον τόπο, όσο και για τις προοδευτικές δυνάμεις. Πώς αλλιώς να ερμηνευθούν οι χαμηλές επιδόσεις που εμφανίζει ακόμη και τώρα η Δημοκρατική Συμπαράταξη;
Η θεμελίωση μιας νέας προοδευτικής παράταξης υπαγορεύεται από την ανάγκη να ανταποκριθούμε στην αναζήτηση νέας πολιτικής έκφρασης που επιζητά μια σημαντική μερίδα πολιτών. Ο ζωτικός χώρος, λοιπόν, υφίσταται. Οι δυνάμεις που τον συνθέτουν είναι υπαρκτές και διακριτές. Αποστρέφονται τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υποκύπτουν στη γοητεία του συντηρητισμού που εκφράζει η ΝΔ.
Το εγχείρημα, λοιπόν, του νέου φορέα ή θα είναι υπόθεση των νέων δυνάμεων ή θα ευνουχιστεί. Ή θα εδράζεται σε νέες ιδέες, καινούργιες και ελκυστικές προτάσεις ή θα συνιστά αναπαλαίωση ενός φθαρμένου και αφυδατωμένου οργανισμού.
Νίκος Μπουνάκης,
Γεωπόνος,BSc, Γεωργοοικονομολόγος, MSc, MBA, Επιχειρηματίας
Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ,
Γραμματέας Τομέα Αγροτικής Πολικής
