Με πέτρες λιθοβολισμών
τόστησα ετούτο το μνημείο
Γιάννης Ρίτσος
Είμαστε οι πηγές μας, είμαστε οι πληγές μας. Είμαστε ό,τι θυμόμαστε αλλά κυρίως είμαστε ό,τι ξεχνάμε. «Να σηκώνεσαι με φλογισμένους τους κροτάφους από την καλή σου την πλευρά».
Καιρός του λαλείν, καιρός του φωνασκείν και καιρός του σιγάν.
«Το θάρρος της ρίζας είναι κρυμμένο. Αμα μαραθεί ό,τι είναι κρυμμένο , μαραίνεσαι ολόκληρος».
Εμείς φυτέψαμε τα φύλλα και περιμέναμε να ανθίσουνε οι ρίζες. Τα μάθατε τα νέα; Ο Βελουχιώτης έπινε σαμπάνια. Ερειπιώνες. Μόνο σκιάχτρα. Και οι φωνασκοί; Οι λέξεις δεν μιλούν πια, ένα ανθυποτίποτα μας περιβάλλει. Τα ζώντα επιγείως είναι τεθνεώτα στους ουρανούς. Πού να ξεμπλέξεις με τους λαβύρινθους της λογικής; Πώς να βγεις στο ξέφωτο της μεγάλης ορατότητας;
Το ραβδί της ελπίδας έγινε της υπόσχεσης, της ρητορικής, της απελπισίας, της άκρατης αυταρέσκειας, της ιδιοτέλειας, της ερήμωσης. Το μάτι έγινε εμπόδιο και το μυαλό λάσπη. Αλλάξαμε αλφάβητο… δίκοπο το ψέμα και οι επόμενοι τι;
Μα το κεράκι τρέμει αλλά τρεμάμενο λάμπει μέσα στο πυκνό σκοτάδι και εξ αιτίας του. Ο αντικατοπτρισμός φταίει που βλέπαμε πλατάνους τους πόες. Ωραία που είναι η αβεβαιότητα σαν πανέμορφη άσχημη που σε γοητεύει. Είμαστε η λέξη ή το δάκρυ; Είμαστε η κάθε λέξη από το Σύνταγμα ή το δάκρυ για το λαμπάδιασμα του Κόσμου;
«Δεν υπάρχει δρόμος, τον ανοίγεις περπατώντας».
Ο γερω-βοσκός μου έλεγε: Μην πας ποτέ απ’ τον δρόμο που πάνε οι άλλοι. Και να υπάρχει τίποτα, το έχουν μαζέψει οι άλλοι πριν από σένα. Λοιπόν έξω από την πεπατημένη προς αναζήτηση του νοήματος. Τα κρυμμένα είναι πάντα θηλυκά, λέει ο Ν. Παναγιωτόπουλος στο Σύσσημον. Τα κρυμμένα λοιπόν, τα βαθύρριζα, τα ατέρμονα, τα θεμελιώδη. Αυτός παιδί μου με τα μάτια του κοιτάζει μόνο μέσα, μου έλεγε ο μπάρμπα Κώστας για έναν υπέργηρο που είχε τυφλωθεί. Πριν κοιτούσε μόνο έξω, γι’ αυτό τυφλώθηκε. Από αυτά που έβλεπε. Γι’ αυτό σου λέω. Μέσα σου να κοιτάς. Δεν είναι κλειστή λίμνη που κάποιοι θα την πουν ιδιώτευση, είναι θάλασσα τρικυμισμένη και τα σπασμένα κατάρτια γίνονται σανίδες σωτηρίας για τους ναυαγούς. Από πού ερχόμαστε μας νοιάζει και ας μην ξέρουμε ακριβώς πού πάμε. Δεν υπάρχει δρόμος αν δεν το ψαύσεις, αν δεν τον ψάξεις. Οι πεντακοσιομέδιμνοι μας τοποθετούν λάθος την σήμανση. Κατά τα άλλα, ζήτω η αντίσταση του γαλλικού λαού στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Εμείς μετά τη χίμαιρα στη χειμερία νάρκη. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κραυγάζει ο φωνασκός. Μα ποιος τον ακούει πλέον; Καιρός του σιγάν.
