…ΚΕΘΕΑ…

Συνεχίζονται. Τα λεγόμενα, τα γραφόμενα… Πολλά γραφόμενα ακόμη φαντάζομαι. Ενστάσεις, διαφωνίες, αντιδράσεις ζωηρές…
Αφορμή παίρνω από μια διερώτηση σε άρθρο του, του καθηγητή Νικ. Παρασκευόπουλου στο Α.Π.Θ. και πρώην υπουργού.
Αν δηλαδή, «μπορεί τάχα ένα Δ.Σ. διορισμένο και έμμισθο, να εμπνεύσει και να παροτρύνει σε αυταπάρνηση και ριζικές αλλαγές υπηρετώντας την ανάγκη».
Οι σκέψεις κι οι προθέσεις του γράφοντος είναι ευανάγνωστες, αλλά δεν θα σταθώ εκεί. Θα δώσω ένα μέτρο Καλοσύνης και Ανθρωπισμού, όπως προκύπτει από διηγήσεις προσώπων του Κέντρου, που έρχονται ενώπιος ενωπίω με την “ακαλαίσθητη δυστυχία” κι ερημιά, κομίζοντας ωστόσο το “ελπιδοφόρον εθελούσιον”!! Για να βρεθούν κοντά στα “σκουπί” και στα “κουρέ”, θα τραγουδούσε κι ο Ακης Πάνου… Ναι, σαν τα σκουπίδια, σαν τα κουρέλια, μέσα σε ακαθαρσίες κι απορρίμματα, αρουραίους κι έντομα κι απωθητικές οσμές…
Τα πρόσωπα αυτά τ’ αφοσιωμένα, που βρίσκονται εν δυνάμει κοντά στα θλιβερά ναυάγια θ’ “αναχαιτίσουν” όσο γίνεται τη δυστυχία, που, ως μελανό “πλοκάμι” θανάτου, έχει εναγκαλιστεί τα καταρακωμένα κορμιά τους…
Τα πρόσωπα αυτά, ακολουθούν μεθοδευμένα μιαν “ιερή κλιμάκωση” προσφοράς, ακουμπώντας στην κυριολεξία τον “Τύπον των Ηλων”. Για να προσκυνήσουν την εξαθλίωση.
Που μπορεί όμως, ν’ αναστραφεί!
Πλησιάζουν, τα πρόσωπα, χωρίς να φοβηθούν, μ’ ένα λόγο, μ’ ένα χάδι με μια παρηγοριά σιγά – σιγά… Απόκτηση της εμπιστοσύνης, σιγά – σιγά… Πρόταση να συνεργαστούν… Λίγο φως… “Αξιοποίηση” μιας ανάμνησης, ενός προσώπου που φέγγει στα βάθη της απελπισμένης καρδιάς και του θολωμένου νου…
Κι από κει θα ξεκινήσουν με υπομονή να θεμελιώσουν μια καινούργια ζωή… Προλαβαίνουν, κάτι προλαβαίνουν… Μιαν “οξυγόνωση” έχει επιτευχθεί στην πνιγηρή και μακρά επιθανάτια διαδικασία… Υστερα, αλλαγή περιβάλλοντος, θεραπεία, εγκλιματισμός, προσαρμογή στο θάλπος…, ευχαρίστως, κι ο “ωκεανός έχει διασχιθεί… Τ’ άλλα, έπονται…
Με αισιοδοξία! Σίγουρη και τονωτική, που θα δικαιώσει την ευγενική προσπάθεια….