Κι αμέ δεν θα προκάνω…

Φύτευε τα μουρέλα του (φυτώρια ελιάς) στα ογδόντα ντου ο μπάρμπα Βασίλης με τσι μαλιαρές χερούκλες ,κι έσκαβε τους λάκκους με την σκαλίδα καλιά απ΄ένα τριαντάρη..ένα μπόι βάθος το πήγαινε, κι ένα φάρδος.
Όσοι χωριανοί περνούσαν και τον έβλεπαν να δουλεύει ετσά αναντρανιστά,απορούσαν που το βρίσκει τόσο κουράγιο και δύναμη σ΄αυτή την ηλικία.
-Ε Βασιλάκη ξεκουράζου κιόλας,ίντα ναι δα ο ζόρες σου να βολοκοπάς εδά στα γεράματα ούλη μέρα..κάτσε και μια ουλιά μη πάθεις πράμα με τόση φούρια.
-Ετούτανα που λες χωριανάκι για την ηλικία, τα λένε τσι καφενέδες οι ντεμπέληδες..μα γω καλιά σκάφτω εδά παρά οντεν ήμουνε κοπέλι.
-Ναι αλλά θα προκάνεις τουλάχιστον να φάεις μια φέτα με λάδι; γι για το καντήλι σου γνοιάζεσαι.
-Κι αμέ δε θα προκάνω μωρέ κουζουλέ,όπως σε θωρώ και με θωρείς, άσε που θα βρούνε και τα κοπέλια μου πέντε ρίζες ελιές να μην το αγοράζουν.
-Χαράς το κουράγιο σου πάντως.
Έζησε μέχρι τα ενενήντα πέντε του με μυαλό ξυράφι,και τα μουρέλα του έγιναν θεριά,σαν τσι βασιλικούς από την καλή περιποίηση που τον έκανε..ίσαμε ένα λουράτο τσουβάλι κατέβαζε η κάθε ελιά κι όλοι είχαν να το πούνε στο χωριό για την κηπουρική του..θυμούμαι και κουβαλούσε με τον Μινώταυρο στην πλατεία κάτι χαλεπίσιες καρπούζες ταϊσμένες μόνο με κοπριά,15 και 20 κιλά.. σαν Γερμανικές μπόμπες ήταν..
Η χαρά μας ήταν να παίζουμε μαζί ντου πρέφα στο καφενείο τα βράδια, και να μας λέει ιστορίες από τα παλιά,από την κατοχή,από τα παιδικά του..ήταν ωραίος αφηγητής και μεγάλος χωρατατζής, αλλά πολύ αντίχριστος..δεν πίστευε ούτε στον θεό ούτε στον διάολο.. επά έλεγε είναι η κόλαση,επαέ κι ο παράδεισος.
Ποτέ του δεν τον άκουγες να κάνει αχ και βαχ σαν γεροντής που ήταν, κι όταν τον πειράζαμε ότι θα έρθει κάνα βράδυ ο Άγιος Πέτρος να τον πάρει να πάνε άτα..δεν ίδρωνε το αυτί του μόνο γελούσε.
Καλώς να ορίσει έλεγε να τον κεράσω και μία τζικουδιά…!!
Ένα πρωί του Σεπτέμβρη ήρθε και τον πήρε στον ύπνο του.
Έφυγε από την ζωή, κρατώντας την σημαία των γηρατειών πολύ ψηλά…!!