Στσ’ ώρες των στοχασμώ και των σκέψεων απού ο νους μου ξαμολιέται για να ξεδιαλύνει τα δύσκολα και δυσεξήγητα ερωτήματα απού ταλανίζουνε τη σκέψη μου. Καταλαβαίνω όλο και περισσότερο πόσο μικιοί και ασήμαντοι είμαστονε εμείς οι γι αθρώποι και δε θέλω η γι αλήθεια του Θεού ν’ ανακατώνομαι εκειά απού δε με σπέρνουνε. Μουδέ και θέλω να κρεμνώ το καλάθι μου παραπάνω απόκεια απου φτάνει η χέρα μου.
Mα έλα σου ντε, απού παρασέρνομαι από τσοι συλλογισμούς μου σε τόπους ακάτεχους για τσοι δικές μου πνευματικές ικανότητες. Μα μπορεί νά ’ναι τούτηνα η γι αδυναμία μας ένα αθρώπινο ελάττωμα απου μασε κάνει υπερόπτες και αλαζόνες και θαρρούμε πως η γι ασκιά απού θωρούμε τα πρωινά είναι μπόι πραγματικό· γι’ αυτό και ξεφεύγομε πολλές φορές σε παράλογες σκέψεις κι αλόγιστες ονειροπωλήσεις. Γιατί μπορεί ο άθρωπος να πάτησε το φεγγάρι κι ύστερα! Είντα μας εφέρανε απόκεια; Ο Απόστολος Παύλος στο «Η αρπαγή έως τρίτου ουρανού…» (Β’ Κορινθ. 12,2) πού να χωρέσουνε τουτανά τα μεγέθη στον εδικό μου νου απού ’ναι πεπερασμένος κι έχει αρχή και τέλος, ενώ εκείνα χάνονται στο άπειρο, στο χάος και την απεραντοσύνη, μεγέθη ασύλληπτα κι ακατανόητα! Τουτοινά οι συλλογισμοί μου φέρανε στη θύμηση κεινονά το τρανό επιστήμονα που παρ’ ολίγο και θα ‘πιανε το σωματίδιο του Θεού, γι’ αυτό και κέρασε από ευχαρίστηση τον εαυτό ντου μπύρα. Στ’ αλήθεια πόσο παράξενο θα μου φαινότανε εάν είμαστονε γειτόνοι και τονε θώρουνα να κυκλοφορεί με μάσκα. Κι από τοσονά δυνατός απού ήτανε άξαφνα να κιντυνεύει από το κορωνοϊό να τονε μπέψει στον άλλο κόσμο.
Όσο υπερβολικοί κι άνε κριθούνε οι συλλογισμοί μου, η καθαρή αλήθεια είναι πως ο άθρωπος είναι μικιός κι ανήμπορος αν και χαρισματικός και προικισμένος με πνευματικά τάλαντα. Γι’ αυτό και διά μέσου των αιώνω έχει κάμει πράματα και θάματα για κείνο κι οι γι επιτυχίες του αυτές πιθανότατα τονε παρασέρνουνε σε αλαζονικές συμπεριφορές κι υπερβολές που ‘ναι ξένες προς το δικό ντου το συφέρο. Κι αφήνει με την πιθανή αδιαφορία ντου ανοχύρωτες τσοι δικές του αδυναμίες. Και θωρούμε κατά καιρούς να παρουσιάζονται διάφοροι ιοί και να ξεκληρίζουνε σπιθιές και χωριά και κείνηνα την ώρα ξαφνιάζεται και ψάχνει τρόπους αντιδράσεως. Δηλαδή μου θυμίζουνε εκείνο απου λέγανε οι παλιοί “Στάσου Τούρκο να γεμίσω”.
Χρόνια και χρόνια γρικώ τον ιό τση γρίπης να μας επισκέπτεται πότε με τη μια μορφή και πότε με την άλλη και να θερίζει υπάρξεις και να δημιουργεί προβλήματα και τοτεσάς σημαίνει συναγερμός κι ούλο τον άλλο καιρό πέρα βρέχει, απου λέει ο λαός. Όμως οι σοφοί του κόσμου, ο πάνσοφος λαός μας λέει: «Η καλή νοικοκερά πριν πεινάσει μαγειρεύει». Όμως εσείς τον καιρό τσ’ ανάπαυλας περί άλλων τυρβάζετε, γι’ αυτό και κάθε τόσο απολεμάτε να χτίσετε και κάποιο καινούριο Πύργο τση Βαβέλ, κι ως τα τώρα “Ουκ κι ηβουλήθη τε συνιέναι”. Αν κι έχει δεχτεί η αθρωπότητα κατά καιρούς πολλά χτυπήματα που πρέπει να ‘χανε συνετίσει τσοι σοφούς τση γης ν’ ασχοληθούνε λιγάκι και με τσ’ αθρώπινες αδυναμίες πούναι και δικιές τωνε και να ξανοίξουνε να θωρακίσουν κάποιες απ’ αυτές για το καλό τσ’ αθρωπότητας. Άθρωπε φιγουρατζή και αλαζόνα δεν εχόρτασες από τσ’ αποτυχίες σου!
Καιρός το λοιπός ν’ αφήσεις τα διαπλανητικά σου όνειρα και τα ταξίδια σου στ’ άστρα και να ξανοίξεις να καλλιτερέψεις τσοι συνθήκες ζωής στη γη, αρκετές είναι οι πανύψηλες κορφές τω βουνώ και τα απύθμενα βάθη των ωκεανών για να θαυμάσεις τα μεγαλεία τση δημιουργίας και γνώρισε όσο μπορείς καλλίτερα το δικό σου εαυτό. Και δώστου όπλα ν’ αντιστέκεται στους ιούς που κάθε τόσο ταράσσουνε την ηρεμία των αθρώπω και τρομοκρατούνε τσοι κοινωνίες. Καιρός είναι ν’ αφήκομε τσ’ υπερβολές και να συμπορπατήξομε με σύνεση και τη λογική. Αρκετά είναι τα μαθήματα απού έχομε πάρει από τα παθήματα απού μας έχουν φιλοδωρήσει κατά καιρούς τα ακραία φαινόμενα, τα τσουνάμια, τα ηφαίστεια, οι λιμοί, οι λοιμοί και σεισμοί έχουνε κάμει πασίγνωστη την ταυτότητα του αθρώπου. Εδά όμως κι αποπαέ κι ύστερα δε χωρούνε πραμ’ άλλο μπλιο παρά μόνο σύνεση κι υπακοή στα δασκαλέματα των αρμοδίων επιστημόνω κι ο Θεός να βάλει τη χέρα ντου να στείλει αρωγό την πρόνοιά του για το καλό τσ’ αθρωπότητας και προσοχή στ’ εξόδου σας και τσοι συνάθροισή σας και προσοχή στσ’ εξόδους σας και τσοι συναθροίσεις σας με μάσκα κι αλάργο αλάργο.
Οι παρακοές στοιχίζουνε ζωές φτάνουνε τα λάθη κι οι γι ανυπακοές. Ο κίντυνος είναι ομπρός μας. Με το να πω δα λάθος εθυμήθηκα και το δικό μου προχθεσινό λάθος στο σημείωμά μου στα “Χανιώτικα νέα” στσι 28/8/2020 σελ. 36, για το κατάκαλο βιβλίο του Β. Κακατσάκη “Μια στάση εδώ μια στάση εκεί” απού εκδόσανε τα “Χανιώτικα νέα” που παρασύρθηκα από τη θύμησή μου κι έγραψα πως ο κ. Βαγγέλης επήρε σύνταξη σαν δάσκαλος από το 6ο Δημ. Σχολείο Χανίων που κακώς τσ’ εμπιστεύτηκα γιατί ‘τανε λάθος, γι’ αυτό και με την ευκαιρία ζητώ συγγνώμη από τον κ. Βαγγέλη Κακατσάκη, τα “Χανιώτικα νέα” και τους αναγνώστες και τσ’ αναγνώστριες.
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας απου ‘λεγε ο μπάρμπα Μανώλης ο γιδοβοσκός από το Χορδάκι, κάθε φορά απου ετσούγκριζε το ποτήρι ντου με τσοι συντρόφους του όντεν αδειάζανε το εκατοστάρικό ντωνε στο καφενέ.
Πολλά τα έτη σας αναγνώστριες κι αναγνώστες μου και καλή λύτρωση από το κίντυνο του κορωνοϊού.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Μικιοί = Μικροί
Σπιθιές = Οικογένειες
Ασκιά = Σκιά
Γροικώ = Ακούω
Απολεμώ = Προσπαθώ
Ξανοίγω = Προσπαθώ
Χέρα = Χέρι
Ομπρός = Μπροστά
Αλάργο = Μακριά
Οπροχθές = Προχθές
