Καθόμουνα, που λες, στο γραφείο μου, έκανα να γράψω μα τα γράμματα πετιόντουσαν. Να μου βγάλουν τα μάτια.
Τι να γράψει κανείς που ζούμε ένα αλαλούμ ευτράπελο κι ένα κύμα τρομοκρατίας από πολλές μπάντες εκτοξευόμενο; Δε μας φτάναν το ναυάγιο, τα τροχαία, οι σκοτωμοί στην Γαλλία κι οι τσιχανιστές, μα έχουμε κι ένα καταιγισμό απειλών, καταστροφολογίας και τρομοκρατίας, εντός κι εκτός, μην λάχει και ψηφίσουμε κάποιον που δεν αρέσουν. Σιγά ρε φίλε. Με πιο δικαίωμα ανακατώνεσαι στα οικογενειακά μας;
Τι; Από αγάπη;
Τι να σου πω. Με πιάνει το τέτοιο μου, και μου ‘ρχεται να βάλω τα κλάματα.
Δεν έχουν βλέπεις το λίγο μυαλό να σκεφτούν ότι αυτά τα παιδιαρίσματα, κακό αντί καλό, κάνουν.
Κι όσο τα σκεφτόμουνα τούτα τα τερπνά, νάσου κι εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο παλιός μας γνώριμος ο Νώντας που συνεχίζει στο τσαντίρι να ζει με τη δωδεκαμελή φαμίλια του κι ας έχει τρία σπίτια σε ακριβές συνοικίες.
– Μ’ αρέσει στη τσαντιρογειτονιά ρε φιλάρα. Εκεί γεννήθηκα, εκεί γουστάρω να διαμένω, μου λέει.
– Μα έχεις κάτι σπίτια και μάλιστα πολυτελή.
– Ναι για. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι και με τσι γνωριμιές μου, έ, να μην κάνω κομμάτι προκοπή. Για μπίζινα τα έχω, ντε. Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Τι θα κάνω άμα χάσω το βυζί.
– Εννοείς το εμπόριο που κάνεις, Νώντα;
– Εννοώ τον μεγάλο, στο γκοβέρνο που έχω και δε μου χαλά χατίρι. Κι όλο κάτι ξεπέφτει και για τα μένα. Είπαμε: πέντε τσαντίρια ψήφους τους εδίνω. Και χώρια δέκα απ’ το δικό μου.
– Κι αυτό εμπόριο είναι.
– Μα έλα ντε που φοβούμαι μη στερέψει με τον καινούργιο. Γι αυτό λέω, Νώντα, μονοκούκι στον ψηλό. Με κατάλαβες κύριε καθηγητή;
– Σε κατάλαβα κύριε Νώντα με τα ρουσφέτια.
Κείνη την ώρα χτύπος στο παναθύρι μας διέκοψε. Βλέπω, η Ροδούλα! Σηκώθηκα της άνοιξα την πόρτα.
– Καλημέρα ξάδερφε, είπε και τα χείλια της πηγαίνανε στ’ αυτιά της.
– Καλημέρα. Καλώς όρισες. Χαρούμενη σε βλέπω.
– Καλά με βλέπεις που θα τον ψηφίσω. Για τούτον ήρθα.
– Ποιόνε;
– Τον όμορφο βρε ξάδερφε. Δεν βλέπεις τι νάις (nice) άντρας που είναι; Κι αδοκίμαστος.
– Δηλαδή, επειδή είναι κατά που λες, όμορφος…
– Μα έχει ένα μπιούντιφουλ βλέμμα…
Οπότε έβαλα τα γέλια, αρπάχτηκε αυτή.
– Μη γελάς ξάδερφε, μα θα ξαναγίνουμε ελεύθεροι…
Μόνο αυτό δεν περίμενα να ακούσ’ απ’ τη Ροδούλα που δεν την απασχολούν τέτοια. Δεν άντεξα, ρώτησα.
– Γιατί; τώρα δεν είμαστε ελεύτεροι;
– Δεν ξέρω γω, μα να. Έτσι άκουσα στο αερόπλανο σαν ερχόμουνα απ’ το Αμέρικα. Για να το λένε αυτοί, ξέρουν.
– Κι αν μας βγάλει απ’ την ΕΟΚ βρε Ροδούλα;
– Στο αερόπλανο ήτανε κι ένας γκουτ προφέσορας που έλεγε δε μας διώχνουν. δεν ξέρω τι, αλλά καλό πράμα είπε για μας…
Κείνη την ώρα νάσου κι ο Μήτσος που γράφει κάτι στιχάκια για παιδιά.
– Σαχλαμάρες. Όλοι βλακείες λένε.
– Για λέγε κύριε ποιητή εκ του προχείρου που ‘χει τη μορφή του χοίρου; Εκσφενδόνισε πειραχτικά ο Νώντας.
– Χοίρος είσαι και φαίνεσαι, ανταπέδωσε ο Μήτσος, γέλασε ο άλλος, συνέχισε.
– Έλα ρε φιλάρα, περί γέλιου το είπα Μα για πε μου ν’ ακούσω τι ψηφίζεις ελόγου σου;
– Κουβέλη, φυσικά.
– Δε μπαίνει στη Βουλή… ακούστηκε από δίπλα.
– Μπαίνει και παραμπαίνει, με τέτοια ονόματα που σέρνει, επέμενε.
– Το ποιο;
– Έχει το Βασιλικό ντε.
– Το λουλούδι καλέ, πέταξε η Ροδούλα.
– Πάψε άσχετη. Γι’ αυτό το καπέλο λέει το πρόσωπο, που στόμα έχει μιλιά δεν έχει; Επενέβηκε πάλι ο Νώντας.
– Είναι κορυφή στα γράμματα. Κι ας μη μιλάει.
– Με την πολιτική όμως, σκράπας.
Ήρθανε κι άλλοι απόψε στο γραφείο μου, λες κι ήταν φιλόπτωχο ταμείο. Το τι ακούστηκε ρε παιδιά, δε λέγεται.
– Θα ψηφίσω Γιώργο που είναι παρθένος
– Το Σταύρο ρε που είναι και χωριανάκι …
– Σκέφτομαι το Βαγγέλη που τον πρόδωσε ο άλλος.
– Παπαρήγα εγώ, δαγκωτό, που ξανάνιωσε.
Και μετά ετούτα όλα τα προγνωστικά τους έδιωξα όλους με μια συμβουλή κι όσοι την καταλάβουν.
– Βάλτε το μυαλό σας κάτω και, ώριμα, με σωστά κριτήρια, ψηφίστε τον καλύτερο για το συμφέρον της Ελλάδας. Και μην παραλείψει κανένας να πάει στην κάλπη. Λευκό ή αποχή είναι ό,τι χειρότερο.
* gkamvysellis@yahoo.gr
