Το είπα και στην αρχή. Η μόνη ελπίδα μας είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το «μπαούλο». Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή, ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Αρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Με ρωτήσατε αν υπάρχει ελπίδα… Ναι, υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά!
Οκτάβιο Πας
Ο παλιός χρόνος έφυγε και μαζί μ’ αυτόν, απ’ ό,τι φαίνεται, φεύγει και η συγκυβέρνηση. Εκλογές λοιπόν μέσα στον Γενάρη και κατά που φαίνεται οι λίγες μέρες του προεκλογικού αγώνα θα είναι γεμάτες ένταση. Αυτήν τη φορά δεν θα υπάρχουν γαλάζια και πράσινα καφενεία… δεν θα υπάρχει η αναμενόμενη εναλλαγή στην εξουσία των δύο κομμάτων, που κυριάρχησαν μετά τη μεταπολίτευση.
Τώρα οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα συστοιχηθούν εναντίον της ανερχόμενης δύναμης, που είναι κοντά στην εξουσία, τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτήν τη φορά τα ζητούμενα δεν θα είναι ούτε η Αλλαγή που ευαγγελιζόταν το ΠΑΣΟΚ ούτε ο περιβόητος εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη, αλλά ούτε και η επανίδρυση του κράτους που ευαγγελιζόταν ο κ. Καραμανλής. Όλα αυτά όπως αποδείχθηκε ήταν καλά μελετημένα επικοινωνιακά τρικ που στόχο είχαν την κατάληψη του κράτους για να… βολέψουν και να βολευτούν. Σε αυτές τις εκλογές τα ζητούμενα θα είναι καθαρά υπαρξιακά και επιβίωσης του μέσου πολίτη, που αντιμετωπίζει μετά από 5 χρόνια μνημονικών πολιτικών λιτότητας, το ενδεχόμενο της εξαθλίωσής του. Οπως επίσης το μέγα ζητούμενο θα είναι κατά πόσο η χώρα μας θα πορευτεί πλέον σαν ένα σύγχρονο – κυρίαρχο – δημοκρατικό κράτος και όχι να εξαρτάται από ξένα κέντρα αποφάσεων. Εκλογές λοιπόν και το κυρίαρχο στοιχείο απ’ ό,τι διαισθανόμαστε… κατά την προσφιλή έκφραση του κ. Σαμαρά θα είναι ο φόβος και ο εκφοβισμός του πολίτη. Ετσι ακούμε τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, τον πρόεδρο της Κομισιόν, αλλά και τον πρωθυπουργό μας, να μας απειλούν ότι υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι αν αποφασίσουμε να μην εμπιστευτούμε πλέον αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ. Αλήθεια γιατί να φοβόμαστε περισσότερο από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως δεν είναι τα δύο κόμματα αυτά που κυβερνούν 40 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, τα οποία δεν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα συγκροτημένο, παραγωγικό, δίκαιο και κοινωνικό κράτος;
Μήπως δεν είναι αυτά που προώθησαν την αναξιοκρατία και ανέχθηκαν τη διαφθορά; Ή μήπως δεν είναι αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί που έφεραν σ’ αυτό το χάλι τη χώρα, σε οικονομική και κοινωνική κατάρρευση;
Δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που θίγουν κάποια συμφέροντα, ούτε να φορολογήσουν, κατά δήλωση της τρόικας, τον υψηλό πλούτο. Με την τρομολαγνεία θέλουν να μας πείσουν ίσως ότι μετά από αυτούς το χάος; Μα το χάος με ένα αναξιόπιστο και αντιπαραγωγικό κράτος, είναι μόνιμα εγκατεστημένο εδώ στη χώρα μας. Τι το πιο λογικό από την αντιπολίτευση και ιδιαίτερα την Αριστερά, που είχε οργανώσει την κύρια αντίσταση απέναντι στον γερμανικό φασισμό, να θέλει να εναντιωθεί και σήμερα στον νέο γερμανικό, οικονομικό επεκτατισμό;
Η εισβολή άρχισε με την απόκτηση των τηλεπικοινωνιών μας και των κεντρικών μας αεροδρομίων.
Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι μέσω διαπραγμάτευσης πέτυχε η Γερμανία μετά τον πόλεμο να της μειωθούν στο μισό τα χρέη. Στις 23 πιστώτριες χώρες που συμφώνησαν και συμμετείχαν σ’ αυτήν την πράξη ήταν κι Ελλάδα. Ετσι διαβάζω σε μεγάλης κυκλοφορίας γερμανική εφημερίδα, η οποία υπενθυμίζει, αλλά και προειδοποιεί τους Γερμανούς, να μην είναι υπερόπτες.
Δεν σημαίνει επομένως ότι, όταν διαπραγματεύομαι, θέλω να φύγω από την Ευρώπη, αλλά ότι θέλω να αλλάξω τις μνημονικές πολιτικές λιτότητας και αυτούς που τις υπηρετούν. Ακόμα ότι σε πρώτο πλάνο βάζω την επιβίωση των στρωμάτων εκείνων της κοινωνίας που είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας και όχι τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Το ότι αυτός ο δρόμος θα είναι δύσκολος και επίπονος δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά όπως μας λέει κι ο ποιητής… για να υπάρξει ελπίδα πρέπει να πονέσουμε ξανά. Καλή χρονιά να έχουμε.
