Κι ο γέροντας Νικόδημος, έφυγε….

Mικρός, κάθε που κατέβαινα με το λεωφορείο, αφήναμε πίσω τη διακλάδωση προς Ανεμώτια κι ίσιωνε μια στάλα ο φιδωτός ο δρόμος, άκουγα παραξενεμένος να μιλάνε για το φημισμένο μοναστήρι που έχτισε ο δικός μας Aγιος Ιγνάτιος εκεί που ήτανε, λέει, ένα φτωχικό ξωκλήσι του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ και με δέος έστριβα δεξά το κεφάλι, ανασηκωνόμουν στα νύχια των ποδιών μου, έβλεπα κάτω χαμηλά ένα όμορφο καμποτόπι, μια καταπράσινη κι ολάνθιστη όαση, με τις πολλές κτηριακές εγκαταστάσεις του μοναστηριού κι έμενα απορημένος, με τη μύτη κολλημένη στο παραθυρόγυαλο.
– Δικός μας, κοντοχωριανός μας ο Αγιος ετούτος, μου ψιθύρισε μια μέρα η μητέρα μου που με είδε να κάμω άτσαλα το σταυρό μου.
Φτερούγισε η φαντασία μου, ρώτησα δειλά.
– Και πώς είναι ένας Άγιος μαμά;
– Ανθρωπος σαν και μας ήτανε, που τον λέγανε Ιωάννη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ που πάμε, σε ένα χωριό κοντά στην Καλλονή, το Φάραγγα, αλλά δεν υπάρχει σήμερα. Παντρεύτηκε μάλιστα και απέκτησε παιδιά. Μετά διάλεξε όπως τον πατέρα και τον παππού του κι έγινε ιερέας με το όνομα Ιγνάτιος.
– Και μετά;
– Μετά παιδάκι μου, τα παλιά χρόνια, γύρω στο 1500, έπεσε μια φοβερή επιδημία στο νησί πού πέθανε η γυναίκα και τα παιδιά του. Τότε έγινε μοναχός, ήρθε στο μοναστήρι, αυτό που βλέπεις, του Λειμώνος, που το έχτισε ο ίδιος κι ήτανε ηγούμενος για πολλά χρόνια, μέχρι που τον κάνανε Δεσπότη Μήθυμνας εδώ στη Μητρόπολή μας δηλαδή. Το έργο του στο μοναστήρι συνέχισε ο μοναδικός γιος του που είχε ζήσει απ’ την αρρώστια κι είχε γίνει κι αυτός μοναχός με το όνομα Μεθόδιος.
Ακουγα τη μαμά κι είχα απομείνει κρεμασμένος στα χείλη της πλημμυρισμένος έκσταση παιδική.
Διαβήκανε χρόνια πολλά, μεσολαβήσανε σπουδές, ταξίδια, επαγγελματικός Μαραθώνιος κι άμα περάσανε τα δύσκολα, ανασκάλεψα τις πολλές ιστορίες που μου είχε πει και που τις βρήκα χαραγμένες στο είναι μου και, να δεις, τώρα που άσπρισα και γέρασα κι έμαθα πως με την εμπνευσμένη κι άοκνο προσπάθεια κι αγώνα του καινούργιου Ηγουμένου της Αρχιμανδρίτη Νικόδημου είχε αναστηλωθεί το μοναστήρι κι η δράση του επεκτεινότανε πέρα από τα στενά όρια της Μυτιλήνης, με θαυμασμό προς όλα τούτα, με πιότερη ευλάβεια και συντριβή προσεύχομαι πάλι κι εκμεταλλεύομαι την κάθε ευκαιρία να κατηφορίσω και να βρεθώ στον προαύλιο χώρο και το καθολικό του μεγαλόπρεπου ιερού ναού του Αγίου Ιγνατίου.
Να θαυμάσω τις αρχαιότητες, τα μουσεία, τον μικρό ζωολογικό κήπο, το γηροκομείο, την πλούσια βιβλιοθήκη και την υποδειγματική ετούτη μοναστική πολιτεία με τα πάμπολλα πολύσχημα και πολύμορφα μικρά εκκλησάκια.
Οποτε έφτανα στο ιερό τούτο σταυροδρόμι, βάραιναν τα βήματά μου, ανάξιος ένιωθα, μα δυνατός ο μαγνήτης, με τράβαγε, κι αυθόρμητα κατηφόριζα κι άλλο για να βρεθώ παραμέσα, ανάμεσα φωτοστέφανα και λιβανιού το κάλεσμα.
Νοσταλγούσα να νιώσω ψυχική ανάταση και δέος ιερό, να πάρω δύναμη για να συναντήσω, να θαυμάσω και να υποκλιθώ μπροστά στον στυλοβάτη και συνεχιστή του έργου του Αγίου Ιγνατίου και του γιου του Μεθόδιου, τον Ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Νικόδημο.
Αεικίνητος, δραστήριος, οξύνους κι άοκνος υπηρέτης του Τριαδικού Θεού, δέσποζε και φρόντιζε για τον Οίκο Του και τον περιβάλλοντα χώρο ο σεμνός λευίτης, που κι αυτός, από μικρός, αφιερώθηκε στην εκκλησία την Ορθόδοξη, κι όπως ο παππούς του παπά Παναγιώτης Παυλόπουλος φόρεσε το ράσο και το τίμησε όσο λίγοι κληρικοί στα χρόνια μας.
Ο Γέροντας Νικόδημος είχε γεννηθεί στην Κόρωνο Νάξου και στη Μυτιλήνη ήρθε το 1968. Την επόμενη κι όλας χρονιά, σε ηλικία μόλις 26 ετών ο τότε Μητροπολίτης Μηθύμνης Ιάκωβος, αφού εκτίμησε την δημιουργικότητα και τη δυναμικότητά του, τον έχρισε Ηγούμενο στην ιστορική Μονή Λειμώνος, όπου υπηρέτησε σχεδόν μισό αιώνα κι ανέπτυξε πλούσιο κοινωνικό, φιλανθρωπικό και οικοδομικό έργο αναστηλώνοντας τόσο τη Μονή, όσο και τα μετόχια της.
Γλυκομίλητος, πράος, φιλικός, με τον καλό λόγο και τη συμπόνια για το συνάνθρωπο στην ψυχή, στο πρόσωπό, στο λόγο και στο έργο του σφραγισμένα, φρόντιζε για όλους και για όλα, εκτός από τον εαυτό του. Δεν ευκαιρούσε για τούτη την πολυτέλεια.
Μια παράλειψη που μας κόστισε πολύ, πάρα πολύ, γιατί πονέσαμε, κλάψαμε και μείναμε ορφανεμένοι, με τον αδόκητο χαμό του. Δυσαναπλήρωτο το κενό που άφησε.
Τώρα, βρίσκεται ψηλά, δίπλα στους Αγίους που λάτρεψε μα θα μένει για πάντα ζωντανός στην καρδιά όλων μας.