Κι όμως ήταν αναγκαία

Δύο, σοβαροί, ποινικολόγοι, ισχυρίζονται ότι η ρύθμιση για το “ακαταδίωκτο” των μελών της επιστημονικής επιτροπής για την κόβιντ 19, ήταν «περιττή, γιατί η νομολογία των Δικαστηρίων καλύπτει τις περιπτώσεις παροχής γνώμης, και η γνώμη δεν τιμωρείται».
Έχουν, νομικά, δίκαιο. Αλλά ο μηνυόμενος καθηγητής, είναι απροστάτευτος από τη σωρεία των μηνύσεων που θα του υποβληθούν από τους «αρνητές», «τους ψεκασμένους», «τους αντιστασιακούς».
Και δεν προστατεύεται άν, στο τέλος των δικαστικών αγώνων, αθωωθεί, εξ αιτίας της, μέχρι τώρα, νομολογίας. Και θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς: Εάν η νομολογία αλλάξει, τι θα γίνει; Ποιος εγγυάται ότι η νομολογία των Δικαστηρίων, όπως γίνεται, δεν θα αλλάξει;
Και, ποιος εγγυάται ότι η φήμη και επιστημονική κατάρτιση των ειδικών επιστημόνων, που θα τρωθεί βάναυσα από την όποια δόλια μήνυση, θα αποκατασταθεί; Και θα μπορέσει ποτέ να ξαναγίνει, όπως ήταν, πριν από την σκόπιμη μήνυση, έστω και εάν αθωωθεί;
Να γιατί η προστασία τους ήταν επιβεβλημένη: Η νομολογία δεν είναι νόμος. Και μπορεί να αλλάζει, από Δικαστήριο σε Δικαστήριο. Άλλωστε, και ο ένας από τους δύο, ο κ. Βασίλειος Χειρδάρης, στη δήλωση του παραδέχεται: «Η ψηφισθείσα τροπολογία για το ακαταδίωκτο των μελών της επιτροπής, δεν είναι κάποια πρωτοτυπία. Υπήρξε ασυλία των μελών του ΤΧΣ και του Υπερταμείου». Αν θυμάστε καλά τι ήταν αυτό το υπερταμείο και γιατί συστήθηκε…