Η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευσα να ενεργοποιήσω τον Ραν ταν πλαν αυτόν τον καιρό. Έχει τα προβληματάκια του και είπα να βολευτώ με τις «εφημερίες» και τους «Πολιτισμικούς Σφυγμούς».
• Έλα μου όμως που συνειδησιακά ένιωσα την ανάγκη να κάνω μια δημόσια ομολογία και να διατυπώσω μια… ανορθόδοξη πολιτική ανάλυση; Καλώς σας βρήκαμε, λοιπόν ξανά, στα «περί τοπικών και άλλων «δαιμονίων».
Αφελής!
• Ομολογώ αφελής και βλαξ!! Διότι, παρ’ ότι είχα κρατήσει επιφυλάξεις ώσπου να δούμε τα ψιλά γράμματα του νέου νόμου για τις δημοτικές εκλογές, εν τούτοις η βασική αρχή που είχε δημοσιοποιηθεί, δηλαδή να μπορείς να ψηφίζεις σε δυο χωριστά ψηφοδέλτια τον δήμαρχο της αρεσκείας σου και τον δημοτικό σύμβουλο ανεξαρτήτως δημάρχου στον οποίο πρόσκειται, πάει… περίπατο!
• Λυτοί και δεμένοι δημοτικοί σύμβουλοι που έχουν πολυ-χρονίσει σε βουλευτικές, και τοπικοαυτοδιοικητικές θέσεις, αλλά και νέοι «αυλικοί» των παρόντων δημοτικών αρχών που προαλείφονται για υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι (ώστε να έχουν και αιρετή εξουσία πέραν των «συμβουλών» στους δημάρχους) “έπεσαν” πάνω στην κυβέρνηση και ματαίωσαν τη μεταρρύθμιση πριν καν γεννηθεί.
•Α! ξέχασα. Το νόστιμο είναι ότι και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ήθελε την μεταρρύθμιση. Για άλλους βέβαια λόγους που έχουν να κάνουν με την προσδοκία ότι θα ελέγξουν πλειοψηφικά κάποιους δήμους και θα κάνουν κουμάντο χωρίς να δίνουν λογαριασμό στις μειοψηφίες. Το δήλωναν μάλιστα ανερυθρίαστα, όταν ισχυρίζονταν ότι η κυβέρνηση καταλαβαίνει ότι θα χάσει τις δημοτικές εκλογές και θέλει να εμποδίσει την άνοδο τους με τον νέο νόμο.
«Δεν φταίει το “σύστημα” – εσύ φταις»
• Συμπτωματικά, χθες που γραφόταν -με τρικυμία βλακός εν κρανίω- η παρούσα δημόσια ομολογία της αφέλειάς μου, ανέβηκε στον διαδικτυακό αέρα στο μπλογκ «Μικρό θυμωμένο Ημερολόγιο» (http://polyk.blogspot.gr) ένα παρόμοιο κείμενο με τον τίτλο «Δεν φταίει το “σύστημα” -εσύ φταις».
• Θυμωμένος και ο συντάκτης του καθώς επίσης αισθάνεται αφελής που πίστεψε ότι θα ψηφιζόταν ένας τέτοιος νόμος που θα μας άφηνε… λιμπερτούς, να ψηφίσουμε εκτός στρούγκας κομμάτων, δημάρχων και λοιπών συμβουλατόρων και αυλοκολάκων, γράφει μεταξύ άλλων στην ανάλυσή του:
• «Διότι έπεσαν οι επιτήδειοι επίδοξοι δήμαρχοι πάνω στους πολιτικούς αρχηγούς όλων των κομμάτων που κυβερνούν ή φιλοδοξούν να κυβερνήσουν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Οι “στελεχάρες”. Και τους είπαν: “καλά, είστε τρελοί; να κατέβω εγώ για δήμαρχος, να εκλεγώ και να μην ελέγχω το Δημοτικό Συμβούλιο; Να πρέπει να λογοδοτώ για το τι κάνω στον καθέναν που θα εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος;”…
• «…Όχι μόνο μας κοροϊδεύουν, με τον νέο δήθεν διαφορετικό νόμο, αλλά τον κάνουν ακόμα περισσότερο στα μέτρα των “μεγάλων” κομμάτων και των δικών τους ανθρώπων…».
• Και το άρθρο καταλήγει με μια -πολιτικά ορθή- ανάλυση- ως εξής:
• «…Όμως δεν φταίει “το σύστημα” που έφτιαξε πάλι έναν νόμο στα μέτρα του. Φταίνε οι πολίτες. Που άκουσαν για τον νόμο που ετοιμαζόταν και αδιαφόρησαν. Ελάχιστες δημόσιες τοποθετήσεις κι αυτές μουδιασμένες. Ο Έλληνας γκρινιάζει, γκρινιάζει, γκρινιάζει για την πραγματικότητά του και μόλις του δοθεί η ευκαιρία να την αλλάξει σκέφτεται “πού να τρέχω τώρα να μαθαίνω άλλα κόλπα, καλά είναι μες τη γκρίνια μου”.
Αυτή η ευκαιρία που χάνεται, όπως φαίνεται, με τον εκλογικό νόμο για τις δημοτικές εκλογές, είναι νομίζω η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία για να αλλάξουν μυαλά και συνειδήσεις στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια».
• Σωστά, ως πολιτική ανάλυση, τα παραπάνω. Αφού -κατά τη γνώμη μου- τα «μεγάλα» κόμματα που αναφέρει το «Μικρό θυμωμένο Ημερολόγιο» είναι η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ (και πιθανολογείται η σύμπραξή τους και στις δημοτικές –περιφερειακές εκλογές, παρασκηνιακά και όχι μόνο) αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση και όσα κόμματα είναι πάνω από το 5%. Δηλαδή, όλοι αυτοί που έβγαιναν και βγαίνουν στα κεραμίδια της αντιπολίτευσης κατηγορώντας την εκάστοτε κυβέρνηση, την τωρινή συγκυβέρνηση και τις πλειοψηφίες των δήμων για αυταρχισμό.
• Ολοι αυτοί δεν ήθελαν αλλαγή του εκλογικού νόμου καθώς προσδοκούσαν(και με τον νέο νόμο συνεχίζουν να προσδοκούν) να κερδίσουν και να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, λόγω… συμπράξεων ή «ρεύματος» στον λαό.
• Ο Ραν τα πλαν, λοιπόν, με το που άκουσε τα περί συμπράξεων και «ρεύματος», μη έχοντας πλέον σε τι να πιστέψει, αποφάνθηκε διαφορετικά. Πολιτικώς ανορθόδοξα αλλά αυθόρμητα, λαϊκά και –δυστυχώς- ονειροπόλα:
