Πανηγυρίζουν στο λεγόµενο αντι-δυτικό µπλόκ µε τα αποτελέσµατα των ευρωεκλογών. Η άνοδος των ακροδεξιών κοµµάτων έκανε τη Ρωσία να αναθαρρεύει και να θεωρεί πως η προπαγάνδα της έπιασε τόπο.
Στην άνοδο βέβαια αυτή, σηµαντικό ρόλο έπαιξαν τα αριστερά κόµµατα, µε την στήριξη ή ανοχή τους στον Πούτιν, που τα έφερε σε παράλληλη πορεία µε την ακροδεξιά στην Ευρώπη και που τώρα καλείται να αντιµετωπίζει σηµαντικά µορφώµατα.
Στην Ελλάδα, σχεδόν η ίδια εικόνα, µε την ακροδεξιά – ενίοτε µασκαρεµένη από τον πατριωτισµό – να σηκώνει κεφάλι και να αποτελεί µεγάλη απειλή για το δηµοκρατικό πολίτευµα.
Την κατάσταση αυτή βέβαια, που συνοδεύτηκε από µια τεράστια αποχή – συνειδητή ή µη – αποτέλεσµα της έλλειψης ευρωπαϊκού οράµατος και πολιτικής αλλά και εµπλοκής των κοµµάτων σε ό,τι αφορά το ευρωπαϊκό ιδεώδες, καλείται να διαχειριστεί η σηµερινή κυβέρνηση και να κάνει τον απολογισµό των λαθών της.
Από την άλλη, η αριστερά που θεωρείται όχι κοµµατιασµένη αλλά ανύπαρκτη ιδεολογικά, θα προσπαθήσει και πάλι µε τα γνωστά τσιτάτα να προσελκύσει ψηφοφόρους. Μάταιο µου δείχνει καθώς η χρεωκοπία της µεταφράζεται σε υιοθέτηση αλλοπρόσαλλων πολιτικών και ειδικότερα σε ότι αφορά τα σταλινικής κοπής κόµµατα, που σε πολλά όπως το θέµα της Ουκρανίας συµπορεύθηκαν ανοιχτά µε την ακροδεξιά.
Η ευθύνη της σοσιαλδηµοκρατίας του νέο-φιλελευθερισµού και του δήθεν αριστερού προτάγµατος είναι προφανής. Την επόµενη ηµέρα των ευρωεκλογών καλούνται όλοι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα αλλά και να εξηγήσουν στον κόσµο – που έχει τις ευθύνες του για τις επιλογές του – γιατί µε κάθε τρόπο σπρώχνουν τις κοινωνίες προς τον ολοκληρωτισµό, δυναµώνοντας µε τον τρόπο αυτό το αντι-δυτικό µπλόκ και επιτρέποντας σε δυνάστες ή εγκληµατίες πολέµου όπως ο Πούτιν, να επιχαίρουν για την αντίστροφη µέτρηση της Ευρώπης.
Οι Ευρωπαίοι, σε µεγάλο ποσοστό, φαίνεται να µην αντιλαµβάνονται σε τι κινδύνους βάζουν το ευρωπαϊκό στερέωµα µε το να στηρίζουν ανοιχτά Ορµπάν, Μελόνι, Λεπέν και λοιπούς. ∆εν µπορούν να διακρίνουν ότι µέρα µε την ηµέρα η Ευρώπη διολισθαίνει στην έκπτωση των ιδεών για τις ατοµικές ελευθερίες, εγκαθιστώντας τα κάθε λογής µορφώµατα – ακροδεξιά και αριστερά – στην ευρωβουλή που σίγουρα µε την δήθεν αντι-νατοϊκη ρητορική τους και την αµφισβήτηση των ευρωπαϊκών θεσµών, οδηγούν την Ευρώπη σε ακόµη µεγαλύτερο φρούριο, καταργώντας σιγά – σιγά κατοχυρωµένες από την ιστορία ελευθερίες που έχουν οδηγήσει σε αυτή την σχετική δηµοκρατία.
∆εν αντιλαµβάνονται ούτε στην Ελλάδα ούτε και στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι µε τις ευρωεκλογές δεν έπρεπε να σταλεί µήνυµα υπέρ των απανταχού δικτατοριών αλλά ένα µήνυµα για περισσότερη δηµοκρατία και ποιοτική καθηµερινότητα. Θα το επαναλάβω: ο κίνδυνος πλέον είναι τεράστιος γιατί όπου και να γυρίσει κανείς το κεφάλι του βλέπει ακροδεξιά µορφώµατα, αρκετά από τα οποία µε την µεταµφίεση του πατριωτισµού και εθνικισµού αυτοπροβάλλονται σε πιο light µορφή για να µην τροµάξουν τους ψηφοφόρους αλλά σιγά – σιγά και µε την εκλογή των ευρωβουλευτών να µπλοκάρουν στην ευρωβουλή τις όποιες διαδικασίες για περισσότερη δηµοκρατία και έλεγχο της διαφθοράς.
Μην ξεχνάµε ότι η ακροδεξιά σχετίζεται άµεσα µε την διαφθορά και τα υπόγεια κανάλια χρηµατοδότησης και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν – αν δεν το γνωρίζουν – τα υπόλοιπα κόµµατα. Από την άλλη µεριά, η συστηµική αριστερά είναι το ίδιο επικίνδυνη στην ευρωβουλή µιας και δεν σχετίζεται µε κανέναν διεθνισµό, έχει επιλεκτική αλληλεγγύη µε συγκεκριµένους λαούς και καθεστώτα, και θα έκανε από την µεριά της τα πάντα για να αλλάξει η πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, µε την γνωστή φραστική συσκότιση περί ολιγοπωλίων, κεφαλαίου και «κακών» Βρυξελλών.
Υπάρχει βέβαια και η ευρωπαϊκή αριστερά που θέλει να διαφέρει από την σταλινική, όµως και εκεί δεν υπάρχει ούτε ιδεολογική συγκρότηση, πολύ περισσότερο κάποιου είδους ελευθεριακό πρόσηµο.
Τα αποτελέσµατα των ευρωεκλογών πρέπει να προβληµατίσουν τους υγιώς σκεπτόµενους πολίτες που στο εγγύς µέλλον θα δουν πολλά από τα κεκτηµένα να χάνονται από την µια µέρα στην άλλη. ∆εν είναι τυχαία αυτή κατάληξη της Ευρώπης και όσα από τα κόµµατα του υποτιθέµενου δηµοκρατικού τόξου έχουν αποµείνει, θα πρέπει να κοπιάσουν πολύ.
Ζούµε εποχές όπου η συνολική αµφισβήτηση της δηµοκρατίας στην Ευρώπη – έστω και αυτής που έχει αποµείνει – είναι ένα πραγµατικό γεγονός. Η ίδια η Ευρώπη και οι θεσµοί της αµφισβητούνται από την άκρα δεξιά και την συστηµική αριστερά που θέλουν να φέρουν τον κόσµο πολλά χρόνια πίσω, εξαφανίζοντας ατοµικές ελευθερίες και κατακτήσεις, και λανσάροντας δικτατορικά καθεστώτα τύπου Ρωσίας, Κίνας, Βορείου Κορέας ή Ιράν ως την ενδεδειγµένη λύση.
∆εν πρέπει οι λαοί τις Ευρώπης να αφήσουν τα εν λόγω µορφώµατα να δηµιουργήσουν πολλαπλές µεταστάσεις στον ευρωπαϊκό οργανισµό.
Πρέπει να ανασυρθούν από το χρονοντούλαπο και πάλι έννοιες όπως διεθνισµός, άµεση δηµοκρατία, αυτονοµία και πλουραλισµός. Κάποιες προσπάθειες γίνονται ήδη. Ας ευχηθούµε ότι η Ευρώπη δεν θα ξαναζήσει τον εθνικοσοσιαλισµό ή τον σταλινισµό σε όλες τους τις εκδοχές.
Ότι ο κόσµος πλέον είναι πολιτισµένος και απλά πέφτει ενίοτε σε κάποια παραπτώµατα από κεκτηµένη ταχύτητα ή επειδή η προπαγάνδα της εκάστοτε «ανώτερης φυλής» µέσω του άκρατου εθνικισµού χτυπά ευαίσθητες χορδές του έτοιµου για το χειρότερο ανθρώπου. Πολύ απλά γιατί ο άνθρωπος είναι προορισµένος και για το καλύτερο.
