Η κυνική γοητεία των άγραφων διαδρομών

Το βοτάνι των αστερισμών μέθυσε τη νύχτα. Διαβάτης μοναχός περιπλανιέται στα όρια της αβύσσου.
Ο έρωντας κι ο θάνατος γίνανε αδερφοποιτοί πάνω στις ρούγες της ψυχής. Διαδρομές χωρίς χαραγμένους δρόμους. Περιμένουν να χαραχτούν από τα ζάλα της δημιουργίας. Η αυγή έχει ένα νυσταγμένο βλέμμα, αγκαλιάζοντας τον λογισμό και εραστή της. Ταξιδεύουν τα όνειρα πάνω σε δρόμους ορεινούς, έχοντας τη λάμψη του έρωντα να τους συντροφεύει. Η πληρότητα της ψυχής της γεμάτης συναίσθημα. Εχει μια σκληρή γοητεία. Την κυνική γοητεία των άγραφων διαδρομών. Αυτών που γνωρίζουν μόνο οι εραστές και τ’ αγρίμια. Ενα αδυσώπητο “φεύγα”. Μια διαρκής αναζήτηση, πέρα απ’ τα σύνορα των στεγανών, που καταρρίφθηκαν. Ένα γεμάτο βλέμμα που ανάβει τσιγάρο στη θύμηση του έρωντα.
Μια άνοιξη που ξεντύθηκε την ψυχή της. Και βούτηξε γυμνή μέσα στις ψυχές και στα βλέμματα. Μια άνοιξη που περπατά ξυπόλυτη πάνω στο σκληροτράχηλο “είναι”. Κι οι εραστές χαράζουν τις διαδρομές, σαν να ’ναι αυτές τα αρχικά τους, πάνω στα βράχια των ονείρων. Κι άγραφες διαδρομές πληγώνονται και παίρνουν μορφή και προορισμό. Ο προορισμός είναι το χάδι, η χαρά. Είναι το δάκρυ της πρωινής πάχνης, που σκουπίζει το πρώτο φως. Ο δρόμος θα χαραχτεί από τους πρωτοχορευτές. Εκείνους που αυτοσχεδιάζουν πάνω στην έκσταση. Ο ρυθμός είναι η ανάσα. Μια ανάσα που πάλλεται πάνω στα τύμπανα μιας Αφροδίτης – Γαίας καθώς γεννιέται το καινούργιο. Ο έρωντας σκοτώνει τον φόβο. Ο έρωντας σκοτώνει τον θάνατο. Κι άγραφες διαδρομές, χαράσσονται. Εχοντας μια κυνική γοητεία…