Μετά τον Γιανγκ (After Yang)
Δράμα επιστημονικής φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Κογκονάντα, με τους Κόλιν Φάρελ, Τζόντι Τέρνερ-Σμιθ, Χάλεϊ Λου Ρίτσαρντ, Τζάστιν Χ. Μιν, Μπρεντ Ντάιερ κ.ά.
Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Κογκονάντα, που δουλεύει στις ΗΠΑ και η αληθινή του ταυτότητα παραμένει ένα μυστήριο, ξάφνιασε πριν πέντε χρόνια τον κινηματογραφικό κόσμο με το “Columbus”, ενώ στο πρόσωπό του πολλοί νέοι Αμερικανοί κριτικοί ανακάλυψαν τον νέο… Κιούμπρικ, κυρίως μέσα από τα βίντεο δοκιμιακού χαρακτήρα πάνω σε δημιουργούς και τα μοτίβα τους. Είναι φανερό ότι η έλλειψη πραγματικών ταλέντων στο σινεμά έχει δημιουργήσει μια σύγχυση, στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για παραλογισμό. Γιατί μετά το “Μετά τον Γιανγκ” σίγουρα θα πρέπει να προσγειωθούν όλοι αυτοί που μιλούν με διθυράμβους για τον Κογκονάντα, βλέποντας ένα φιλμ που μπορεί να έχει ορισμένα εξαιρετικά πλάνα, μια προσπάθεια στοχασμού για τις ανθρώπινες σχέσεις, την αποξένωση και τη ένταξη του ανθρώπου στην προηγμένη τεχνολογία, αλλά τελικά κυριαρχούν η στιλιστική επίδειξη, ενός στομφώδους ύφους που καταλήγει σε εξεζητημένο υφάκι.
Το στόρι του Κογκονάντα μας μεταφέρει στο μέλλον, όπου τα ρομπότ με ανθρώπινη μορφή (ανδροειδή) έχουν μπει για τα καλά στις οικογένειες. Πως θα αντιμετωπίσει μια οικογένεια τη σοβαρή, “θανάσιμη” βλάβη ενός ανδροειδούς, που συντροφεύει τη μοναχοκόρη της και η μικρή έχει συνδεθεί στενά με αυτό;
Ωστόσο, αυτό που θα χτυπήσει κατάκαρδα τον πατέρα τής οικογένειας είναι ότι θα ανακαλύψει, μέσω της κάρτας μνήμης του ρομπότ, την απομάκρυνσή του από την κόρη του, την οικογένειά του, τις χαμένες οικογενειακές στιγμές, που συνθέτουν τη χαρά της ζωής. Μιας χαράς που στέρησε και από τους δικούς του.
Παρά τις ενστάσεις για το χαμηλόφωνο δράμα τού Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη, η ταινία έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο για τα θέματα που θέλει να αναδείξει, αλλά και για αυτά που μπορούμε, με τρόμο, να σκεφτούμε παράλληλα με το στόρι ή τη θέληση του. Και δεν είναι τυχαίο ότι δυο στίχοι από το τραγουδάκι που λέει το κορίτσι της οικογένειας στο φινάλε είναι και όλο το ζουμί της ταινίας και θα αρκούσε για να μας διηγηθεί αποτελεσματικά τον προβληματισμό τού σκηνοθέτη. Τι λέει; «Θέλω να είμαι μια μελωδία, ακριβώς σαν έναν απλό ήχο, σαν μια απλή αρμονία»….
Ο Κόλιν Φάρελ, παρότι δείχνει εγκλωβισμένος στο στιλιζάρισμα του Κογκονάντα, δείχνει να αποστασιοποιείται από τις φόρμες και ευκολίες που θα συμβάδιζαν με ένα φουτουριστικό φιλμ, αναδεικνύει ρεαλιστικά και με μέτρο την απόγνωση του χαρακτήρα, το ανθρώπινο δράμα που συντελείται εν αγνοία του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Όταν ο Γιανγκ, το αγαπημένο και πολύτιμο ανδροειδές που συντροφεύει την κόρη τού Τζέικ παθαίνει σοβαρή βλάβη, ο ανήσυχος πατέρας αναζητεί τρόπο να τον επισκευάσει. Στην πορεία, ο Τζέικ ανακαλύπτει ότι η ζωή τον προσπερνά και αναζητά να συνδεθεί ουσιαστικά με τη σύζυγο του και την κόρη του.
Uncharted
Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ρούμπεν Φλάισερ, με τους Τομ Χόλαντ, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Σοφία Άλι, Τάτι Γκάμπριελ, Αντόνιο Μπαντέρας κ.ά.
Ακόμη μία ταινία που βασίζεται σε ένα βιντεοπαιχνίδι, από τα πλέον εμπορικά στο νεανικό κοινό, εκεί που στοχεύουν και οι παραγωγοί της. Μια θεαματική περιπέτεια, που προσπαθεί να μπει στο σύμπαν ηρώων όπως ο Ιντιάνα Τζόουνς, με αγαρμποσύνη και χωρίς ούτε τα στοιχειώδη κινηματογραφικά στάνταρ, θέλοντας να εκμεταλλευτεί, εκτός από το βιντεοπαιχνίδι, τη δημοφιλία του Τομ Χόλαντ (λόγω Spiderman), τη συμπαθητική φιγούρα του Μαρκ Γουόλμπεργκ και το βλοσυρό ύφος του Αντόνιο Μπαντέρας, στο ρόλο του κακού.
Βεβαίως, οι φαν του βιντεοπαιχνιδιού και της ανέμελης περιπέτειας θα πάρουν αυτό που τους υπόσχεται η ταινία, δηλαδή μια διασκεδαστική περιπέτεια, με την αναζήτηση ενός μυθικού θησαυρού του Μαγγελάνου από τους δυο ήρωες, τις εντυπωσιακές και εξωπραγματικές σκηνές και τις χιουμοριστικές ατάκες, που ορισμένες φορές λειτουργούν αποτελεσματικά και σπάνε τη μονοτονία. Ωστόσο, ο Ρούμπεν Φλάισερ, ακόμη ένας εκπρόσωπος της ”χρυσής μετριότητας” του Χόλιγουντ (”Venom”, ”Zombieland”), δείχνει να εξαντλείται γρήγορα και να βάζει στον αυτόματο πιλότο τη σκηνοθεσία και τις συνταγές ”επιτυχίας” που πλέον νομίζεις ότι έχουν γίνει νόμος.
Ακόμη μια ταινία που καταδεικνύει το τεράστιο πρόβλημα του Χόλιγουντ στο να βρει, αν μη τι άλλο, αξιοπρεπή σενάρια, να προχωρήσει ένα βήμα από τις ξινισμένες πλέον συνταγές και να προσφέρει, ακόμη και δίχως ιδιαίτερες απαιτήσεις, ένα δίωρο ψυχαγωγίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Ο ερασιτέχνης κλέφτης Nathan στρατολογείται από τον έμπειρο κυνηγό θησαυρών Victor ”Sully” για την εύρεση του χαμένου θησαυρού του Μαγγελάνου πριν από 500 χρόνια. Αυτό που ξεκινά ως μια απλή ληστεία για το δίδυμο, γίνεται μια πολυταξιδεμένη περιπέτεια να φτάσουν πρώτοι πριν τον αδίστακτο Moncanda ο οποίος και θεωρεί πως είναι ο νόμιμος κληρονόμος του. Αν ο Nate και o Sully καταφέρουν να απαντήσουν τους γρίφους και λύσουν ένα από τα παλαιότερα μυστήρια στον κόσμο, μπορούν όχι μόνο να διεκδικήσουν λεία αξίας 5 δισ. δολαρίων αλλά ίσως να βρουν και τον χαμένο αδερφό του Nate. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αντέξουν ο ένας τον άλλο.
Πάντα στο Κόκκινο (Turning Red)
Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων από την Pixar και την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Ντόμι Σι.
Ένα χαριτωμένο animation, που διαθέτει και αξιοπρόσεκτο σενάριο, για τις κοριτσίστικες ανησυχίες, την εφηβική έκρηξη, που μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Εκτός από τα παιδιά, απευθύνεται και σε νέους γονείς.
