ΕΝΑ από τα κύρια χαρακτηριστικά άσκησης εξουσίας είναι ο κυνισμός. Ο κυνικός πολιτικός, το βλέπουμε στη συμπεριφορά των ισχυρών του κόσμου (Τραμπ, Σόιμπλε, ΔΝΤ κ.λπ.) είναι ωμός, σκληρός και αυταρχικός με το συνομιλητή του… Πιο απλά, κυνικός είναι ο πολιτικός που περιφρονεί τους αποδεκτούς κανόνες ευπρέπειας και ηθικής στην πολιτική, που όμως έχει απαίτηση να ακολουθούν οι άλλοι απέναντί του!
ΝΑ ένας λόγος που αναγκάζει τους καθώς πρέπει πολίτες να μην ασχολούνται με την πολιτική. Διότι, ένας ορθολογικά σκεπτόμενος πολίτης, έχοντας συναισθήματα αλληλεγγύης μέσα του, αγαπώντας τη νομιμότητα και σεβόμενος το δίκαιο, είναι αδύνατο να ακολουθήσει “γραμμές” εκτός της συνείδησής του. Δέστε μόνο τι γίνεται με τα -και- “αριστερά” μνημόνια: η φιλοδοξία και μόνο του κυβερνάν, αλλά και η διατήρηση του θώκου είναι ικανά να καταστήσουν τη χώρα απόλυτο υποχείριο των δανειστών.
ΠΙΟ παλιά, τότε που δεν υπήρχαν έντονα πάθη, οι πολιτικοί «κατέβαιναν» στον κόσμο, αφουγκράζονταν τα προβλήματά του, δούλευαν, έπρατταν. Τώρα αυτό που κυριαρχεί είναι το ψεύδος επί ψεύδους στα ΜΜΕ και η συνεχής «εξήγηση» -χωρίς καν να τους ζητείται- για ποιο λόγο δεν έκαναν αυτά που υποσχέθηκαν!
ΓΙΑ τους σημερινούς πολιτικούς -και όχι μόνο- των δημοκρατιών της Δύσης, εμείς οι πολίτες έχουμε μόνο μια χρήσιμη ιδιότητα: αυτήν του ψηφοφόρου. Για να υποκλέψουν δε την ψήφο μας, όλα τα κόμματα μετέρχονται τα πάντα: από την ακατάσχετη ψευδολογία, κινδυνολογία, διαπλοκολογία και κομπορρημοσύνη, μέχρι τη χαλιναγώγηση (για να μη πούμε υποταγή) των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης.
ΤΟ πως λειτουργούμε σήμερα ως «δημοκρατίες», μας πάει πίσω στην πριν από αιώνες republica romana! Είναι στην εποχή της Αρχαίας Ρώμης και του Imperium Romanum (σε αντίθεση με την «αθηναϊκή -καθαρά ιδεολογική- δημοκρατία») που δημιουργήθηκαν οι διαχωρισμοί ανάμεσα στις έννοιες Εξουσία και Μάζα. Στη Ρώμη κυριάρχησε ο πρώτος λαϊκισμός (“Αρτος και Θεάματα”) κι ο νεποτισμός (η οικογενειοκρατία). Ο δε κυνισμός ήταν εκ των ων ουκ άνευ στο προσκήνιο, προκειμένου να επιτευχθεί η βίαιη διαδοχή στην εξουσία. Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες δεν είχαν καμιά εκτίμηση στον Populus (το λαό, το πόπολο), κι αν θυμάστε, η εκλογή του επόμενου Αυτοκράτορα γινόταν πάντα με λαϊκές ιαχές και πανηγύρια.
ΕΠΡΕΠΕ να έλθει η Γαλλική Επανάσταση (1789) για να δώσει υπόσταση στη μεσαία τάξη που έκτοτε είναι και το ζητούμενο για κάθε «δημοκρατικά εκλεγμένη» κυβέρνηση. Όμως, ο κυνισμός παραμένει ατού και στη σύγχρονη πολιτική: με οποιαδήποτε ιδεολογία και οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα. Αποτελεί μαζί με τον λαϊκισμό, την «ψυχή» ανόδου στην εξουσία.
