Οι Γιατροί του Κόσμου με την υποστήριξη της Vodafone συνεχίζουν την υλοποίηση του προγράμματος δωρεάν ιατρικής φροντίδας παιδιών που το έχουν ανάγκη.
Μέσα από μία σειρά επισκέψεων της Κινητής Παιδιατρικής και Οδοντιατρικής Μονάδας σε ηπειρωτικές και νησιωτικές περιοχές της χώρας, οι Γιατροί θα παρέχουν υπηρεσίες υγείας σε παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολία πρόσβασης σε αυτές για οικονομικούς ή κοινωνικούς λόγους…
Στο πλαίσιο αυτό, η Κινητή Παιδιατρική και Οδοντιατρική Μονάδα το Σάββατο 11 Οκτωβρίου και την Κυριακή 12 Οκτωβρίου βρέθηκε στην Κεντρική Πλατεία Σάκη Καράγιωργα του Πύργου Ηλείας, από τις 9 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι.
Η Μονάδα θα παρείχε δωρεάν τις παρακάτω υπηρεσίες:
– παιδιατρική περίθαλψη, διαγνωστικό έλεγχο, οδοντιατρικό έλεγχο και παρακολούθηση
– φαρμακευτική αγωγή με την παροχή βασικών παιδιατρικών φαρμάκων
– προληπτική φροντίδα και αγωγή υγείας
– εμβολιαστική κάλυψη σε ανασφάλιστα παιδιά
H Κινητή Παιδιατρική και Οδοντιατρική Μονάδα που δημιούργησαν οι Γιατροί του Κόσμου με την υποστήριξη της Vodafone, προσφέρει από το 2003 τις επιστημονικές της υπηρεσίες σε όσους την έχουν ανάγκη. Έως σήμερα, περισσότερα από 55.000 παιδιά ηλικίας 4-12 ετών, έχουν δεχτεί τη φροντίδα και την περίθαλψη που χρειάζονταν σε 30 νησιά και 45 Νομούς της Ελλάδας.
Σκέψεις μιας εθελόντριας
Είχα σκοπό να γράψω κάτι άλλο. Για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, για τα σκάνδαλα και τον πακτωλό χρημάτων που διέφυγαν την προσοχή όχι μόνο της δικής μας, αλλά και των κυβερνώντων. Ήθελα να γράψω για την τρομοκρατία, αυτή που προστατεύεται από το κράτος κι αυτή που ποινικοποιείται από αυτό. Για κάτι εγκληματικές οργανώσεις, για τη βουλή… τα συνηθισμένα δηλαδή.
Κυρίως ήθελα να αναδείξω πώς τα θύματα αποδεικνύονται καλύτερα από τους θύτες. Με σκέψη πιο διεστραμμένη και πρακτικές πιο σκληρές!
Η αλήθεια είναι και το έχω ξαναπεί, ο καθένας μας έχει τον βασανιστή και τον θύτη που του αξίζει. Κι αν ένα κράτος έχει μάθει πρώτο τις τεχνικές του βασανισμού στους πολίτες του, αυτοί είναι μαθηματικά βέβαιο ότι όχι μόνο θα τις μιμηθούν στους ασθενέστερους, αλλά και ότι θα τις εξελίξουν προς το δυσμενέστερο.
Έτσι οι εργοδότες μειώνουν μισθούς, δημοσιογράφοι υποστηρίζουν τα συμφέροντα. Παρατηρούμε αμέτοχοι την απώλεια των ανθρώπινων ζωών επειδή είναι μετανάστες, προσπερνάμε τον ετοιμοθάνατο στον δρόμο επειδή δε τον ξέρουμε.. Γνωστά όλα αυτά και χιλιοειπωμένα. Δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να ειπωθούν, να γραφτούν για να τα εμπεδώσουμε. Πραγματικά δεν ξέρω. Όσο και να φωνάζουν κάτι αγρότες στις πρωινές εκπομπές να ξεσηκωθούμε, όσο κι αν προκαλούν τους πολιτικούς στα πάνελ ότι ψεύδονται και ότι δεν έχουν καμιά επαφή με την πραγματικότητα, αφού κανένας χορτάτος δεν καταλαβαίνει τον πεινασμένο.
Αυτα σκεφτόμουν για όλη την επόμενη μέρα και καθώς κατέβαινα το πεζόδρομο… το απόγευμα.
Εκεί λίγο πριν το τελος του δρόμου… όπου γίνονται τα συσσίτια, η πραγματικότητα ορθώθηκε μπροστά μου πιο ζοφερή από ποτέ.
Άνθρωποι με το πακέτο φαγητού που τους είχε δοθεί, κάθονταν στο πεζοδρόμιο με αρκετό ψωμί μαζί, ίσως περισσότερο από όσο δικαιούνταν, προσπαθούσαν να φάνε. Τα πακέτα όλα ακουμπισμένα στον δρόμο με τα ψωμιά από πάνω στοιβαγμένα ενώ άρχιζε και ψιλόβρεχε. Σε κάποιον τα ψωμιά έπεσαν τουλάχιστον 4 φορές κάτω στον βρόμικο δρόμο και με περισσή υπομονή ο άνθρωπος τα μάζευε και τα ξαναστοίβαζε στην αρχική τους θέση χωρίς καν να τα σκουπίζει υποτυπωδώς… να τα κάνει «Φου», όπως λέγαμε μικροί όταν μας έπεφτε κάτω η πολύτιμη μπουκιά μας που έπρεπε να φάμε.
Και όταν τα ψωμιά συνέχιζαν να πέφτουν, αυτός άρχισε να τα δαγκώνει λαίμαργα, έτσι ώστε να αποκτήσουν επίπεδη πλευρά και να σταθούν επιτέλους πάνω από το κλειστό ακόμα πακετάκι του.
Κάποιος άλλος είχε ανοίξει το πακέτο και έτρωγε τα μακαρόνια με σάλτσα που ήταν μέσα, τα οποία από το ανακάτεμα είχαν βγει απ’ έξω και ακουμπούσαν στον λασπωμένο δρόμο. Καθόλου όμως δεν ένοιαζε τον πεινασμένο άνθρωπο που τα μάζευε επισταμένως, τα ξαναέβαζε μέσα στο πακετάκι και συνέχιζε ακάθεκτος το βραδινό του γεύμα. Κάποιος από τους πολλούς που πηγαινοέρχονταν στον δρόμο έξω από τον τόπο του συσσιτίου, ήρθε στο αυτοκίνητο μου (ναι, έχω ακόμα αυτοκίνητο), θεωρώντας πως εγώ που είμαι μέσα θα έχω τουλάχιστον κάποιο ευρώ να του δώσω και έτεινε το χέρι του κοντά στο κλειστό τζάμι μου. Είχα όλη τη διάθεση να του δώσω, αν και έχω πάντα μια επιφύλαξη ότι με αυτόν τον τρόπο βοηθώ κάποιον ναρκομανή να αγοράσει τη δόση του. Θα του έδινα… αν είχα!
Δεν ήμουν καλύτερη από αυτούς. Μπορεί να μην έχω φτάσει στο σημείο να ζητάω φαγητό από το συσσίτιο, αλλά στην τσέπη μου είχα μόνο 2 ευρώ. Τουλάχιστον εγώ, είχα την προσμονή της επόμενης πληρωμής μου από τη δουλειά μου, άσχετα αν την επόμενη της πληρωμής θα ήμουν στο ίδιο ακριβώς σημείο που ήμουν και την προηγούμενη της πληρωμής. Τουλάχιστον είχα κάτι να ελπίζω, σε αντίθεση με αυτούς τους ανθρώπους, που μου φαίνονταν τελείως απελπισμένοι!
Μπροστά σε αυτές τις εικόνες τα λόγια είναι φτωχά, τα συναισθήματα δυνατά και οι σκέψεις άπειρες.
Το μόνο που θέλω να γράψω πραγματικά είναι ότι βρέχει δαιμονισμένα. Νιώθω ότι αυτή η βροχή είναι η λύτρωσή μας. Σα να προσπαθεί η Αλήθεια να αποκαλυφθεί καθάρια σε όλο της το μεγαλείο. Σα να θέλει κάποιος να ξεπλύνει όλη αυτή τη λασπουριά του κόσμου, στους δρόμους αλλά κυρίως στους ανθρώπους.
Μια λασπουριά που την έχουν πετάξει πάνω μας κάποιοι άλλοι, που την έχουν σε πλεόνασμα μέσα τους.
Κάποιοι που μας έμαθαν έτσι να κρυβόμαστε από ντροπή ή από συνήθεια. Σα να είναι αυτή η φυσική μας κατάσταση. Και η ανημποριά, η παραξία, η φυσική μας κατάληξη. Γιατί η λάσπη έχει τη δική της δυνατή «αλήθεια» και φοβάμαι μην τυχόν σταματήσει να βρέχει, μην τυχόν μας πνίξει τελείως η λάσπη.
Προσπαθώ να κρατηθώ, μη μου στερέψουν τα λόγια και οι προτροπές αισιοδοξίας.
Και παρακαλώ να βρέξει
Κατακλυσμό να κάνει!
Οι Γιατροί του Κόσμου ευχαριστούν
1. Την οικογένεια Κατσούλη για τη δωρεά των 250 εις μνήμη του Κώστα Κατσούλη.
2. Τον Νικόλαο Διακάκη για τη δωρεά 50 ευρώ.
Τα στατιστικά του ιατρείου από 6/10/2014 έως και 10/10/2014
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 46
ΑΛΒΑΝΙΑ 10
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 9
ΜΑΡΟΚΟ 9
ΣΥΡΙΑ 2
ΡΟΥΑΝΤΑ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΟΥΚΡΑΝΙΑ 1
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 1
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 1
ΣΕΡΒΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΣΥΝΟΛΟ 83
