Η κοινωνία μας νοσεί βαριά. Το κράτος γέμισε καρκινώματα που αιμορραγούν.
Η κοινωνία μας είναι βαριά άρρωστη χρόνια τώρα. Όλοι μας, σαν κύτταρα της, αντιλαμβανόμαστε, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, ότι στραβά αρμενίζουμε, ότι δεν φροντίζουμε την βελτίωση των λαθών που κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε. Κι όμως ΟΛΟΙ αφηνόμαστε περιμένοντας τον άλλον να διορθώσει τα πράγματα. Σαν την δίαιτα που θα αρχίσει τη Δευτέρα. Μια Δευτέρα που δεν έρχεται ποτέ.
Έτσι κι εμείς, σαν μέλη αυτής της κοινωνίας, περιμέναμε και περιμένουμε από την εκάστοτε κυβέρνηση να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Άδικη αναμονή. Μερίδιο της ευθύνης είναι στις πλάτες μας κι ας αρνούμαστε να το δεχθούμε.
Το κράτος μας νοσεί ακόμη πιο βαριά, αλλά η κυβέρνηση επιμένει να προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι όλα είναι απλό κρυολόγημα.
Η εκάστοτε κυβέρνηση το μόνο που δημιουργούσε ήταν καρκινώματα στην κοινωνία. Καρκινώματα που συνεχώς δημιουργούσαν μεταστάσεις. Έτσι η κοινωνία όλο και αρρώσταινε, όλο και έφτανε σε μεγαλύτερη εξάντληση.
Σήμερα είναι τόση η εξάντληση της λόγω της ασθένειας, που ο ασθενής, δηλαδή η κοινωνία, δεν μπορεί να αντιδράσει. Απλά παρακολουθεί, σαν τον βαριά ασθενή που περιμένει το τέλος του.
Μέσα σ’ αυτή την κοινωνία υπάρχει κι ένα τμήμα της, η νεολαία, που έχει ακόμη ενέργεια. Έχει δύναμη και αντιδρά, ζητώντας την σωτηρία της. Δεν παραδίδεται στη νόσο της. Δεν αποδέχεται την κατάσταση των μεγαλυτέρων, δεν αφήνεται άβουλα στην προσμονή του τέλους.
Αντιδρά γιατί η οργή της έφτασε στο σημείο μηδέν. Η κοινωνία, το κράτος δεν έχει να προσφέρει πια τίποτε απολύτως στην νεολαία και στο αύριο της.
Ας αναλογιστούμε έστω για λίγο το μέλλον ενός σημερινού 15χρονου. Θα πάει αύριο για σπουδές σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ;
Θα ψάχνει για δουλειά 2 ή 3 ημερών χωρίς αύριο; Θα ψάχνει ενεργοποίηση και υλοποίηση των ονείρων του; Θα ψάχνει το μέλλον του όταν δεν θα ξέρει το παρόν του;
Τι αφήνουμε εμείς οι μεγαλύτεροι στις γενιές του αύριο; Μια αποτυχία και μόνο.
Οι γονείς μας, μιλάω για τους 50ρηδες και 60ρηδες, δούλευαν 12 ώρες την ημέρα. Κατάφεραν με αγώνες και θυσίες να τις κάνουν 8 ώρες και συνήθως 5 ημέρες εργασίας την εβδομάδα.
Εμείς παραλάβαμε το 8ωρο και το κάναμε σκ… Κρίση στην κρίση, οι περισσότερες πλασματικές, οδηγούμαστε σε οικονομικό τέλμα.
Τι να προγραμματίσει λοιπόν ο σημερινός μαθητής, ο σημερινός νέος; Και να θέλει δεν μπορεί. Του κόψαμε τα φτερά. Του καταστρέψαμε το μέλλον.
Ποιος θα καθαρίσει τα καρκινώματα; Η κάθε κυβέρνηση, σαν τον κακό γιατρό, κάνει συσκέψεις και επιτροπές μόνο. Η κοινωνία νοσεί, τα καρκινώματα πολλαπλασιάζονται και αιμορραγούν κι αυτή συζητά, και μεγαλώνει τα ΘΑ.
Η κοινωνία μας, κι όχι μόνο στη χώρα μας, δεν έχει αύριο αν δεν αποφασίσει να κάνει ριζικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, να εφαρμόσει καθαρά ανθρώπινο πρόσωπο, και έχοντας στο κέντρο όλων των σχεδιασμών τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Κι από ό,τι φαίνεται και η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, δημιουργούσαν και δημιουργούν καρκινώματα, αντί να τα θεραπεύουν, και μπροστά σε μια κοινωνία που χαροπαλεύει κυριολεκτικά, αυτοί κοιτάζουν αν τα σεντόνια του ασθενή είναι καθαρά!!! Το κακό είναι ότι και ο ασθενής, η κοινωνία, ικανοποιείται, επαναπαύεται με τα καθαρά σεντόνια και περιμένει.
Ο λαός μας λέει: «όπως στρώνεις, έτσι κοιμάσαι». Κι εμείς δεν στρώσαμε σωστά κι άρα πρέπει να περιμένουμε ότι θα χάσουμε τον ύπνο μας.
Πρέπει να καταλάβουμε το λάθος μας. Χάσαμε τον άνθρωπο από τον κύριο στόχο μας και βάλαμε το χρήμα. Θα πληρώσουμε μέχρι να αντιληφθούμε τα λάθη των επιλογών μας.
Πάντα υπάρχει αυτοΐαση, όταν ο ασθενής αντιληφθεί το γιατί σ’ αυτόν. Πάντα μπορούμε να αλλάξουμε την κατάστασή μας όταν θελήσουμε να καταλάβουμε το τι λάθη κάναμε όλοι μας, τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και το τι μπορούμε να κάνουμε τώρα.
Αν σκεφθούμε το γιατί ήρθαμε να ζήσουμε και το γιατί πραγματικά ζούμε.
Μήπως χάσαμε τον στόχο μας και το πληρώνουμε;
