“Κοινωνία ώρα μηδέν”

Κύριε διευθυντά,
παιδί της γενιάς των μέσων της δεκαετίας του ‘70, μεγάλωσα με παραμύθια με happy end, όπου η φτωχιά κοπέλα παντρεύεται το όμορφο πριγκιπόπουλο και “κάνει την τύχη της” και βρίσκει και την παντοτινή αγάπη ταυτόχρονα.
Ας προσγειωθούμε τώρα στον 21ο αιώνα, όπου η γυναίκα πλέον δεν χρειάζεται έναν πρίγκηπα να την σώσει από τη “δύσκολη” ζωή της φτώχειας, αλλά είναι χειραφετημένη και καθ’ όλα ικανή να στηρίξει οικονομικά και ερωτικά τον εαυτό της. Και να κάνει τις επιλογές της. “Ισότητα”, θα το ονομάσουν πολλοί, χειραφέτηση με προνόμια όμως, που βοηθούν, μονάχα αν συνοδεύουν μια ώριμη προσωπικότητα.
Μια εποχή, επίσης, αφθονίας, ευκολίας, περάσανε ανεπιστρεπτί τα χρόνια της μεγάλης ένδειας, για τους περισσότερους τουλάχιστον, αφού, βέβαια, τους παρέχεται η δυνατότητα να δουλέψουν για να ζήσουν ευπρεπώς, εφόσον αυτή την εποχή διάγουμε. Μια εποχή ταχείας εξέλιξης της τεχνολογίας, όπου θα μπορούσε να μας κάνει τη ζωή απλά πιο εύκολη, χωρίς τις αρνητικές της επιπτώσεις. Μια εποχή, όπου μορφώνονται όλοι και όχι μονάχα τα παιδιά του εύπορου, όπως παλαιότερα. Μια εποχή που έχουμε πρόσβαση σε όλα, εύκολα και γρήγορα, χωρίς να χρειαστεί να κουραστούμε σε κανένα επίπεδο, όπως πριν από μερικά χρόνια, μέσω της τεχνολογίας. Καλύπτονται, πλέον, όχι μόνο οι βασικές μας ανάγκες, αλλά έχουμε εύκολη πρόσβαση και σε κάθε είδους πολυτέλεια, αν το θελήσουμε.
Ολα αυτά μαζί, και τότε γιατί τόσο άγχος, θυμός, θλίψη; Γιατί τόση πίεση, τρέξιμο αυτοκτονίες, διαζύγια; Αντί λοιπόν, να προοδεύει η ανθρωπότητα ως αξίες, παιδεία, αλληλεγγύη, ελευθερία, οι σύγχρονες κοινωνίες ανθρώπων έχουν μεταμορφωθεί σε αρένες διαφθοράς, ασυδοσίας, εγκληματικότητας και έλλειψης κάθε μέτρου, ηθικών αξιών, καθώς και επαφής με τον εαυτό τους.
Κοινωνιολόγος δεν είμαι βέβαια, για να κάνω βαθιά κοινωνιολογική ανάλυση, αλλά ως ενεργό μέλος της κοινωνίας αυτής, παρατηρητής επίσης και όντας ενήμερη, χωρίς παρωπίδες, για την τρέχουσα κατάσταση, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ και να καταλήξω στο γεγονός ότι όση προσπάθεια για πρόοδο και να γίνει, έξω από εμάς, σε κοινωνικό – πολιτικό επίπεδο, μια θεωρώ ότι είναι η αλήθεια: Εφόσον, εμείς οι άνθρωποι, δεν είμαστε παρόντες, ούτε στην ίδια μας τη ζωή, εφόσον η ωριμότητα και η πληρότητα για τους περισσότερους, δεν είναι σκοπός μας, ούτε η εκπλήρωση των στόχων και σχεδίων μας, ονείρων μας θα πω καλύτερα, τότε η κοινωνία θα συνεχίσει να φθίνει σε αξίες, ισορροπία και πραγματική υποστήριξη για τον πολίτη, μιλώντας κυρίως για την Ελλάδα. Χωρίς αυτά, ο άνθρωπος γίνεται θηρίο.
Ο μικρόκοσμος της οικογένειας αρχικά, και έπειτα η παιδεία, είναι θεσμοί που οφείλουμε να δώσουμε μεγαλύτερο χώρο, χρόνο και πόρους. Εφόσον οι κοινωνίες μας, είναι κοινωνίες ανθρώπων, ο άνθρωπος είναι εκείνος που οφείλουμε να στηρίξουμε, εκπαιδεύσουμε και να δώσουμε ελευθερία και γνώση, για να εξελιχθεί με αγάπη και νοιάξιμο για την ίδια του τη φύση και τις άπειρες δυνατότητες και ικανότητες που γνωρίζουμε, πλέον, ότι έχει.
Να εξανθρωπιστεί ο άνθρωπος σαν οντότητα και γι’ αυτό χρειάζεται ενδοσκόπηση, αρχικά, χαμηλότεροι ρυθμοί, αναζήτηση εσωτερική και όχι ο καθημερινός πανικός που υπάρχει… Να δουλεύουμε για να ‘χουμε την ελευθερία και την άνεση να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας και όχι για να καταναλώνουμε ανεξέλεγκτα και ως αυτοσκοπό, για την κάλυψη της ανασφάλειας και των εσωτερικών κενών μας, χωρίς ουσία.
Αυτές λοιπόν, οι νόρμες ξεκινάνε από την οικογένεια αρχικά και έπειτα παίρνουν μορφή κατά τη διάρκεια των σχολικών χρόνων. Στην περίπτωση αυτή, βοηθάει πολύ και μάλλον επιβάλλεται, οι εκπαιδευτικοί να είναι καλλιεργημένοι, ώριμοι, και όχι απλά εξειδικευμένοι, με αγάπη για το λειτούργημά τους και τα παιδιά γνώσεις ψυχολογίας και να διδάσκουν για να καλλιεργήσουν ελεύθερους ανθρώπους, όχι ετεροκαθοριζόμενους, αλλά αντίθετα αυτοπροσδιοριζόμενους, που δεν θα περπατάνε κοιτάζοντας σκυφτοί το χώμα, αλλά ψηλά τον ουρανό και τ’ αστέρια.
Για να έχουμε μια κοινωνία ελεύθερη και χαρούμενη χρειάζεται εμείς οι ίδιοι πρώτα απ’ όλα να γίνουμε το ίδιο ελεύθεροι, συγκροτημένοι, πλήρεις, με αυτογνωσία και αγάπη για εμάς τους ίδιους αρχικά.
Ας ευχηθώ, λοιπόν, να ξυπνήσουμε πνευματικά οι άνθρωποι για να έχουμε επιτέλους την κοινωνία που μας αξίζει!
Ελένη Δασκαλάκη
Καθηγ. Αγγλικών