ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ, εδώ και 8 χρόνια, όχι πια πόση φτώχεια, αλλά πόση ταπείνωση και απαξίωση μπορεί να αντέξει η χώρα μας κι ο λαός της. Αυτός ο λαός που στα δύσκολα πάντα έδειχνε περήφανος, γενναίος και αγωνιστικός.
ΣΗΜΕΡΑ, και με «αριστερή» κυβέρνηση, η κατάρρευσή μας συνεχίζεται. Απλά, όχι μόνον επειδή δεν εφαρμόζουμε αυτά που πρέπει, αλλά επειδή άλλα αποφασίζουν οι κυβερνώντες με τους «θεσμούς» στις Βρυξέλλες και άλλα εφαρμόζουν πολλοί υπουργοί στο εσωτερικό τηςς χώρας. Έτσι, ενώ η κυβέρνηση υπογράφει και ψηφίζει στη Βουλή την «ιδιοκτησία» του νέου μνημονίου, πολλοί υπουργοί της δεν την αποδέχονται ή τη σαμποτάρουν.
ΟΜΩΣ, η ζωή γύρω μας ασφυκτιά μέχρι θανάτου και είναι αμφίβολο αν αυτό το αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες. Οι μεγάλες περικοπές στις συντάξεις, η δρομολόγηση χιλιάδων απολύσεων στο Δημόσιο και κυρίως οι διαρροές για υπερφορολόγηση των ακινήτων, προκαλούν αίσθηση ανέκφραστης αγανάκτησης στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
Η κρίση που έφερε την ανεργία, τη φτώχεια και την αρρώστια σε κάθε σπίτι, οδηγεί σε πρωτόγνωρες ρηγματώσεις του κοινωνικού ιστού. Πλήττει ανεπανόρθωτα μισθωτούς, συνταξιούχους, μικροεπιχειρηματίες, νεολαία και μεσαία τάξη (υπάρχει ακόμη αυτή;) Ακόμη και όσοι αντέχουν, κατά κάποιο τρόπο με τα γλίσχρα μέσα που διαθέτουν, αισθάνονται ασήκωτο το βάρος των υπολοίπων. Και το χειρότερο δεν βλέπουμε κανένα φως, καμιά ελάφρυνση, καμιά δίκαιη κατανομή βαρών.
