Η έγκριση της νέας δόσης προς την Ελλάδα μπορεί να συντηρεί την οικονομία, αλλά δεν προστατεύει την κοινωνία από τη φτώχεια, στην οποία οδηγούνται ολοένα και περισσότερα στρώματά της. Προϋπόθεση για τη δόση ήταν η έγκριση του πολυνομοσχεδίου, το οποίο επί της ουσίας αποτελεί ένα νέο μνημόνιο με διαφορετικό όνομα. Θα έλεγε κανείς ότι “βγαίνουμε” από το μνημόνιο για να μπούμε στο πολυνομοσχέδιο. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με πρωταπριλιάτικο αστείο μοιάζουν οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων περί επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές.
Και έτσι να είναι, τι θα αλλάξει για την κοινωνία; Τόσο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις όσο και για τους εργαζομένους. Θα δουν, μήπως, τον μισθό τους να αυξάνεται; Θα τους μένει κάτι στην τσέπη ή θα εξαφανίζονται τα χρήματά τους για να πληρωθούν χαράτσια και λογαριασμοί; Θα βελτιωθεί το δημόσιο σύστημα Υγείας, το οποίο έχει αφεθεί στην τύχη του από την πολιτεία και το σώζουν μόνον οι γιατροί που καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανταποκριθούν; Η πραγματικότητα διαψεύδει όλους εκείνους, οι οποίοι μέσα από τα υπουργικά τους γραφεία έχουν απομακρυνθεί από την κοινωνία και τις ανάγκες.
Η αύξηση των συσσιτίων, αλλά και των παιδιών που στα σχολεία δεν διαθέτουν χρήματα ούτε για μία τυρόπιτα αυξάνεται αλματωδώς. Η κοινωνία μοιάζει με μία βραδυφλεγή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα στήριξης όλων αυτών των πολιτών που υποφέρουν από την οικονομική κρίση, αλλά και των νέων που αναγκάζονται να κοιτούν προς το εξωτερικό για να βρουν δουλειά και να επιβιώσουν, το μέλλον προμηνύεται δυσοίωνο. Για να αλλάξει όμως αυτή η κατάσταση, δεν αρκούν τα ευχολόγια και οι… αγορές, αλλά απαιτείται αλλαγή πολιτικής που θα οδηγήσει σε ανάκτηση του κοινωνικού κράτους. Που θα θέσει σε προτεραιότητα την οικονομική ενίσχυση – στήριξη των πολιτών αντί για τη διάθεση πιστώσεων σε δευτερεύουσας σημασίας έργα. Αυτό θα είναι το πιο σημαντικό έργο για την Ελλάδα του μέλλοντος.
