“Kοινωνική αλληλεγγύη”

Ζούμε σε πολύ δύσκολες εποχές αφού όλοι ή σχεδόν όλοι αναγκασθήκαμε με βίαιο τρόπο να προσαρμοσθούμε σε μία μίζερη πραγματικότητα όπου μας οδήγησαν λάθη και παραλείψεις όλων αυτών, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασκούσαν εξουσία .
Σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις το λιγότερο που θα περιμέναμε είναι να υπάρχει “κοινωνική αλληλεγγύη” και δεν εννοώ από τους προνομιούχους δημόσιους λειτουργούς γιατί θα ήταν αφέλεια να το πίστευα, αλλά από τους υπαλλήλους εκείνους που διαχειρίζονται δημόσια αγαθά όπως π.χ. την ηλεκτρική ενέργεια.
Το να φτάνει μία οικογένεια να μην μπορεί να πληρώσει το ρεύμα είναι το αποκορύφωμα της τραγωδίας μέσα στον άνισο αγώνα επιβίωσης που κάνει, πολύ περισσότερο όταν η ζωή ενός ανθρώπου εξαρτάται από την μηχανική υποστήριξη και τη συνεχή παροχή ρεύματος.
Στο οικογενειακό δράμα που μία μητέρα 56 χρόνων έχασε τόσο άδικα τη ζωή της για 800 ευρώ, δεν μπορεί να υπάρχει καμία δικαιολογία για κανέναν από όλους μας.
Κατ’ αρχάς από τους ανθρώπους που πήραν την εντολή να κόψουν την παροχή του ρεύματος, είναι αδιανόητο πως δεν κτύπησαν την πόρτα να ενημερώσουν τους ανθρώπους για την απόφαση της ΔΕΗ, ήταν τόσο δύσκολο; Οχι βέβαια, απλά ήταν η αδιαφορία  για τα προβλήματα που θα δημιουργούσαν.
Ενα απλό κτύπημα στην πόρτα θα έσωζε τη ζωή μιας γυναίκας, όμως καλυπτόμενοι πίσω από τις “απρόσωπες εντολές” αδιαφόρησαν και έφυγαν.
Δεν ξέρω εάν η δικαστική έρευνα αποδώσει ευθύνες σε αυτούς που έδωσαν την εντολή χωρίς να ενημερώσουν την οικογένεια για τη συγκεκριμένη ημέρα που θα έκοβαν το ρεύμα, όμως σίγουρα οι (Ερινύες) δεν θα τους αφήσουν ήσυχους.
Αξιέπαινο το ενδιαφέρον του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Σταθάκη να μεσολαβήσει στη ΔΕΗ για να γίνει ρύθμιση του χρέους της άτυχης οικογένειας, όμως ας αναρωτηθούν και οι τέσσερις βουλευτές του νομού που αμείβονται με 8500 περίπου ευρώ μηνιαίως, εάν διέθεταν τις 3500 ευρώ κάθε ένας τον μήνα, πόσα σπίτια δεν θα αναγκάζονταν να ζουν σε άθλιες συνθήκες χωρίς ρεύμα. Θα ήταν μία πράξη αλληλεγγύης.
Δυστυχώς στις δύσκολες εποχές που ζούμε, όλοι τους μιλάνε για τη  φτώχεια που βιώνει ο απλός πολίτης και κροκοδείλια δάκρυα χύνονται για τις καθημερινές τραγωδίες, όμως μέχρι εκεί, ούτε σκέψη για έμπρακτη συνεισφορά, κρίμα.