Η κοινωνική ανισότητα στη χώρα

Διαβάζοντας μαζί με τα παιδιά μου, μαθητές της Στ’ τάξης, το μάθημα της Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, πραγματευτήκαμε τη Γαλλική Επανάσταση και τις αρχές της.
Πληροφορήθηκα, λοιπόν, ότι οι βασικές αιτίες που οδήγησαν στην επανάσταση αυτή υπήρξαν η οικονομική κρίση, οι κοινωνικές ανισότητες, η έλλειψη πολιτικών δικαιωμάτων και η άδικη φορολογία (τουτέστιν, το “ξεζούμισμα” των πτωχών, όσον αφορά τους φόρους και η ανυπαρξία πληρωμή φόρων από την πλευρά των πλουσίων), συμπεριλαμβανομένης της μοναρχίας και της έλλειψης ελευθερίας προς τους πολίτες.
Πόση, λοιπόν, ομοιότητα είχε εκείνη η περίοδος, σκέφτηκα με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα.
Λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται στους λαούς κι αληθινά πόσο σωστή είναι αυτή η εκτίμηση.
Αυτές οι κοινωνικές ανισότητες κατακερματίζουν τον κοινωνικό ιστό και οδηγούν τους πολίτες (οι οποίοι στενάζουν υπό το καθεστώς των υπέρμετρων φόρων και της ανισομερούς κατανομής του) στην απόγνωση, τον εξευτελισμό και τελικά στην αυτοκτονία.
Πόσο, στ’ αλήθεια, μας χρειάζονται νέοι Διαφωτιστές να μας μιλήσουν για τις αρχές της Ελευθερίας, της Ισότητας, του Αλτρουισμού και της Αδελφοσύνης.
Είναι γεγονός ότι όλοι οι Έλληνες υφιστάμεθα ένα οικονομικό πόλεμο με όλα, όσα αυτός συνεπάγεται.
Είναι ευχής έργον, πιστεύω, που βρήκαμε δανεικά και δεν τρώμε τις σάρκες ο ένας τ’ αλλουνού. Όπως, επίσης, πιστεύω, ότι ο πόλεμος αυτός ήταν ένα “αναγκαίο κακό”, παρά το γεγονός ότι τις αιτίες του δεν τις δημιούργησε ο λαός, αλλά το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο και κατ’ επέκταση το παγκόσμιο οικονομικό status και γίγνεσθαι.
Αλλά, φυσικά, κάπου υπάρχουν και όρια. Κι αυτά τα όρια έχουν υπερβεί κάθε έννοια λογικής και του μέτρου.
Αυτή την εξαθλίωση του λαού, δεν την θέλει κανείς.
Όμως, αυτή η αρχή παραβιάζεται, εκ μέρους των δανειστών κι αυτό δημιουργεί ένα θέμα, πελώριο, ηθικής τάξεως και αδικίας. Αυτό οι πολιτικοί ιθύνοντες του τόπου οφείλουν, επιτακτικά, να το θέσουν ως ύψιστο πρόβλημα προς την πλευρά των δανειστών μας.
Το θέμα του ελληνικού χρέους είναι ένα θέμα που οφείλουν αμετάκλητα, να συζητήσουν όλα τα ελληνικά κόμματα και ιδιαίτερα τα δύο κόμματα με το μεγαλύτερο “ρεύμα” στον τόπο, που είναι εν προκειμένω, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι αποτελεί θέμα εθνικό και όχι μια παράμετρο μικρού μεγέθους και αμελητέα.
Κι εδώ χρειάζεται η σύμπνοια, η συνεννόηση και η μετριοπάθεια.
Η ίδια η μετριοπάθεια που κυριάρχησε και στη Γαλλική Επανάσταση.
Η πόλωση, οι αντεγκλήσεις, η μισαλλοδοξία και η διχόνοια που καλλιεργούν τα κόμματα και οι φορείς τους, διχάζουν το λαό και οξύνουν τα προβλήματά του.
Οι διαφορές τους, ως γνωστόν, είναι αγεφύρωτες (έτσι, δυστυχώς, λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα) αλλά πρέπει, για το καλό του τόπου, στο σημείο αυτό, να βάλουν “νερό στο κρασί τους”.
Κάποτε, πρέπει σ’ αυτό τον τόπο ν’ αρχίσουμε να βάζουμε το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό παρά την ανωριμότητα του πολιτικού συστήματος και τις αγκυλώσεις που το χαρακτηρίζουν.