Ο κάπως μακρόσυρτος τίτλος του σημερινού μου σημειώματος αποτελεί και απάντηση στο επίμονο ψάρεμα στα θολά, που επιχειρείται από ποικίλες και στην πράξη απροσδιόριστες ομάδες, που ζητούν παράταση ζωής και από άλλους δοκιμασμένους στην πράξη πολιτικούς σχηματισμούς, που διεκδικούν καθοδηγητικό ή και ηγεμονικό ρόλο, στην ανασυγκρότηση του χώρου της λεγόμενης κεντροαριστεράς.
Η σοφία του βάναυσα προδομένου, από τον πολιτικαντισμό, εκλογικού σώματος, σκοπίμως, οδήγησε όλες τις αντίπαλες δυνάμεις, στο αδιέξοδο της μη αυτοδυναμίας, με τα χαμηλά ποσοστά που τους επεφύλαξαν οι εκλογείς. Το αποτέλεσμα αυτό οδήγησε όλους τους μονομάχους σε κάτι που το αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι: Στην αυτοκριτική. Βαριά αυτή η λέξη για τα κακομαθημένα παιδιά της πολιτικής αλαζονείας. Εξ ου η με βήμα σημειωτόν πορεία προς τη σύνεση και τον φρονηματισμό…
Η Σαμαρική δεξιά οσοδήποτε και αν χρησιμοποιεί ως δεκανίκι το βενιζελικό κατά δήλωσιν ΠΑΣΟΚ, μεθοδικά ανασυντάσσει τον χώρο της ΝΔ, ενώ η προεδρική φρουρά του Αλ. Τσίπρα με αγωνία προσπαθεί να καθαρίσει τα ναρκοπέδια των αλλόκοτων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, πολλές από τις οποίες αμφισβητούν ευθέως τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του θρυλικού προέδρου του Δεκαπενταμελούς (τεθλασμένη πορεία από τους προθαλάμους του Ούγκο Τσάβες στην ποικίλη στοά μιας Αριστεράς της διαρκούς διαμαρτυρίας στην Ε.Ε., αλλά και στο γραφείο του διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι).
Η ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
Το “πρόβλημα” της συσπείρωσης και της γενότητας στον χώρο του ΠΑΣΟΚ θα είχε ήδη λυθεί, από την παραμονή των εκλογών του Ιουνίου 2012, εάν ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν προχωρούσε σε μια λυσσαλέα αποπαπανδρεοποίηση του κινήματος. Τότε, βεβαίως, δεν είχε αποκαλυφθεί η συνωμοσία Δ.Ν.Τ. – Κομισιόν εναντίον του Γ.Α. Παπανδρέου, που τον εξανάγκασε σε παραίτηση από την πρωθυπουργία γιατί ετοίμαζε δημοψήφισμα, για την παραμονή ή όχι της Ελλάδας υπό την κηδεμονία της τρόικας.
Για την πρωτοβουλία του αυτή ο Γ.Α.Π. συγκέντρωσε, εναντίον του, τα χειρότερα πυρά από εχθρούς, αλλά και λυκοφιλικούς. Η λυσσαλέα αυτή πολεμική καταλάγιασε, όταν, μόλις προ δύο μηνών, Αμερικανός δημοσιογράφος αποκάλυψε με αδιάσειστα στοιχεία, ότι Δ.Ν.Τ. και Κομισιόν, με τη σύμφωνη γνώμη Ευαγ. Βενιζέλου και Αντ. Σαμαρά συνεργάστηκαν άριστα για την αποβολή του Γ.Α.Π. απ’ την κυβέρνηση. Οι καταγγελίες αυτές δεν διαψεύσθηκαν. Και αυτό ανέβασε και πάλι ψηλά στη συνείδηση της κοινωνικής κεντροαριστεράς τον Γ.Α.Π. διά τον απλούστατο λόγο ότι διά του δημοψηφίσματος και εν ονόματι της λαϊκής κυριαρχίας, το κυρίαρχο συνταγματικά εκλογικό σώμα θ’ αναλάμβανε πλήρως τις ευθύνες, για μια αποτελεσματικότερη διακομματική διαπραγμάτευση του χρέους με την τρόικα. Ομως, τόσο το Δ.Ν.Τ. όσο και η Κομισιόν φοβήθηκαν το χειρότερο: την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, γεγονός που θα οδηγούσε, σ’ ένα πανθομολογούμενο σαρωτικό ντόμινο για όλα τα κράτη – χρεώστες της Ευρωζώνης.
Γ.Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ή έτσι ή αλλιώς, δικαιώνεται πλήρως από τις αποκαλύψεις του Αμερικανού δημοσιογράφου. Και με τον τρόπο αυτό καταρρέουν οι κακόγουστοι και υποβολιμαίοι χαρακτηρισμοί ως… “global” Γ.Α.Π. δηλαδή “οικουμενικός Γ.Α.Π.” λόγω των συχνών διαλέξεών του στα καλύτερα πανεπιστήμια των Η.Π.Α., Καναδά και Ευρώπης, για τα αίτια της ελληνικής οικονομικής κρίσης και για τον αδυσώπητα τυραννικό ρόλο Δ.Ν.Τ. – Κομισιόν στη φορομπηκτική αφαίμαξη του ελληνικού λαού. Σαν τα ντοκουμέντα αυτά δεν ήταν διαφωτιστικά και διδακτικά, ο Γ.Α.Π. δεν θα ήταν περιζήτητος σ’ αυτά τα πανεπιστήμια. Το μόνο ασυγχώρητο ίσως λάθος του Γ.Α.Π. ήταν ότι θα έπρεπε να προτάξει το δημοψήφισμα πριν από την τραγική εξαγγελία, στο Καστελόριζο της υπαγωγής της Ελλάδος, υπό την καταλυτική επικυριαρχία της τρόικας. Και είναι προς τιμήν του, γιατί έστω και εκ των υστέρων αναγνωρίζει αυτό το μοιραίο λάθος.
Και κλείνει το σημείωμα αυτό, με το ερώτημα: Νοείται ή όχι ανασύνταξη μιας κραταιάς Κεντροσοσιαλιστικής Παράταξης, χωρίς τη συμμετοχή του Γ.Α.Π. σ’ αυτό το αναγκαίο εγχείρημα; Μέχρι πρότινος ο Ευαγ. Βενιζέλος απέφυγε επιμελώς την αναζωπύρωση αυτού του ενδιαφέροντος. Ομως, μετά τις διπλές εκλογές της 25ης του φετινού Μαΐου, ο ίδιος αν και προκαλείται πεισματικά από αντιπαπανδρεϊκά Μ.Μ.Ε., φαίνεται να επιδιώκει μια μάλλον ειλικρινή συμφιλίωση με τον Γ.Α.Π., δηλαδή με ένα ανεκτίμητης αξίας πολιτικό κεφάλαιο, δεμένο με την ιστορία του σημαντικότερου μεταπολεμικού κεντροσοσιαλιστικού κινήματος της πατρίδας μας.
Ο γράφων το σημείωμα αυτό έχει, κατά καιρούς, με δριμύτητα χαρακτηρίσει τον Ευαγ. Βενιζέλο ως εμφορούμενο από “αντιπαπανδρεϊσμό” καθοδηγούμενο από τον Κ. Σημίτη. Ομως, εμπρός στο σοφό ρωμαϊκό δόγμα, salus patriae prima lex esto (“η σωτηρία της πατρίδας ας είναι ο υπέρτατος νόμος) οι διαφορές αυτές επιβάλλεται να παραμείνουν στο επίπεδο των περαστικών αψιμαχιών. Και από την άποψη αυτή δεν πρέπει ν’ αμφισβητηθεί η καλή πρόθεση τόσο του Ε. Βενιζέλου όσο και του Γ.Α. Παπανδρέου.
Από την πρόθεση όμως, μέχρι το αποτέλεσμα, η απόσταση και μπορεί να κορυφώσει τις αγωνίες, αλλά και να τις μηδενίσει…
