ΛΕΕΙ ο Ερρίκος Ίψεν -στο θεατρικό του έργο “Ο εχθρός του λαού”- πως “η κοινωνία μοιάζει με καράβι. Απαιτείται όλος ο κόσμος να συμβάλλει βοηθώντας στο κράτημα του τιμονιού”.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ είναι πρόδηλο πως βουλιάζουμε όλοι μαζί, σε καιρό τρικυμίας. Και αθώοι και φταίχτες.
ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ στόχος όλων μας, λοιπόν, θα πρέπει να είναι η κοινωνική συνοχή. Η δε πολιτική ενότητα, μπροστά στους κοινούς κινδύνους, θα πρέπει να είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη. Και όχι μόνο να δίνει μια ψεύτικη εικόνα “συμφωνίας στα βασικά”, μέσα στη Βουλή, για το θεαθήναι.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ο απλός κόσμος, οι ψηφοφόροι όλων των χρωμάτων, πρώτα με τους “Αγανακτισμένους”, τώρα με τους υποστηρικτές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να έχουν αίσιο πέρας οι διαπραγματεύσεις με το Eurogroup, ένα πράγμα δηλώνουν: παραμερίζουν τις κομματικές προτιμήσεις τους υπέρ του κοινού συμφέροντος. Γι’ αυτό κατεβαίνουν στις πλατείες, γι’ αυτό αγωνίζονται.
Η “ΙΨΕΝΙΚΗ” αλήθεια στην πολιτική, τουλάχιστον τη στενόμυαλη ελληνική πολιτική, δεν ισχύει. Σε άλλες χώρες όμως, όπου έχουν ξεπεραστεί προ πολλού σύνδρομα εγωισμών, φιλαρχίας και φιλοδοξιών: όταν πρόκειται για το κοινό συμφέρον, τότε ακόμη και αντίθετες ιδεολογίες συμπράττουν προκειμένου να σωθεί το έθνος.
ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ να γίνεται το ίδιο με τα κόμματα της Βουλής. Ειδικά αυτά που απώλεσαν την εξουσία. Μας είναι αδιανόητο ότι αυτά θα μπορούσαν να εύχονταν ενδόμυχα μια αποτυχία στις διαπραγματεύσεις. Απλά για να… δικαιωθεί η μνημονιακή πολιτική τους! Αυτή η “ανεπάρκεια γενναιοδωρίας” και πολιτικής αλληλεγγύης χαρακτηρίζει τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, μηδέ του κυβερνώντος σήμερα κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιρουμένου.
